VERSLAG DJANGO AMSTERDAM 2024

In het weekend van 19, 20 en 21 januari 2024 vond voor de tiende keer het festival Django Amsterdam plaats in het Amsterdamse BIMHUIS. Een geweldige line-up, een toplocatie en een uitverkocht huis. Ingrediënten voor een heerlijk weekend, Melvin Könings doet verslag.

Op vrijdag 19 januari opende “speedy gonzales” John Rijsdijk met zijn trio het festival. Hij had gitarist Jaïr Stunt en contrabassist Martijn van den Brink meegenomen, dit trio speelde enkele jaren geleden ook al eens op dit festival, toen nog in de intieme bovenzaal van café-brasserie Kapitein Zeppo’s. Rijsdijk is een virtuoze gitarist, die niet alleen zijn snelle hardrock licks verwerkt in zijn swingende stijl, maar ook zo nu en dan hele gevoelige en passievolle muziek speelt. Het trio speelde een handvol classics zoals Dream of You, No More Blues en China Boy, maar vooral ook eigen composities. De ballad Missing You was buitengewoon teder, die kwam echt binnen bij het publiek (de titel spreekt ook voor zich). Maar ook de compositie Souvenirs de ma Vie, die Rijsdijk voor het eerst live voor publiek speelde, kwam bijzonder passievol over. Dit nummer bevat een mix tussen klassieke muziek en gypsy jazz, een beetje “Django meets Bach”, heel bijzonder. Mooi was ook de afwisseling tussen solo’s van Rijsdijk en Stunt, ze zijn beiden begenadigd gitaristen, maar ze spelen en soleren ook in heel verschillende stijlen. Dat vulde elkaar mooi aan!

Na het Rijsdijk Trio was het de beurt aan La Familia, de vijf verzamelde toppers van de familie Rosenberg. In 2015 namen zij het gelijknamige album op en verzorgden ze in de jaren daarna verschillende theater tours in binnen- en buitenland. Zo stonden ze ook in deze samenstelling op het grote podium van het Django Reinhardt Festival in Fontainebleau (Samois). Een ijzersterk concept met het robuuste en fenomenale Rosenberg Trio als basis (Stochelo, Nous’che en Nonnie), aangevuld met Mozes Rosenberg en Johnny Rosenberg. Het samenspel en de interactie van Stochelo en zijn jongere broer Mozes is heerlijk om naar te luisteren, zoals bijvoorbeeld in de inmiddels beroemde compositie van Mozes met de titel Mozology. Ook de gypsy bossa Made for Isaac klonk weer als een klok. Na een paar instrumentale nummers werd Johnny naar de spotlights geschoven, hij mocht op zijn bekende “Michael Bublé”-wijze heerlijke standards zingen, zoals L.O.V.E., Nancy With The Smiling Face, Whatever Lola Wants en I’ve Got Rhythm. Johnny is een ras-entertainer en een hele goede zanger, met een lekkere swing, een hoop energie en ook een hoop pret op het podium. Dat werkt aanstekelijk, het BIM-huis stond lang te applaudisseren. De toegift Bona Sera was vanzelfsprekend de enthousiaste slagroom op de taart.

Op zaterdagmiddag organiseert de festivalorganisatie al jaren een concert voor alle generaties, dus vooral ook kindvriendelijk. Dit jaar verzorgden Christiaan van Hemert (viool en gitaar) en gitarist Reinier Voet een vrolijke en informatieve set. Ze speelden niet alleen heerlijke muziek, maar vertelden ook over de tradities van de gypsy jazz met interessante verhalen over de specifieke gitaren en hoe Django Reinhardt tot zijn volstrekt unieke muziek is gekomen.

Het zaterdagavond concert werd geopend door de Nederlandse gypsy jazz gitaargrootmeester Paulus Schäfer. Hij kwam samen met zijn muzikale vriend en accordeonist Dominique Paats een voorproefje geven van hun theater show Sous le Ciel de Paris die vanaf september 2024 een uitgebreide tour maakt. Bijzonder aan deze samenstelling is dat Paats met zijn rechterhand de klassieke accordeonlijnen speelt, terwijl hij met zijn vingers van zijn rechterhand een elektronische baslijn speelt en met zijn rechterwijsvinger een elektronische Hi-Hat. Zo vormt Paats in zijn eentje al een trio, met accordeon, bassist en drummer tegelijk. Buitengewoon virtuoos om dit tegelijkertijd te kunnen, aan de andere kant zit er nauwelijks dynamiek in de baslijnen en drums, als luisteraar klinkt het na een paar nummers steeds meer als keyboardbegeleiding. Maar wacht even, deze kritische noot werd ruimschoots gecompenseerd door de prachtige lijnen en begeleiding van Paulus Schäfer en ook het mooie accordeonspel van Dominique Paats zelf. Kortom, zeer boeiend om naar te kijken en luisteren. Bovendien is de dynamiek tussen Paulus en Dominique zeer aanstekelijk, ze hebben overduidelijk muzikale pret met elkaar.

Na een korte pauze was het de beurt aan het Angelo Debarre trio. Dit was best bijzonder, omdat Angelo Debarre (inmiddels 61 jaar oud) al meer dan 30 jaar niet in Nederland had gespeeld. Eind jaren ’80 was mede-oprichter van de Stichting Hot Club de France Nederland Georg Lankester voor de Nederlandse en internationale markt de manager van Debarre, hij maakte in die tijd (vlak voor de brede opkomst van het Rosenberg Trio begin jaren ’90) veel werk van het introduceren van Debarre op de Nederlandse podia. En met succes, want de Nederlandse markt was de eerste (internationale) markt waar Angelo voet aan de grond kreeg. Hij heeft dus een speciale band met Nederland. En daar stond hij ook, voordat hij ging spelen, voor het publiek uitvoerig bij stil. Hoeveel dank hij Georg Lankester persoonlijk verschuldigd was en op welke wijze de Nederlandse podia een boost hadden gegeven aan zijn carrière. Hij was blij te vernemen op het podium van het BIM-huis dat Georg nog “alive and kicking” is en nog steeds ook zelf speelt. En hij gaf aan dat hij Georg nog graag een keer wilde ontmoeten.

Voor dit concert had Angelo zijn neefje meegenomen op slaggitaar (die met een trainingspak aan en een nogal norse kop in de hoek speelde) en William Brunard op contrabas. Waar het neefje een nogal anonieme rol vervulde, pakte Brunard zo nu en dan de spotlights met onwaarschijnlijk virtuoze bassolo’s. Niet voor niets wordt Brunard door veel bassisten als buitenaards omschreven, hij haalt capriolen op de contrabas uit die zelfs in slow motion nauwelijks te volgen zijn. Speelt gewoon een solo op hetzelfde tempo als gitaristen, daar sta je met je kin op je knieën naar te kijken en luisteren. Debarre zelf was in zijn spel op het avontuurlijke pad. Met vrij lange solo’s waarin je zijn zoektocht en muzikaal avontuur kon horen, inclusief wat vastgelopen paadjes of saaie afslagen. Boeiend om als muzikant naar te luisteren, wellicht wat beperkt compact voor de wat algemene luisteraar. De langzamere nummers waren ook veel meer passievol dan het snelle en langdurige (langdradige) ragwerk. Hoe dan ook intrigerend om deze grootmeester aan het werk te zien.

Tot slot was het op zondag 21 januari de beurt aan het Robin Nolan Trio zelf. Het trio speelde samen met gastviolist Sandro Roy uit Duitsland. De al jaren in Amsterdam woonachtige Britse gitarist Robin Nolan timmert internationaal flink aan de weg met zijn workshops, zo verzorgde hij ook voorafgaand aan dit festival een workshop voor een grote groep belangstellende gitaristen. Mooi ook om die groep met grote ogen te zien luisteren tijdens de concerten, voor veel deelnemers (vaak oudere bemiddelde blanke Amerikanen) is zo’n concertreeks een kijkje in de hemel. Robin vertelde tijdens zijn concert uitvoerig over zijn band met Beatle George Harrison, hij speelde ook diverse composities van George in gypsy stijl. In de loop van 2024 zal er ook een nieuw album uitkomen waar deze nummers op gaan staan. We kijken alvast uit naar dat album, het mooie van dit soort cross-over muziek is dat de muziek herkenbaar(der) is voor een groter publiek. En mind you: dat deed Django Reinhardt zelf ook altijd, populaire nummers van toen in een nieuw gypsy jazz jasje gieten. Wat dat betreft sluit Robin Nolan nauw aan bij de grootmeester der grootmeesters. Vanzelfsprekend gaf Robin aan het slot van het concert een vette en terechte pluim aan zijn contrabassist Arnoud van den Berg, die zeer actief is in de organisatie van Django Amsterdam.

Gedurende het hele festivalweekend speelde op het restaurantpodium Adrian Holovaty met wisselende muzikanten. Voorafgaand aan de concerten vooral in trio stijl met Jan Brouwer op slaggitaar en Arnoud van den Berg op contrabas, na afloop van de concerten met Melvin Könings op contrabas en diverse gitaristen. Leuk was dat één van de jonge koks van het BIM-huis ook het podium op sprong, hij bleek een uiterst talentvolle klarinettist te zijn. Zijn naam is Carlos Ruiz Serra, hij komt uit Barcelona en woont al een tijdje in Amsterdam (studeerde daar ook recent af aan het conservatorium). Hopelijk gaan we hem nog vaker horen, dat smaakt echt naar meer.

Zo werd een mooi festival weekend afgesloten, met een hoop muzikaal vermaak voor en door vele generaties en ook een hoop nieuwe contacten, vriendschappen en inspiratie. Precies wat een festival kan bieden, precies waarom we blij zijn dat dit al 10 jaar op rij plaatsvindt in onze hoofdstad.