Verslag HCdF concert

Onderstaand verslag van Joep Thijs staat in de Quintette nummer 4 van 2021:

 

Het was een zonnige herfstdag en rond twee uur liepen op het Marktplein in Geldermalsen opvallend veel wandelaars met muziekinstrumenten in hoezen en koffertjes. In de verte klonk muziek. Bij de ingang van Schenkerij de Beurs vermaakte het ‘Quintette de Hot Club du Bourse’ een lange rij mensen die wachtten op de controle van hun QR-code en ID. Vanachter het tafeltje met het geldkistje, ‘la caisse de HCdF-nl’, werd het polsbandje aangereikt en dan mocht je erin én eruit. Binnen naar de bar, buiten naar de zon. Iedereen wilde elkaar weer zien. Véél te lang geleden!

Voor de pauze is het de beurt aan ‘Django Electric’, een project dat de invloed van de bebop in de latere jaren van de carrière van Django Reinhardt laat horen. Na de Tweede Wereldoorlog omarmde Django de invloed van de modern jazz uit Amerika en speelde hij elektrisch op een archtop-gitaar met pick-up en versterker. Lees hiervoor het interview met Lex Reerink in de Quintette van september 2021.

De bezetting van Django Electric bestaat uit: Lex Reerink op elektrische gitaar en versterker, Pepijn Mouwen op klarinet en saxofoon, Jair Stunt op contrabas en Tessa Spaaij op akoestische ritmegitaar. Samen brengen zij meer en minder bekende nummers ten gehore in de stijl van Django in zijn elektrische periode. Peche á la Mouche, Anouman, Stockholm, Porto Cabello en Vette zijn composities van Django Reinhardt zelf. Crazy Rhythm, Black and Tan Fantasy, Time on my Hand en Topsy zijn bekend van uitvoeringen van orkesten onder leiding van Duke Ellington, Count Basie of anderen.

Pepijn op sax brengt de echte bebop in: lange slierten noten, afgewisseld met korte thema’s, ritmisch gevarieerd en puntig gespeeld met telkens kleine variaties, geheel in de stijl van Charlie Parker. Omdat de muziekpartijen voor de Django-nummers (die Lex had gestuurd) geschreven zijn voor klarinet, heeft Pepijn de lockdown gebruikt om zich verder te bekwamen op dit instrument. Het resultaat mag er zijn. De klarinet klinkt licht en speels en versmelt goed met de elektrische gitaar.

Lex begint enigszins zenuwachtig, maar hervindt snel zijn rust. Afwisselend of tegelijkertijd met Pepijn speelt hij de thema’s en wisselen zij solo’s in vraag en antwoord. Met korte frasen en akkoorden, inventief en goed getimed, vult Lex de ruimten in de melodielijn, met syncopische accenten en met de kenmerkende tremolo’s in de stijl van Django. Ondertussen houdt de ritmesectie de boel bij elkaar.

Jair staat strak en stuwend te bassen en speelt, waar hij de ruimte krijgt, afgemeten thema’s in het lage register. Omdat hij zelf ook zeer verdienstelijk gitaar speelt, weet hij wat de solisten nodig hebben: ruimte en rust in de begeleiding, de juiste tertsen en leidtonen voor richting in de akkoordenprogressie. Verbazingwekkend dat hij zich pas in de lockdown de contrabas eigen heeft gemaakt! Het is ook pas zijn tweede optreden met Django Electric!

Tessa, zelf ook een ervaren gypsy jazzsolist, speelt in deze combinatie de rol van slaggitarist èn van drummer. Lex: “Zij stelt zich in deze setting ondersteunend op en geeft mij ruimte op de voorgrond. En al waren het door corona rotjaren, het gaf ons wel de tijd om onze uitdagingen te verwezenlijken, zoals dit droomproject: Django Electric!” Het viertal speelt nog een aantal nummers (tot groot enthousiasme van het publiek) en zonder toegift komen ze niet weg.

De pauze geeft, zoals gebruikelijk, de gelegenheid om het aangename met het nuttige te verenigen. Jan Limberger is weer present met een uitgebreide uitstalling van muziekinstrumenten, Jimmy is bijna door zijn verzameling gypsy jazzboeken en cd’s heen en buiten wordt er weer gejamd. Door de polsbandjes kan men vrij in- en uitlopen. Buiten schijnt de zon, dus alles kan open voor een goede ventilatie. In de tussentijd stelt het ‘Joscho Stephan Trio’ zich op.

Joscho Stephan is een virtuoze meestergitarist. Na een opwarmertje wordt gelijk de Artillerie Lourde in stelling gebracht met een lange en virtuoze bassolo, afgesloten met citaten van rockklassiekers door Joscho. Daarna stelt hij zijn bandleden voor: Volker Kamp op contrabas en Sven Jungbeck op ritmegitaar. Laatstgenoemde is bekend door zijn YouTube kanaal met instructie­video’s.

Het trio heeft er zin in: Sven en Volker zetten Joseph Joseph in op hoog tempo en Joscho volgt, met speels gemak. Daarna klinkt Ballade pour Django, een eigen compositie van Joscho, met een lang intro en tussendoor de melodie in kunstmatige flageoletten. Montagne St Geneviève oftewel Django’s Waltz is het volgende eerbetoon aan Django. Het snelle nummer Made in France staat als een huis, strak begeleid door Sven en Volker. Daarna gaat het tempo naar beneden en klinkt Papillon, een eigen compositie van Joscho, vederlicht gespeeld als een bolero, met solo’s van Joscho en Sven, als twee vlinders die om elkaar fladderen.

Het volgende nummer begint percussief: Volker trommelend op de bas en Sven bij het staartstuk op gedempte snaren als een woodblock, totdat Joscho Paint It Black van de Rolling Stones inzet. Dat gaat over in Bossa Dorado en gaandeweg wordt Joscho uitgedaagd door Volker, steeds hoger op de toetsen stijgen ze bijkans op, tot groot enthousiasme van het publiek. Met het zoetsappige Please Be Kind keren ze weer terug op aarde. Dan klinken de eerste tonen van het hoogtepunt van deze middag: een akoestische versie van Hey Joe van Jimi Hendrix. Wat een samenspel tussen sologitaar en bas, retestrak begeleid op ritmegitaar. Zo hoor je het maar zelden. Bliksems, dat is echt topklasse!

In de onvermijdelijke toegift, Minor Swing, laat Sven Jungbeck zien dat hij ook als sologitarist in staat is om een optreden te dragen. Joscho mag het afmaken. Samen met Volker Kamp strooien zij met citaten uit de klassieke muziek. Het publiek vindt het geweldig. Dat wil niemand missen! Het is, zoals onze oosterburen zeggen: “Ein Blitz der Spitzenklasse!”