Nieuwsbrief
Wil je op de hoogte blijven van onze activiteiten, concerten en sessies? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief.
Aanmelden
Inleverdatum kopij nummer 2:
15 maart 2010
Cover illustratie:
Alain Antonietto
Op 23 januari was Django’s 100e geboortedag.
het jaar 2010 is begonnen. Een spannend jaar in meerdere opzichten. Dit gezegd
hebbende moet ik natuurlijk iedereen attenderen op het heugelijk feit, dat dit
jaar het jaar is, waarin op 23 januari onze voorganger in de Manouche jazz
Django Reinhardt bij leven de honderd zou hebben gehaald. Dat hij op slechts
43-jarige leeftijd in 1953 overleed, maar zijn muziek nog springlevend is is tekenend
voor zijn terecht alom geprezen kwaliteiten als muzikant, jongen van de straat,
orkest (bege-) leider en jazz-vernieuwer, de man, die de Amerikaanse Jazz
toegankelijk maakte voor een Europees publiek en meer dan 800 melodieën op
zijn conto heeft staan. Afijn, om een kort verhaal lang te maken, kom ook eens
luisteren wanneer oud voorzitter en erelid Georg Lankester weer over Django
uitpakt. De belangrijkste gebeurtenis echter, die mij en mijn eega staat te wachten
is die, welke begin juli leidt tot het grootouderschap.
Vorig jaar hebben we afgesproken de reünie entree voor donateurs in
toegangsprijs te verlagen met €2,50, zodat u in plaats van voor €10,- voor €7,50
naar binnen mag. Zo heeft u eigenlijk de recente verhoging er weer ruim uit. Qua
activiteiten zijn John, Rob en Esther zondag 28 februari naar de gitaarbeurs in
Groesbeek geweest om onze club te promoten. Daarover leest u meer verderop
in deze Quintette. Onze website www.hcdf.nl heeft een provider software update
ondergaan, waardoor een aantal pagina’s onzichtbaar werden. Dit is inmiddels
opgelost. Ook zijn de foto’s van de laatste reünie toegevoegd en is de agenda
weer bijgewerkt. Komende voorjaars-reünie valt weer op een zondag en wel die
van de 2e mei. U bent van harte welkom vanaf 12.00 in de Azijnfabriek in ‘s
Hertogenbosch. Een uitnodiging voor de reünie ontvangt u op een later tijdstip,
als de programmering rond is. We zijn inmiddels in contact getreden met een
donateur ‘in het vak’, die onze Quintette onder de loep gaat nemen om te bekijken
of een nieuwe vormgeving mogelijk is. We zijn benieuwd. Nog even dit: Django
100 èn het 30ste festival in Samois betekent drukte. De camping le Petit Barbeau
is weer eens gesloten en die van Samoreau zit vol voor hen, die niet gereserveerd
hebben. Veel leesplezier,
Menno v.d. Reijden
Een amateur-historicus belicht een niet zo bekende episode uit het leven van de jazzgitarist. Hij herinnert aan de tijd dat Frankrijk bezet was en Zwitserland een ontoegankelijk toevluchtsoord.
Django Reinhardt leeft nog altijd voort in de geest van Jean-Claude Rey. Deze onderwijzer uit Annécy is een hartstochtelijk liefhebber van de beroemde manouche musicus die de jazzgitaar gedurende het tweede kwart van de vorige eeuw domineerde. Hij heeft meer dan een jaar research aan hem gewijd, waarbij zijn muzikale smaak één is geworden met zijn belangstelling voor de lokale historie. Zijn onderzoek is uitgevoerd om zich opnieuw te verdiepen in de tijd van de Duitse bezetting van het plaatsje Chablais.
Mijn aandacht werd getrokken door een zin in de biografie van Django Reinhardt die herinnert aan zijn pogingen om in 1943 naar Zwitserland te vluchten, legt Jean-Claude Rey uit. Ik wilde er meer van weten. De onderwijzer heeft zijn onderzoek dus gebaseerd op een bekentenis. Wat heeft deze artiest, die zich vrij goed door de bezetting scheen heen te slaan, ertoe kunnen bewegen naar Genéve te willen vluchten?
Hoewel Django Reinhardt in 1910 in België is geboren, komt hij Frankrijk al binnen bij het begin van de Eerste Wereldoorlog, zet de expert uiteen. Hij heeft nooit noten leren lezen. Maar hij heeft een onovertroffen virtuositeit op de gitaar bereikt ondanks een ongeluk dat hem van het gebruik van twee vingers van zijn linkerhand berooft. Tijdens de jaren dertig richt Django Reinhardt met violist Stéphane Grappelli het snarenkwintet op dat hij wereldberoemd zal maken. Na de Duitse invasie in Frankrijk beschermt zijn status als Europese ster hem en Django speelt meer dan ooit, vervolgt de amateur-historicus.
De gitarist telt veel Duitse soldaten en officieren onder zijn bewonderaars.
Dermate veel, dat men hem in 1943 vraagt in Berlijn te gaan spelen.
Zijn muzikaal talent doet zijn manouche origine zelfs vergeten.
Daar hij zich goed bewust is van het gevaar om zo beroemd te zijn,
vertrekt hij dan met zijn zwangere vrouw voor enkele maanden naar
Thonon (noot : plaats aan het meer van Genéve) om in de vergetelheid te raken.
Van daaruit zal hij tot driemaal toe proberen naar Zwitserland te vluchten.
Jean-Claude Rey reconstrueert deze escapades van de gitarist met een minutieuze precisie.
Ik heb getuigen uit die tijd in Thonon ontmoet.
Ik heb de kranten van toen gelezen en de archieven in Genéve uitgeplozen.
Django zal tot drie keer toe met zijn vrouw trachten de Zwitserse grens te
passeren.
De eerste keer met een eenvoudige wagen van een schroothandel, waarin hij bij
Moillesculaz wordt teruggestuurd.
De tweede poging zal hem duur komen te staan:
Hij neemt contact op met een veerman, aan wie hij een bedrag van 500 francs
geeft.
Al verklikt voor hij zelfs maar probeert te ontsnappen, wordt hij door de Duitsers
gevangen genomen. Tot zijn geluk zijn de officieren die hem ondervragen
hartstochtelijke muziekliefhebbers: Django wordt vrijgelaten. Vanaf dat ogenblik wordt hij wel een verdachte voor het verzet, licht Jean-Claude Rey toe.
Onder angstdreiging waagt hij opnieuw een kans ‘s nachts aan de grens bij
Veigy-Foncenex. Ongelukkigerwijs valt hij in de handen van een Zwitserse
patrouille die hem weer uitwijst.
Ontmoedigd keert de musicus dan terug naar de Parijse regio. Hij zal er tot het
eind van de oorlog blijven zonder dat zijn carrière ooit zijn glans van weleer
krijgt.
Hij sterft in 1953 zonder ooit te zijn gestopt met het opnemen van platen.
Het speurwerk van Jean-Claude Rey onthult een weinig bekende periode uit het
leven van de gitarist. Het zal zaterdag het onderwerp van gesprek zijn voor de
Sociëteit in het oude gemeentehuis van Cháble in ‘Haute-Savoie’.
Vertaling van Frans artikel
voetnoot :
1)de auteur is niet zo goed bekend met Django’s carriére, want er kwamen na
deze periode toch nog tal van successen.
2)overigens dient te worden vermeld, dat de Gestapo Charles Delaunay in
bovenstaande periode lang had ondervraagd. Maar hij hield stand en sprak daar
later met trots over.
Georg Lankester
Afgelopen vrijdag 8 januari 2010 ging ik toch maar, ondanks het slechte weer
met af en toe wat geglibber, richting Eindhoven, alwaar in café Kraay & Balder
de nieuwste cd van de Feigli Prisor Band gepresenteerd zou worden. Een cd die
geheel afweek van z’n vorige omdat er nogal wat eigen nummers opstaan.
‘Gypsy’s heart’ is de titel en de cd is te bestellen onder prisor-jazzband@gmx.de
Impresario is H. Marschall (Sorlo).
De liefhebber onder ons van de echte en op de ouderwets gespeelde Django
style-muziek kan z’n hart gaan ophalen hoor, want doorspekt van zeer lief en
mooi uitgevoerde melodieën kun je vooral beluisteren dat Feigli en zeker niet te
vergeten Eddy Grunholz (hoe kan het ook anders als volle neef zijnde van de
maestro Waso Grunholz) hun ‘vak’ zeer wel verstaan, getuige de aldoor vloeiende
muzieklijn die ze weten vast te houden. Af en toe ga je denken: waar komt dit
alles nog terecht, als Feigli zijn eigen soli doorloopt en dan zonder maar enig
signaal Eddy op een zeer speciale manier de solo overneemt van hem, op z’n
elektrische FF model gitaar.
Ongelooflijk mooi om te zien en vooral om te horen aldaar, geweldig ‘strak’
ondersteund door Paulus broertje Sendelo Schaffer op ritme guitar. Feigli knikt
dan even naar zijn mede kompanen, met z’n bescheiden maar bekende glimlach,
ziende dat ie helemaal in z’n sas is deze avond! Zijn bassist, de ook al langer
bekende Tschawo Adell van o.a. groep Triska en Tabor en zelf een zeer goed
gitaarsolist zijnde, bespeelde deze avond de contrabas alsof ‘ie nooit anders
gedaan heeft de laatste jaren.
Het was een pracht avondje daar, leuk en in een gezellig rook-cafeetje, met niet
teveel drukte en publiek, gewoon onder elkaar genieten tezamen.
Jammer was het wel dat de twee Duitse violisten die deel uit maken van deze
cd, niet aanwezig konden zijn, Berlijn – Eindhoven was toch wel iets te ver hè.
Ze complementeren echter wel zonder uitzondering deze cd, heerlijk vloeiende
à la Grappelli lijntje’s spelen ze.
Na afloop en hoe kon het ook anders, moesten enkele Sinti een beetje de avond
gaan afsluiten. Geen enkel probleem dus, want zoals er vele Manousc,hes
waren uit omgeving Eindhoven, namen Paulus Schaefer en Noah en Sendela
(Paulus broer dus) weer even de regie over en niet te min hoor, Paulus toverde
uit Feigli’s prachtige ouwe Busato de mooiste klanken. Zelfs sinto Beddo zong
nog wat op zijn Sinti taal liedjes, zoals ook madame Christina deed op het
laatst.
Een aanradertje dus deze nieuwe cd.
Lambert Seur
28 Februari, s’ morgens om half acht stond medebestuurslid Rob Huijsmans
voor mijn deur. Het was een natte zondag. Snel een kop koffie, wat spulletjes
ingeladen en op weg waren we naar de Gitaarbeurs in Groesbeek. Het uitladen
viel gelukkig mee, we konden redelijk voor de deur parkeren. Het was een op en
af geloop met versterkers, gitaren en aanverwante producten. Ook wij hadden
een paar gitaren ter decoratie meegenomen waaronder een Höfner uit de begin
jaren zestig, zo’n lekkere dikke jazz bak. Hij was niet te koop maar had wel veel
bekijks.
We hadden een tafel van 3 meter breed tot onze beschikking op een goede
plaats. Het inrichten kon beginnen. Al snel was de tafel volledig benut met o.a.
de dvd’s van onze reünies, diverse cd’s, de gitaarboeken van Colin Cosimini,
diverse Quitette’s, gitaren en inschrijfformulieren. Achter onze tafel was een
muur dus de banner kon keurig worden opgehangen. Esther was inmiddels
gearriveerd met haar laptop zodat we dvd’s konden afspelen.
Om 10 uur ging de zaal open voor publiek en de mensen stroomden binnen.
Onze stand had veel belangstelling. Het bleek al snel dat Django Reinhardt bij
dit gitaar minnende publiek geen onbekende was. We hadden het druk met het
overbrengen van onze doelstelling.
De verkoop van de dvd’s verliep voorspoedig alsmede de boeken van Cosimini.
Het was constant een prettige drukte voor onze stand en er hing een goede
sfeer.
Her en der werden contacten gelegd met de diverse gitaarbouwers i.v.m. eventuele
interviews en of het adverteren in de Quintette. Het mes sneed van alle kanten.
De tijd vloog voorbij en voor we het wisten was het 5 uur. Alles weer inpakken en
naar de auto brengen in de stromende regen.
Het was een vruchtbare dag en we hebben er van genoten. Ook waren we tevreden
met de resultaten. We hebben diverse dvd’s en boeken verkocht, onze doelstelling
uitgedragen aan diverse belangstellenden waaronder er enkele meteen donateur
zijn geworden.
We waren het er allen over eens: op naar de volgende beurs.
John Desmares
Tijdens onze intensieve telefoon actie heeft u massaal positief gereageerd.door ons alsnog van een bijdrage voor 2009 te voorzien, waarvoor natuurlijk onze hartelijke dank. Het waren na de introductie vooral plezierige gesprekken, die ook niet een twee drie afgesloten konden worden. Zo weten wij weer wat meer over u en omgekeerd. Het club gevoel is weer aangewakkerd. Een gering aantal uwer heeft echter financieel helemaal niet gereageerd. Die sturen we dan ook geen Quintette of andere post meer in de hoop, dat zij contact met ons opnemen om orde op zaken te kunnen stellen. In zo’n reactie komt bijvoorbeeld naar voren, dat wij u helemaal niet zouden kunnen bereiken, omdat u al enige tijd elders domicilie hebt gekozen. Niet ieder uwer stelt naast familie en zakelijke relaties ook ons, uw Hot Club de France-Nederland, in kennis van een verhuizing of verandering van telefoonnummer of e-mail adres of bankrekeningnummer. Vergeten, kan gebeuren, maar tja, dan blijven we de Quintettes versturen naar het ons bekende adres tot er één als onbestelbaar terug komt. Dan pas gaan we via onze contacten met naburige donateurs proberen te achterhalen wat er gebeurd is. In een aantal gevallen echter komt die Quintette helemaal niet bij ons terug er wordt op tijd betaald. Dan denken wij, dat het wel goed zit. Toch krijgt u de Quintette gewoon niet thuisbezorgd. Daarom deze oproep: laat het ons weten, geef wijzigingen tijdig door! Onze adressen en telefoonnummers staan op de website en natuurlijk achterop en in de Quintette. Mocht u trouwens nog oude Quintettes willen ontvangen, dan kan dat door overmaking van de kosten en voor zover de voorraad strekt.
Menno v.d. Reijden
Bestellingen telefonisch op nr. 0499-371821 of per e-mail:
john.desmares@onsmail.nl.
Prijs: 15 euro exclusief 2.50 euro verzendkosten.
The Piotto’s: Gipsy Passion
Veelzijdige cd van Gipsy Jazz tot traditionele
Balkanmuziek. Als gastmuzikant Fappy Lafertin,
gitaar en Tcha Limberger, viool.
1.My melancholy Baby, 2.Je suis seul ce soir,
3.Swing for Jinny, 4.Paris sous la pluie, 5.On a
Slow Boat to China, 6.Sjüka Tjsai, 7.On the
Sunny Side of the Street, 8.Joseph Joseph,
9.Flamingo, 10.All of me, 11.Hongaars,12. A-mol
Csardas, 13.Hora Mare, 14.Djelem Djelem,
15.Doïna ou Fir Hora.
Those Eyes
Muziekproject Stichting Sinti-werk. Grote
verscheidenheid aan artiesten: o.a. Jimmy
Rosenberg, Johnny Rosenberg, Paulus Schäfer
en Martien Wagner.
1.Margherita, 2.I Can’t Give you anything but love,
3.Thinking of you, 4.Miro Tatta Mimer, 5.Night
and Day, 6.Those eyes, 7.Waso Swing Waltz,
8.Petite Fleur, 9.Kava Divis, 10.For all the people
that I love, 11.Lime house blues, 12. When I
open my eyes, 13.Undecided, 14. St. Louis
Blues, 15.Hold you, 16.Entre dos aquas.
Hot Club de Frank: Op de bonnefooi.
Veel solo-instrumenten, diversen eigen
composities.
Een sprankelende cd.
1.All Gods chillun got rhythm, 2. De oude eik,
3.Zonder jou kan ik niet zijn, 4.Lebendikh und
freilich, 5.Op de bonnefooi, 6.J’ai rendez-vous
avec vous, 7.That old feeling, 8. The thrill is gone,
9.Djangology, 10.Once upon a summertime,
11.Het strandfeest, 12.Veel mooier dan het
mooiste schilderij, 13.If’s allright with me,
14.Tish nigun, 15.Red cross.
Op zondag 13 december jl. verzorgden de vier swingende kaartjes uit Deventer
en omstreken een bijzonder matineeconcert in zaal “de Horst”. Het kwartet,
met Eric van Buijsen, bas, Georg Lankester, (solo)gitaar, Arthur Siero, ritmegitaar
en Pieter Swart, klarinet en saxen, vierde het tienjarig bestaan en presenteerde
de nieuwe cd “Django Souvenirs”.
Buiten was het koud, maar binnen heerste de warme sfeer van de Hot Clubmuziek.
De zaal was gevuld met een grote schare fans uit de regio, maar ik zag
ook bekenden die een aanzienlijk langere reis hadden gemaakt. Na zijn
welkomstwoord nodigde bandleider Georg Lankester een van die bekenden,
Hot Club De France Nederland voorzitter Menno v.d. Reijden, uit om het eerste
exemplaar van de nieuwe cd in ontvangst te nemen, wat hij met een brede lach
deed.
Goerg Lankester reikt het eerste exemplaar van de nieuwe cd “Django Souvenirs”
uit aan Menno v.d. Reijden
Foto: Rien Nicasie
De band maakte ter gelegenheid van het jubileum een mooi gebaar naar de aanwezige fans: op vertoon van het toegangskaartje kon de cd voor 5 euro worden aangeschaft in plaats van de normale prijs van 10 euro. Weinig aanwezigen gingen dan ook zonder cd naar huis.
Het concert werd geopend met Chicago, wat niet geheel toevallig ook het eerste nummer van de cd is (zie ook de bespreking van die cd elders in dit nummer). Mooie introductie van saxofonist Pieter Swart, en meteen begon het te swingen. Want dat kan dit kwartet zeker. Merkwaardige jongens trouwens: tussen de nummers door en in de pauzes wordt er veel gelachen, maar zo gauw ze beginnen met spelen worden ze ineens serieus. Meestal wordt er ernstig kijkend gemusiceerd en slechts een enkele keer kan er een lachje af. Het gekke is dat er toch altijd een sfeer van vrolijkheid rond het kwartet hangt, die hier in de Horst de fans steeds weer tot dansen verleidt. Ongetwijfeld komt dat door de swing en de vrolijke klanken van de muziek.
Quatre Tickets de swing
Foto: Rien Nicasie
Lulu Swing was het tweede nummer, gevolgd door Je suis seul ce soir en Swing Guitars, waarna Pieter Swart de sopraansax pakte voor een ingetogen Clair de lune. Vervolgens was de microfoon voor zangeres Ita van Dijk, die zich afvroeg waar de liefde was gebleven in Que reste-t-il de nos amours van Charles Trenet. Het stemgeluid van Ita past heel goed bij Les Quatre Tickets. Mooie warme stem, uitstekende dictie, met passie gezongen. Dat gold ook voor Ricordati, de Italiaanse versie van Nature Boy. Beide zangnummers zijn op de cd te vinden. De heren van het kwintet bleven nog even in de Franse sfeer met Songe d’automne en Mélodie au Crépuscule, waarna de eerste set swingend werd afgesloten met How Can You Face Me, een stuk vooral bekend uit het dixielandrepertoire.
De tweede set begon met Django’s Dinette, met Pieter op klarinet. Daarna
volgde het optreden van twee gastmusici: Eric van Buijsen werd vervangen door
bassist Jan Miedema de Bie en saxofonist/klarinettist Johan Smit kwam de
frontlinie versterken. I Found a New Baby, het mooie Georgia en een up-tempo
Avalon, waarin Pieter en Johan elkaar flink opzweepten tot swingende
hoogstandjes, spetterden de zaal in, waar de dansliefhebbers zich weer lieten
zien. Het speelplezier was heel duidelijk zichtbaar.
Weer in de normale bezetting werd It Had to Be You ten gehore gebracht,
waarna een nummer volgde dat je niet vaak hoort in een Hot Club-uitvoering,
maar wel passend was voor de tijd van het jaar: White Christmas, wereldberoemd
geworden in de versie van Bing Crosby. Toen was de beurt weer aan Ita van Dijk.
Ze zong heel expressief een mooie tekst van Jacques Larue op Django’s
beroemde Nuages, met mooi solowerk van Pieter op klarinet en van Georg, en
besloot haar bijdrage aan deze tweede set met Besame Mucho.
Zangeres Ita van Dijk
Foto: Rien Nicasie
Het kwartet sloot af met Petite fleur van Sidney Bechet, dat in de uitvoering van klarinettist Monty Sunshine met de Chris Barber band begin jaren zestig een hit was.
Het openingsnummer van de derde en laatste set was My Blue Heaven, gevolgd
door het sfeervolle Songe d’Automne, Hoagy Carmichael’s klassieke Stardust
uit 1927 en Honeysuckle Rose, nog zo’n ‘gouwe ouwe’. Na Embraceable You
konden we nog één keer genieten van de zang van Ita van Dijk, nu in het vrolijke
Ménilmontant, het chanson van Charles Trenet over deze wijk van Parijs, door
Django in 1949 in Rome op de plaat gezet. Voor een enthousiast publiek sloot
het kwartet tenslotte af met Dark Eyes, de traditional die Django driemaal opnam,
uiteraard onder de titel Les yeux noirs.
Les Quatre Tickets de Swing kunnen terugzien op een zeer geslaagd
jubileumconcert.
Rien Nicasie
Gitaarboeken van Colin Cosimini
Deel 1, 3 en 4 voor € 10,00 per stuk
alle 3 voor € 25,00.
Alle cd’s vermeld in de rubriek: cd’s onder de loep, €15.00.
Bovenstaande bedragen zijn exclusief verzendkosten.
Gelieve contact op te nemen met John Desmares john.desmares@onsmail.nl
1. Vertel wat over jezelf. Tja, wat zeg je op zo’n vraag zonder dan de rest van de vragen in een moeite door te beantwoorden… Ik ben Jan Brouwer, geboren in 1973 in het Noord Hollandse Schagen. Ik woon inmiddels alweer 12 jaar in Amsterdam en ben ongeveer 20 jaar actief als gitarist in de zogenaamde gypsy swing.
2. Wanneer ben je begonnen met gitaarspelen en waarom? Ik geloof dat ik een jaar of 8 of 9 was dat ik begon met gitaarspelen. Op de muziekschool had ik al twee jaar blokfluitles gehad: algemene muzikale vorming. Als kind maakte ik bij mijn oma radioprogramma’s op cassettebandjes. Mijn oom had een gitaar en die stond in de kamer waar ik speelde. Ik ‘begeleidde’ mezelf op die gitaar in de shows (ik herinner me dat mijn oma niet onder de indruk was van mijn gitaarspel). Op een gegeven moment was het wel uit met de blokfluitlessen en mocht ik een ander instrument kiezen om te leren bespelen. Dat instrument werd de gitaar van mijn oom.
3. Je presenteert je altijd als slaggitarist, nooit aan solo gedacht?
Ja hoor, daar heb ik wel eens aan gedacht.
Maar op een bepaalde manier lijkt soleren op gitaar niet in mijn ‘systeem’ te passen.
Hoewel Cor Jonker, van Petit Samois, nog wel eens zou kunnen beamen dat ik ooit wel pogingen heb gewaagd…
Daarnaast vind ik ritmegitaar spelen heel erg leuk en een vak op zich.
In deze stijl is de ritmegitaar misschien wel het meest herkenbare element.
Sla een beetje “boem tsjik boem tjsik” en voila! je hebt gypsyjazz.
Maar: DAT is niet zo.
Afgelopen zomer was ik met Reinier Voet en Pigalle44 op tournee in de V.S.
en heb daar een week les gegeven op de workshop week “Django in June”.
Daar merkte ik dat het kloppen van de boem
en de tsjik vaak ontaardt in een hard en niet swingend gebonk, waar je een solist en ook de luisteraar geen plezier doet. Het gaat om het “light and tight” begeleiden en ondersteunen van een solist. Dus dat doe ik dan maar, naar mijn beste kunnen.
4. Wie heb je allemaal begeleid?
Ik heb met best wel wat muzikanten gespeeld in de jaren dat ik met de Djangomuziek
bezig ben. Vanaf mijn eigen eerste amateurband “Hot Club de Scagha”
op mijn 15e, tot nu in wederom mijn eigen band Pigalle44 met sologitarist
Reinier Voet, nu alweer 10 jaar…
Tijdens mijn studie in Amsterdam viel ik in bij Jan en Alleman en speelde ik veel
de ‘vliegende keep’ op ritmegitaar. Daarnaast viel ik op een gegeven moment
veel in voor Steef de Ridder bij Polytour (ongeveer vanaf 1996) met accordeonist
Jean Pierre Guiran en solo gitarist Jan de Jong. Met Jan speel ik tot op de dag
nog steeds; het echte muzikantenleven met cd’s en reisjes begon toen ik Robin
Nolan ging begeleiden. Als klap op de vuurpijl heb ik nog gespeeld, opgenomen
en getourd met Fapy Lafertin, dezelfde Fapy die mij op mijn 10e kennis deed
maken met de muziek van Django! Enkele jaren geleden speelde ik af en toe
met Watti Rosenberg.
Er zijn natuurlijk nog veel meer namen, teveel om op te noemen eigenlijk. Erg
gevaarlijk om dat toch te doen… De mensen met wie ik tegenwoordig met veel
plezier werk zijn bijvoorbeeld Gert Wantenaar op accordeon, Hermine Deurloo
op sax en mondharmonica, de eerder genoemde Reinier Voet, John Ligthart,
Jan de Jong en heel af en toe, als hij in Nederland is de Australische violist en
zanger George Washingmachine.
En dan, heel belangrijk en niet te vergeten: de bassisten van Pigalle44… want
die zijn net zo belangrijk voor me als de solisten waarmee ik speel. Zonder
prettige bassist geen swingende ritmesectie. En met Pigalle44 hebben en te
gekke groep bassisten tot onze beschikking: op het moment is Jet Stevens
onze vaste bassiste; daarvoor Nick McGuire en Arnoud van den Berg, nu bekend
van Jimmy en Nomi Rosenberg en Robin Nolan en weer daarvoor Simon Planting,
die enige tijd geleden naar de V.S. verhuisde.
5. Wie is je grote voorbeeld? Voorbeeld… moeilijk… Mag ik ook zeggen held? Ik heb wel een paar helden. Django bijvoorbeeld. Fapy Lafertin, Bireli Lagrene, nog twee van die mannen. Verder ben ik net als Clous van Mechelen: eigenlijk vind ik alles leuk! Ik luister graag naar Bix Beiderbecke, John Pizzarelli, Billie Holiday.. maar goed ik dwaal af. Kies er maar eentje uit…
6. Heb je nog andere werkzaamheden naast het gitaarspelen? Ja, ik ben ooit begonnen met een opleiding als muziekbibliothecaris aan de voormalige Frederik Muller Academie. Op een gegeven moment raakte ik verzeild
in de muziek als vaste gitarist bij Robin Nolan. En inmiddels, 12 jaar later werk
ik parttime als bibliothecaris in de jazzcollectie van het Muziek Centrum
Nederland.
Maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat gitaarspelen toch wel HEEL leuk
is…
7. Wat is je favoriete nummer, en hoe kom je aan de akkoorden?
Ik heb geloof ik niet een favoriet nummer. Elk nummer is wel eens favoriet en is
na verloop van tijd ‘op’. En hoe kom ik aan de akkoorden van dat favoriete stuk.
Tja… er zijn veel wegen tot een chord-sheet. De beste is toch uiteindelijk je oren
gebruiken. Ik luister graag naar verschillende versies van stukken. Soms erg
inspirerend en fris. En soms het tegenovergestelde, zodat je weet dat je het ZO
nooit zou doen… Dat is ook heel wat waard!
Daarnaast is het vaak heel inspirerend om de zo origineel mogelijke uitvoering
en/of bladmuziek op te duikelen… Luister eens naar Paul Whiteman’s versie
van de zo beroemde standard Body and Soul. Als je daar naar luistert gaat er
een wereld open.
8. Zijn er goede boeken voor de slaggitarist, zo ja, welke? Ik heb zelf nooit uit een boek gitaar leren spelen. Wel een leuk boek, maar niet alleen voor slaggitaristen, is Michael Dregni’s boek Django. Een biografie die leest als een roman! Een aanrader.
9. Welke film heeft de diepste indruk op je gemaakt? Indruk… hm, ja, daar komtie! Een paar jaar terug zag ik in Tuschinski de film Ober van Alex van Warmerdam. Op een gegeven moment loopt van Warmerdam een klein ouderwets winkeltje in, het is alsof hij een totaal andere film binnen wandelt. De scene duurt een paar minuten, maar Rene van’t Hof schittert de hele scene terwijl hij verkleed als oud vrouwtje met bochel (met een pan op zijn rug onder zijn jurk) een pijl en boog inpakt. Papier scheurt, plakband rolt niet af, geweldige slapstick! Daar zat ik dan: tranen rolden over de wangen en luid klappend aan het einde van de scene. DAT was me nog nooit overkomen.
10. Je hebt in het bestuur van Hot Club de France gezeten. Wat was je leukste moment in deze hoedanigheid en wat je slechste? Volgens mij blijven de leukste momenten langer hangen dan de slechtste… Eén van de leukste dingen waar ik nog regelmatig met veel plezier aan terugdenk is de functie die ik naast die van penningmeester had: samen met Rien Nicasie “Quintette” maken in mijn huisje op de Passeerdersstraat in Amsterdam. Rien kwam uit Bathmen en haalde onderweg taart, ik zette koffie. We werkten ons door de teksten heen en draaiden de nieuwste Nederlandse Gypsy Jazz cd’s. Tussendoor maakten we Quintette!
Boba de Meter, wie kent deze naam eigenlijk in ons Django wereldje?
Geen onbekende eigenlijk, want deze Boba en z’n broer Titi de Meter zijn
geweldige Django gitaar solisten/vertolkers en kunnen zich ‘meten’ met onze
geliefde Rosenbergs, Basily’s, Schaefer,s etc.!
Boba speelde al vanouds her, ook met bijvoorbeeld Stoch‘lo en Birelli en Paulus
of Mats‘cho Winterstein al van af kleine jochie’s af.!
Deze Boba de Meter gaf me eens een cd-tje, waarop hij zeer mooie en lieflijke
nummers vertolkt haast wel op een religieuze manier gebracht, zoals vele Sinti
doen in hun eigen intieme wereldje de laatste jaren. Spelend op de solo en ritme
gitaar van deze mooie liederen/melodieën staat hij met zijn band z’n mannetje,
bij gestaan door Christian Becker die zelfs enkele liedjes gewoon live met de
mond mee fluit. Het is een zeer beluisterenswaardige en relaxte cd geworden
vind ik, goed ondersteund door zijn orkestleden met contrabas, gitaren en violen
van de familie Becker en met Giani Lincan op de cymbalom.
Kijk maar eens op zijn You Tube site en je zult het wel zien en horen.
Info: christianbeckermanousche@gmail.com
Lambert Seur
29 en 30 mei
Met o.a. De Piotto’s met Tschavolo Schmitt, Tcha Limberger, Mozes Rosenberg,
Basily band & Dorado Schmitt, Paulus Schäfer, Tim Kliphuis.
Programma en info: zie www.gipsyfestival.nl
28, 29, 30 mei
Met o.a. David Reinhardt Trio, Lollo Meier & Fapy Lafertin.
Programma en info: zie www.django-liberchies.be
23 t/m 27 juni
Het programma is op dit moment nog niet bekend.
Info en t.z.t. het programma, zie: www.festivaldjangoreinhardt.com
Na wat gesurfd te hebben op internet, kwam ik terecht op te site van Het Alexio Trio. Hij trok meteen mijn aandacht. De site zag er goed en overzichtelijk uit. De gipsy jazz staat hoog in het vaandel bij de groep, met Django Reinhardt als hun grote voorbeeld. Hij is ook voorzien van een viertal demo’s in diverse stijlen, maar daarover later meer.
Het Alexio Trio is in 2006 geformeerd door gitarist/zanger Lex Mens en bestaat
verder uit Jasper Maij op gitaar en Gerry Kristell op bas. Naast een opleiding
aan het conservatorium heeft Lex Mens gitaarlessen gevolgd bij Reinier Voet
om zich de gipsygitaar technieken eigen te maken. Verder is hij muzikaal actief
geweest in diverse formaties, o.a. de groep Mens en van Tongeren, totdat medio
2006 Jasper Maij zich aanmeldde als leerling bij de gitaarpraktijk van Lex
Mens om ook gipsygitaar te leren spelen. Dit ging zo voorspoedig dat Lex aan
Jasper het voorstel deed om hem in een optreden te begeleiden. Het optreden
was een succes en had voor beide een positieve afloop.
Vol met enthousiasme, naar aanleiding van deze vuurdoop, zijn Jasper en Lex
op zoek gegaan naar een bassist om het trio compleet te maken. Via de digitale
snelweg meldde zich al snel de perfecte kandidaat, Gerry Kristell, een ervaren
bassist die zijn sporen al verdiend had in diverse traditionele Hongaars/
Roemeense zigeunerorkesten. Hij maakte zich de gipsyswing na een aantal
intensieve sessies snel eigen.
Het trio was compleet. Nu nog een naam zoeken. Een perfecte naam vinden is
geen kleinigheid en na veel wikken en wegen was gekozen voor ‘De Band Zonder
Naam’. Nou niet meteen zo’n dijk van een naam en dat viel ook anderen op.
Na een aantal optredens als de ‘Band Zonder Naam’ gingen ze nietsvermoedend
naar een restaurant waar ze vaker optraden met voor de deur een uitgestald
bord met daarop: hedenavond het Alexio Trio. Enigszins aarzelend en met twijfel,
of hun trio hiermee bedoeld werd, gingen zij het restaurant binnen. Met het
Alexio Trio werden inderdaad zij als trio bedoeld en deze naam is nooit meer
veranderd.
Het repertoire bestaat uit gipsyswing, zigeuner- en musettewalsen maar ook
Russische en Hongaarse muziek. Door deze samenstelling van repertoire
ontstaat een perfecte balans tussen kunstmuziek en amusementsmuziek. Met
dit gevarieerde repertoire heeft het Alexio trio haar diensten veelal bewezen als
achtergrondmuziek bij feesten en partijen maar ook ceremoniemuziek. Tevens
geeft Het Alexio Trio regelmatig concerten door het hele land.
In 1990 heeft Lex Mens een Di Mauro-gitaar gekocht. Hij is daar speciaal voor
naar Parijs gereisd. Het atelier van Di Mauro was eigenlijk al gesloten. Hij heeft
de gitaar uiteindelijk gekocht op het privé-adres van Joseph Di Mauro. Het was
een van zijn laatste instrumenten.
Ook wordt er gespeeld op een Gitane D 500, een moderne replica van het betere
soort.
Terug naar de demo’s op de site:
Er staan helaas slechts vier nummers op.
1. Indifference: hier valt meteen de goede plectrumtechniek op van Lex, iedere
toon is raak
Let op de speelse flageolet.
2. All of me: zingende aanvang en een melodisch solerend slot.
3. Csardas de Monti: heerlijke melodie, afwisselende speelse ritmen en dit
alles gedragen door een zeer goede ritmesectie.
4. Rondo alla turka: ook hier weet het Alexio Trio een prettige sfeer weer te
geven. De opnamen zijn uiteraard niet professioneel, maar een goede
afspiegeling van wat het trio te bieden heeft. Ik kijk uit naar hun eventuele cd en
hoop deze dan te mogen recenseren.
Het Alexio Trio is live te zien op verschillende data en locaties. Deze staan vermeld op de website www.alexiotrio.nl
John Desmares
P.S. Deze nieuwe terugkerende rubriek is in het leven geroepen om bands/ groepen aan u te presenteren. Heeft u een band/groep die u in deze rubriek wilt
Zondagmiddag 14 maart namen bassist/zanger Piet Hest en Naguine (Bergen op Zooms Hotclub de France-ensemble) afscheid van elkaar met een bijzonder concert. Plaats van handeling was Café de Ponderosa, Fluwelenbroekstraat 27, Bergen op Zoom. Tijd: 15.00–18.00 uur. Gastsolist was de (inter)nationaal befaamde pianist (en rasechte Bergenaar) Jasper Soffers.
Al sinds 1978 genieten Naguine en Piet Hest van elkaar. Piet’s karakteristieke
stemgeluid, met vaak, vooral in het hogere bereik, onverwachte wendingen,
gevoegd bij zijn ontembare gevoel voor humor, hebben ongetwijfeld bijgedragen
aan de successen die Naguine in de loop van de jaren mocht boeken. Er werd
gespeeld op bijna alle jazzfestivals in Nederland en een aantal malen
concerteerde Naguine in Duitsland en Frankrijk. Hoogtepunten waren een live
tv-optreden op Nederland 1 en de tweede prijs tijdens de landelijke wedstrijd
“Passieprijs 20” met uitzendingen op Radio 1. De finale van laatstgenoemde
wedstrijd werd met name bereikt door het grote aantal via internet op Naguine
uitgebrachte stemmen. Nog steeds wordt beweerd dat Piet, speciaal voor die
gelegenheid, een nieuwe, extra snelle computer aanschafte! De uiteindelijke
tweede plaats was overigens wel terecht. Dat is zeker, want Willem Breuker zat
in de jury. Kenners weten wat dat betekent.
Leven, werken, muzikale en militaire loopbaan, hobby’s en opvattingen van
Piet Hest zijn al vele malen gepubliceerd. Piet was en is, ondanks zijn bescheiden
persoonlijkheid, regelmatig het middelpunt van de belangstelling. Een krachtige
eigenschap van deze 83-jarige rasartiest, die voor de komende jaren nog vol
nieuwe plannen zit.
Niet eerder concerteerde Naguine met een pianist als gastsolist. En, eerlijk gezegd, nog maar zeer zelden met iemand van het kaliber en de internationale naam en faam van Jasper Soffers. Een topje van zijn “muzikale ijsberg” ziet u in het volgende rijtje: begeleider van/toernee met Bob Brookmeijer, Toots Thielemans, Herbie Hancock, Laura Fygi, Kenny Wheeler, Jerry en Ack van Rooijen, Tyl Brönner (onlangs een uur lang mét Jasper te horen en te zien op de WDR-tv), The Supremes, Gino Vanelli en Trijntje Oosterhuis, optredens tijdens de jazzfestivals van New York, Boston en Baltimore en tournees door Thailand, Zuid-Korea en India. Tel daarbij op dat Jasper nog doceert aan twee Nederlandse conservatoria én als pianist vast verbonden is aan het Metropole Orkest en iedereen begrijpt dat Naguine apetrots is op de uitdaging die zondag 14 maart te wachten staat!
Café de Ponderosa was voor Naguine gedurende lange tijd de muziektempel waar jaarlijks een drukbezocht concert gegeven werd. Alom befaamde virtuozen op Hotclub de France- gebied, zoals Koen de Cauter, Fapy Lafertin, Frans Poptie en Hady Mouallem waren daar gastsolist. Dat maakt, gevoegd bij de warme herinneringen die Naguine nog heeft aan de opgewektheid en gastvrijheid van de toenmalige eigenaresse Tante Jo (“jullie muziek, da’s mijn muziek”), de Ponderosa tot een vanzelfsprekende eerste keus als lokatie voor dit afscheid.
Naguine is ondertussen nog kerngezond en springlevend. Dat komt goed uit,
want 2010 is een bijzonder jaar op het gebied van de Gypsy Jazz. Honderd jaar
geleden, om precies te zijn op 23 januari 2010, werd de zigeunergitarist Django
Reinhardt geboren. Samen met violist Stéphane Grappelli vond hij rond 1934 de
Hotclub-de-France stijl uit, waarin, met alleen snaarinstrumenten, zigeunermuziek
en Amerikaanse jazz vermengd worden.
Routinier Wil Soffers, bekend van een groot aantal orkesten waaronder “The
South Jazzband” en die talloze (inter)nationale grootheden begeleidde, bespeelt
bij Naguine sinds een paar maanden de contrabas. Met name zijn solistische
kwaliteiten zijn een aanwinst voor het ensemble. Naguine bestaat verder uit
Kees de Ruiter (viool), David Herselman (rhythmgitaar) en Lauran van Oers
(sologitaar).
Met mooie herinneringen aan recente optredens, zoals voor Jazzclub
Gümmersbach in Duitsland én veel leuks in ’t vooruitzicht (Jazzfestival
Terneuzen en Jazz by the Sea met als gastsolist Giani Lincan) ziet de toekomst
er voor Naguine (nog steeds) prima uit!
Chicago; Nuages; Swing Guitars; Clair de lune; I Found a New Baby; Mélodie au crepuscule; Ricordati (Nature Boy); Songe d’Automne; Danse Norégienne (Fantaisie); My Blue Heaven; Dinette; Que reste-t-il de nos amours; Ménilmontand; Joseph Joseph.
Op 23 januari jl. was het 100 jaar geleden dat
Django Reinhardt werd geboren in het Belgische
Liberchies. Dat, en het tienjarig bestaan, was
aanleiding voor de derde cd van Quatre Tickets
de Swing. De ervaring van tien jaar intensief en frequent samenspelen hoor je er
in terug. Vergeleken met hun eersteling een wereld van verschil. Veertien lekker
swingende stukken uit het repertoire van hun idool Django. Die swing zit al
meteen in saxofonist Pieter Swart’s intro van Chicago en wordt bij de start van
het chorus vloeiend overgenomen door de andere bandleden: gitaristen Georg
Lankester en Arthur Siero en bassist Eric van Buijsen. Pieter is een van mijn
favoriete saxofonisten. Hij speelt in de traditie van Coleman Hawkins en doet mij
ook vaak denken aan die andere Hawkinsadept, uit de jaren zestig: Scott
Hamilton. Solootje van Georg, chorus van Pieter en het eerste nummer is klaar.
“Lentement dans le soir le train s’en va”: zo begint de mooie tekst die Jacques
Larue indertijd maakte op een van Django’s toppers, Nuages. En hiermee tekent
Ita van Dijk, de zangeres van de Tickets, direct de sfeer van dit nummer. Ik heb
onlangs twee keer een optreden van Quatre Tickets de Swing bijgewoond en
heb beide keren kunnen genieten van haar vocale talenten. Ze brengt haar
zangnummers als een chansonnière pur sang; mooie melodieuze stem, ze
doorleeft haar teksten, is heel expressief en heeft een voortreffelijke uitspraak
van het Frans. Pieter Swart speelt hier klarinet en er zit mooi solowerk in van
Georg Lankester. Georg heeft in het verleden vooral zijn sporen verdient als
begeleider. Banjoïst in dixielandensembles en gitarist in allerlei Hot Clubformaties.
Pas een jaar of tien geleden is hij voor zijn plezier begonnen met
sologitaar. Een gitaarvirtuoos zal hij niet meer worden, maar inmiddels passen
zijn bescheiden solo’s wel prima in het spel van het kwartet. Hij heeft met zijn
solootjes en opvullingen steeds meer een muzikaal verhaal te vertellen en dat is
voor mij dè vereiste voor een solist.
Het voert te ver om hier alle stukken op de cd te gaan bespreken. Daarom nog
enkele opmerkingen. Ita van Dijk zingt niet alleen Frans, maar ook Engels en
Italiaans. Van dit laatste getuigt Ricordati, een Italiaanse versie van Nature Boy,
waarmee de band zijn Italiaanse relaties beslist een plezier zal doen. Haar
laatste bijdrage aan deze cd is Que reste-t-il de nos amours van Charles Trenet.
We missen natuurlijk de gezichtsuitdrukkingen en gebaren, maar die moet u er
maar bij denken. Ménilmontand zou overigens ook een bij haar passend
zangnummer kunnen zijn.
Naast klarinet en tenorsax bespeelt Pieter de sopraansax en dat doet hij op
deze cd voortreffelijk in Clair de lune van Jozsef Kosma. De uitsmijter is de
traditional Joseh Joseph met Pieter Swart op klarinet en, naast een solo van
Georg, een bassolo van Eric van Buijsen.
Rest nog te vermelden dat de geluidskwaliteit heel goed is. De geluidstechnicus
is er met name in geslaagd om het lichtvoetige swingritme van Quatre Tickets
de Swing heel transparant weer te geven, waardoor die lichtvoetigheid behouden
blijft. Nieuwsgierig geworden? U kunt de nodige informatie ontvangen of de cd
bestellen bij Georg Lankester. Zijn mailadres is glankester@hetnet.nl.
Rien Nicasie
Op de afgelopen reünie hebben wij van deze
groep kunnen genieten. Hier liet Joost Zoeteman
horen dat hij er wederom in is geslaagd een goede
groep te vormen en zich weet te omringen met
topmensen, die individueel hun mannetje staan
en die zijn sublieme gitaarspel mede gestalte
geven.
Joost Zoeteman (jazz- sologitaar) is de stuwende
kracht van de groep. Jarenlang heeft hij
samengespeeld met gipsy musici en zich zo de
stijl eigen gemaakt. Met diverse jazz groepen
heeft hij samen opgetreden door heel Europa, India en Vietnam.
Wattie en Fremdo Rosenberg (respectievelijk viool en bas) komen uit de bekende
Rosenberg familie. Het zijn neefjes van Het Rosenberg Trio. De gipsy jazz zit
hun in het bloed. De vader, Bakro Rosenberg (viool), was hun grote mentor.
Martin Limberger is een telg uit de Limberger familie. Zijn vader Jan Limberger
(viool en gitaar) is de leider van het gipsy orkest De Piotto’s.
Martin is een veel gevraagd slaggitarist. Hij trad op bij diverse grootheden o.a.
Stochelo Rosenberg, Birelli Lagrene en Fapy Lafertin.
Uit deze unieke combinatie is een voortreffelijke cd voortgevloeid
Het betreft een live-cd opgenomen in Aijen, voor een klein publiek gipsy jazz
liefhebbers.
De interactie onder de muzikanten en het publiek heeft zorg gedragen voor een
aangename muzikale sfeer, die voor 110 % wordt weergegeven op deze cd.
Jammer dat er maar 10 nummers op staan, ik had graag meer gehoord.
1. All of me: In aanvang een staccato ritme die mooie solo partijen dragen,
daarna overgegaan naar een heerlijke swing. Desondanks dat het nummer al
door diverse is uitgemolken, slagen ze er toch in het nummer boeiend en fris te
houden.
2. I’ll see you in my dreams: Martin en Fremdo houden het nummer prachtig
strak. De solo’s van beiden vloeien uit hun instrumenten. De gitaar laat horen
dat je ook kunt soleren met akkoorden. De toon van de gitaar is lekker vettig.
(Gibson??)
3. Ma première guitar: Persoonlijk vind ik dit een heerlijke melodie. Een mooie
intro op gitaar. De gevoeligheid van het nummer komt goed tot uiting in de
solo’s, daarna een mooi slot, wederom op de gitaar. Het nummer is af. Niets
meer aan doen.
4. J’attendrai: Door vele uitgevoerd nummer uit de hot club-scene. Even dacht
ik, hé? speelt Grappelli ook mee! Super strakke begeleiding. Sprankelende
improvisaties. Luister naar Joost zijn improvisatie met akkoorden.
5. Blue Bossa: Een van mijn favoriete nummers. Goed gitaarspel van Joost. Het
afwisselen van de solo’s om de 4 maten maken het nummer extra spannend.
Wattie heeft bij dit nummer zijn overwegend snelle solo’s ingeruild voor
melancholie. Blue Bossa is door vele uitgevoerd, maar deze uitvoering hoort in
de bovenste regionen.
6. Isn’t she lovely: Relaxt nummer voorzien van stuwend ritme van Martin en
Fremdo. Snelle loopjes op de gitaar. Lovely uitvoering.
7. Coquette: Swingend up tempo nummer. Afwisselende hot solo’s om de 4
maten. Fremdo is lekker op dreef met een korte maar gelikte solo, en dit alles
gedragen door Martin die zich onverstoorbaar houd aan zijn strakke ritme.
8. Tears: Een compositie van de meester himself. Hij zou hebben geglunderd
bij deze uitvoering. Warme viool partij. Sprankelende gitaar, weer gebruikmakend
van gevoelige tonen en prachtige akkoorden.
9. Hungaria: Mooie intro, overgaand in up tempo. In dit nummer kan Joost zijn
gang gaan. Viool blijft achterwege.
10. Them there eyes: Dit swingt echt de pan uit, zowel gitaar als viool, in
afwisselende solo’s
Fremdo met een vloeiende bassolo, en de strakke slag van de rots in de branding:
Martin een waardige afsluiter.
Tot slot: Persoonlijk vind ik het een prettige cd, van een hoog niveau, zeker in
ogenschouw genomen dat hij live is opgenomen. Relaxt en toch boeiend, virtuoos,
maar niet over de top.
Het is zeker een aanrader en hij mag niet ontbreken in uw gipsy jazz verzameling.
Info: www.gipsyswing.nl/info@gipsyswing.nl
John Desmares
Redactie:
Esther Foppen
redactiequintette@gmail.com
Vormgeving: Esther Foppen
Aan dit nummer werkten verder mee:
Teksten: Georg Lankester, Lambert Seur, Rien Nicasie,
Menno v.d. Reijden, John Desmares.
Foto’s: Georg Lankester,
Rien Nicasie, Menno v.d. Reijden.
De redactie behoudt zich het recht voor artikelen te wijzigen of niet te plaatsen.
Bij ingezonden stukken berust de verantwoordelijkheid bij de auteur.
ISSN: 138-3052
Wil je op de hoogte blijven van onze activiteiten, concerten en sessies? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief.
Vind jij het ook belangrijk dat de gypsy jazz in Nederland bekend gemaakt en gehouden wordt? Steun ons dan in ons doel en word donateur!
Meer informatie
Ophemertsestraat 11
4061 RA Ophemert
Nederland
E: contact@hcdf.nl
T: 06 - 4262 7976
IBAN:NL83 INGB 0005311022
BIC/Swift: INGBNL2A
