Nieuwsbrief
Wil je op de hoogte blijven van onze activiteiten, concerten en sessies? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief.
Aanmelden
Inleverdatum kopij 2011 nr. 1:
10 maart
Cover illustratie:
onbekend
Correctie
Betreft de Quintette van Sept 2010
Cover illustratie ( blad 2 )
Dit moet zijn:
Stephane Grappelli met Oscar Peterson
Stephane Grappelli met bassist Niels-Henning Pedersen
Hans Schaap 2010
Oplage 250 stuks
Uitgebreid interview met deze interessante veelzijdige artiest in de volgende Quintette.
Info: www.djangoreinhardtsculpture.com
Geachte donateurs,
Wat hebben we genoten hè? De najaarsreünie was toch geweldig. Gipsy Mood’s Marleen Briggen, Pierre Koolen, Theo de Jong, Arno Strijbosch en Arno van de Kerkhof hebben ons allen in beweging gekregen dankzij hun aanstekelijk enthousiasme.
Zangeres Marleen heeft me kippevel bezorgd met haar uitvoering van het prachtige oude nummer Misty. En dan het weer, dat zo mooi meewerkte, dat we zelfs uitgebreid buiten konden jammen.
Lollo’s masterclass was druk bezocht en de deelnemers wisten het geleerde op het podium uitstekend te vertolken.
De catering liep op rolletjes, zodat ook daar een ieder letterlijk aan zijn of haar trekken kwam.
Aansluitend het prachtige spel van Fapy Lafertin in het Lollo Meier Quartet (Lollo Meier, Bram van Es, Henri Schüller en Fapy).
Ik zag zelfs een aantal oud donateurs, alsmede een paar, die ondanks hun fysieke gesteldheid toch de reis naar ’s Hertogenbosch hadden ondernomen.
De afsluitende jam duurde tot tegen achten en zaalsluitingstijd, waarbij zelfs de uitbater vond dat er geweldig gemusiceerd werd.
Voor het “Django 100 jaar” vonden we het wel verantwoord eens wat dieper in de buidel te tasten.
Gezien de opkomst was dat ook terecht. Hiervandaan onze welgemeende dank aan de artiesten,
de mensen van het nat en droog, maar zeker ook aan Ton Scherf die op onnavolgbare wijze de kassa bemande en de bezoekers keurig screende alvorens ze na betaling binnen te laten.
Ook aan Jan Limberger en Thijs van der Harst die geheel belangeloos hun gitaren weer ten toon en ter beschikking hebben gesteld.
Tevens ook dank aan Lou Frederiks met zijn Hot Club winkeltje.
We hebben ook gezien dat u de Azijnfabriek stilaan als Hot Club honk bent gaan beschouwen.
Iedereen is enthousiast over deze locatie. Kortom een reünie om te herhalen.
Tot slot nog even een financiëel verzoek.
Er zijn nog donateurs, die niet hebben gedoneerd over dit jaar, maar er zijn er ook die dit hebben verzuimd over vorige jaren.
Deze zullen persoonlijk worden benaderd door onze secretaris.
We willen immers niet, dat de nalatigheid van een relatief kleine groep de kosten voor de overige donateurs zodanig opdrijft, dat we straks geen Quintette meer kunnen verzorgen.
December is een cadeaumaand en wil ik u de suggestie doen een donateurschap cadeau te doen aan vrienden en bekenden.
Rest mij u met de uwen, namens het volledige bestuur, alvast een prettig Kerstfeest, alsmede een goede jaarwisseling toe te wensen.
Veel leesplezier in deze Quintette,
Menno v.d. Reijden
Grootse hommage aan Django Reinhardt!
Natuurlijk had ik meteen kaarten besteld, nadat Joep Peeters mij attent maakte op het spectaculaire concert, dat als een soort afsluiting van dit echte Django-jaar zou worden gehouden. En ja hoor, hij had niets teveel gezegd. Het is het allerbeste concert dat ik ooit in dit genre heb bijgewoond! Een waardig eerbetoon aan de meestergitarist van de vorige eeuw.
In het „Volckaert” theater te Dongen, dat volledig was uitverkocht, traden Fapy Lafertin en Koen de Cauter, de sterren van de vroegere WASO groep op, nu bijgestaan door vele huidige top-musici.
Tevoren waren er door de alom bekende Robert Veen schitterende arrangementen uitgeschreven, aangezien er ook werk van „Django met orkest” werd gebracht.
Het begon echter in kwintet-bezetting waarbij Fapy en Koen (op gitaar en sopraansax) werden ondersteund door Joep Peeters piano, Peter den Boer drums (brushes) en Richard Frijters bas. Je kan je voorstellen hoe swingend dat toeging. Grote klasse met heerlijk solowerk en een mooie keuze van repertoire. Geleidelijk werd deze bezetting uitgebreid, bijv. eerst met de fijne Amerikaanse cornettist Jon Birdsong. Later opnieuw, nu door Robert Veen (spelend in de sfeer van André Ekyan) en nog twee geweldige saxofonisten, te weten Ronald Jansen Heijtmajer (as) en Antoine Trommelen (ts). Met oorstrelende rifjes en achtergrondjes klonken nummers als Honeysuckle rose en Scatterbrain, waarin we gitaarwerk van Fapy hoorden als – durf ik te stellen – nooit eerder vertoond. Het was alsof de opnamen van 1937 herleefden, met toch een eigen interpretatie.
Tenslotte werden nog trompettist Edward Nuiten en trombonist Peter van Steen aan dit illustere gezelschap toegevoegd, een uniek, sfeerrijk orkest, waarbij het ritme door de gitaar van Koen nog swingender werd.
Als verrassing traden de „Peeters sisters” op en brachten naast bekende stukken als „Exactly like you” en „Tiger rag” een première door „Nuages” te zingen op Amerikaanse tekst, echt nooit eerder vertoond. Aan het slot kregen alle musici een (lange) staande ovatie.
Zonder ook maar iets af te doen aan de prestaties van deze geweldige muzikanten was de gitaarsolist de absolute ster van deze avond. Zoals Joep aan het eind – na een daverende toegift – terecht opmerkte: er zijn vele snelle gitaristen in de Manouche-stijl, maar Fapy Lafertin is de meest gevoelige en de man die Django het dichtst benadert.
Het was een legendarisch concert en een waardige hommage!! Aldus mijn impressie. Rest mij te vermelden dat de prachtige foto’s door mijn goede vriend Hans Koert (van de „Keep swinging”-site) zijn gemaakt.
Georg Lankester
PS
Er is nét een nieuwe cd van Koen, Fapy & Group uit. Titel: „Django A tribute”
In de jazzgeschiedenis en zeker die van Europa, staat deze datum zonder enige twijfel als uniek geregistreerd. Laat ik maar snel uitleggen waarom.
De Amerikanen Coleman Hawkins en Benny Carter
Overigens waren ook de dagen daarvóór al van het „Hot Club de France”
kwintet, dat jaar op het hoogtepunt van z’n roem, maakte op de 21e, 22e, 26e en 27e op initiatief van de organisatoren in Parijs een hele serie prachtige opnamen, eigenlijk vooral bestemd voor de Engelse markt waar de muziek van de formatie steeds meer opgang maakte. Onderaan zal ik ter informatie de details van die serie (maar liefst 18 titels) vermelden, want het betreft opnamen die stuk voor stuk boeien door meesterlijke soli en sfeervol samenspel. Bovendien is, met het door Django geïntroduceerde ritme (anders dan het gebruikelijke Amerikaanse) de begeleiding steeds opvallend stevig waardoor de solisten extra goed tot hun recht komen.
Het is ook in die sessies dat gitarist Marcel Bianchi die al enige tijd deel uitmaakt van het kwintet, in de begeleiding zit; later zou hij de formatie verlaten en een geheel eigen carrière opbouwen.
Voor de 27e april hebben de leiders van de Hot Club de France, onder aanvoering van Charles Delaunay, nog een bijzonder idee. Eerst laten ze de twee vedetten „ve found a new baby” en „Alabamy bound” vastleggen, zonder verdere begeleiding.
En dan volgt een noviteit, want ze vragen de gitarist of hij een hele solo wil opnemen. Django aarzelt, maar stemt uiteindelijk toe, waarbij hij als voorwaarde stelt in het donker te willen spelen. Aldus geschiedt en
achtereenvolgens worden dan „Improvisation no. 1” en „Parfum” op de plaat gezet. Eerstgenoemd werk wordt overigens door zeer bekwame gitaristen nog wel eens geïmiteerd!
Op die dag waren Django en Stéphane weer verenigd; samen met bassist Eugène d’Hellèmmes maakte ze deel uit van de formatie Coleman Hawkins and his All-Star band. Naast de wereldberoemde tenorsaxofonist Coleman Hawkins zaten daarin de Amerikaan Benny Carter (as)), de Franse blazers André Ekyan (as) en Alix Combelle(ts), alsmede de Amerikaanse drummer Tommy Benford.
Hierbij moet worden aangetekend, dat Grappelli in deze bezetting piano speelde.
Door dit illustere gezelschap werden twee titels voor het merk SWING opgenomen; zoals velen wellicht weten was dit platenlabel nét door Charles Delaunay opgericht, uitsluitend bestemd voor jazzopnamen, een unicum in de wereld. Dit zijn de allereerste platen die onder dit merk werden opgenomen!
Benny Carter zorgde voor een arrangement van „Honeysuckle rose”, een nummer dat kort daarvóór door pianist Fats Waller was gecomponeerd. Het werd een oorstrelende versie.
De opname werd gevolgd door het bekende „Crazy rhythm”, ook geweldig om te beluisteren.
Die opnamen zou iedereen eigenlijk eens moeten horen. Schitterende soli van de saxofonisten en van Django op een groots ritme, met heerlijk gearrangeerde achtergrondjes.
Na deze twee titels verruilt Carter de altsax voor trompet, terwijl Combelle nu op klarinet te horen is. In deze bezetting neemt de formatie een rustige „Out of nowhere” op en een snelle versie van „Sweet Georgia Brown”, beide voor “His Masters Voice”.
Ik denk, dat mensen die niet zo „jazzminded” zijn, na het horen van deze platen hun mening toch wel zullen bijstellen.
Naast het enthousiasme, de virtuositeit en het sublieme samenspel in datgene wat ze (in ca. 1 ½ uur) hebben „neergezet”, is deze sessie ook van historische betekenis geweest. Want hier gaan de Amerikaanse jazz en de Europese jazz werkelijk hand in hand.
Schaf die opnamen aan en draai ze maar eens – je zult het vast met mij eens zijn.
Overzicht van data, matrijsnummers & titels (te Parijs in 1937 opgenomen)
| 21 april | OLA 1702-1 | Exactly like you |
| OLA 1703-1 | Charleston | |
| OLA 1704-1 | You’re driving me crazy | |
| OLA 1705-1 | Tears | |
| OLA 1706-1 | In my solitude | |
| 26 april | OLA 1712-1 | Runnin’ wild |
| OLA 1713-1 | Chicago | |
| OLA 1714-1 | Liebestraum no. 3 | |
| OLA 1715-1 | Miss Annabelle Lee | |
| OLA 1716-1 | A little love, a little kiss | |
| OLA 1717-1 | Mystery pacific | |
| OLA 1718-1 | In a sentimental mood | |
| 28 april | OLA 1742-1 | Honeysuckle rose |
| OLA 1743-1 | Crazy rhythm | |
| OLA 1744-1 | Out of nowhere | |
| OLA 1745-1 | Sweet Georgia Brown |
| 22 april | OLA 1707-1 | Hot lips |
| OLA 1708-1 | Ain’t misbehavin’ | |
| OLA 1709-1 | Rose room | |
| OLA 1710-1 | Body and soul | |
| OLA 1711-11 | When day is done | |
| 27 april | OLA 1737-1 | The sheik of Araby |
| OLA 1738-1 | I’ve found a new baby | |
| OLA 1739-1 | Improvisation-1 (solo) | |
| OLA 1740-1 | Parfum (solo) | |
| OLA 1741-1 | Alabamy bound |
Georg Lankester
Susan en Lollo Meier reizen met paard en woonwagen naar Samois sûr Seine:
SAMOIS SûR SEINE – Het was al jarenlang zijn grootste hartenwens: een lange reis maken met paard en woonwagen, net als zijn voorvaderen. Door een toevallige samenloop van omstandigheden kwam dat ervan in de zomer van 2010. Gitaarvirtuoos Lollo Meier uit Born en zijn vrouw Susan trokken in juni van het Belgische Liberchies naar het Franse Samois sûr Seine. Een tocht van een kleine 400 kilometer, mèt een doel.
Als kind groeide Lollo Meier (48) op in de woonwagen van zijn destijds nog rondtrekkende ouders. “Een van mijn eerste jeugdherinneringen is dat ik ’s morgens wakker werd in mijn bedje. Ik hoorde en voelde dat de woonwagen aan het rijden was. Dan was het altijd spannend om de gordijnen open te doen, om te zien waar we nu weer terechtgekomen waren.” Steeds wisselende uitzichten, wisselende standplaatsen, wisselende werelden. Onderweg zijn als een manier van leven. Zo trokken Sinti’s, of „zigeuners”, destijds nog regelmatig rond.
Tegenwoordig wonen bijna alle Sinti’s in Nederland op vaste standplaatsen op woonwagenkampen. Als ze nog rondreizen doen ze dat vooral in hypermoderne caravans en campers. Lollo woont inmiddels ook sinds jaar en dag op een woonwagenkampje, in Born. Toch is zijn fascinatie voor paarden en woonwagens altijd gebleven. Jaren geleden kocht hij een paard, een inmiddels 8 jaar oude Thinker-ruin met de naam Thinco. Thinkerpaarden zijn gehoorzaam en sterk, gefokt om onder andere wagens te trekken. Vervolgens bouwde hij zelf een woonwagen: drie meter lang en anderhalve meter breed. Met alles aan „boord” wat strikt nodig is: een bed, tafel en stoelen, een piepklein keukentje en een kacheltje voor koude avonden.
Hij begon samen met echtgenote Susan steeds grotere tochtjes met paard en wagen te maken rondom de manege van Thinco, in de bossen van het westelijk deel van Midden-Limburg. Tijdens dat soort dagtochtjes sprak hij vaak over die grote wens: een keer een lange reis maken met paard en wagen. Het wachten was op de juiste gelegenheid.
In de loop van 2010 vallen een aantal dingen wonderlijk samen. Lollo Meier krijgt een eervolle uitnodiging om met zijn gypsy-jazz quartet te komen spelen op het prestigieuze Django Reinhardt-festival in Samois sûr Seine, onder Parijs. Samois sûr Seine was de laatste woonplaats van de gitaarlegende èn Sinti Django Reinhardt. Reinhardt overleed in 1953 op 43-jarige leeftijd in Samois sûr Seine aan een hersenbloeding. Hij ligt begraven op het plaatselijke kerkhof.
Sinds 1979 wordt in Samois jaarlijks rond het laatste weekend van juni het Django Reinhardt-festival gehouden. Het festival wordt jaarlijks door duizenden liefhebbers uit de hele wereld bezocht. Liefhebbers van de
zogenaamde gypsy jazz. Django Reinhardt was noodgedwongen de uitvinder van die gypsy jazz. In de winter van 1928 raakte Reinhardt op 18-jarige leeftijd bij een brand in zijn woonwagen zwaargewond. De linkerzijde van zijn lichaam was zwaar verbrand. Zijn linkerhand was deels verlamd en misvormd. Daardoor leek gitaarspelen voortaan onmogelijk. Maar Django leerde zichzelf in de twee jaar dat hij in het ziekenhuis lag een nieuwe manier van spelen aan, gebruikmakend van zijn laatste twee gezonde vingers van de linkerhand. De geboorte van de gypsy jazz. Ook Lollo Meier speelt van jongs af aan in de traditie van die gypsy jazz. Meier ziet het als zijn missie om die traditie over te dragen aan toekomstige generaties. Daarom was het voor hem een grote eer om te mogen spelen op het Django Reinhardt-festival 2010. Uitgerekend in het jaar dat Django 100 jaar geleden werd geboren in het Belgische dorpje Liberchies, net onder Brussel.
In het vroege voorjaar van 2010 ontsprong plotseling het idee om deze zomer met paard en woonwagen te trekken van Liberchies naar Samois sûr Seine: van de geboorteplek naar de sterfplek van Django Reinhardt. De jonge, Maastrichtse filmmaker Daan Milius, vers afgestudeerd aan de filmacademie van Brussel, hoorde van dat plan en besloot om die reis vast te gaan leggen in een filmdocumentaire. Lollo en Susan gebruikten de weken voor de zomer
vooral om het paard Thinco in de goede conditie te krijgen: menig uur waren ze met paard en wagen aan het trainen.
Woensdag 9 juni vertrekken ze vanuit Born naar Liberchies. Het paard in de veewagen, en de woonwagen op een oplader. In Liberchies krijgen ze van de plaatselijke autoriteiten toestemming om in de woonwagen te overnachten op de plek waar Django Reinhardt op 23 januari 1910 werd geboren. Toen een klein woonwagenkampje, nu een weiland voor koeien. Een muurtje met een plaquette herinnert dat dit de geboorteplek is van Django. De volgende dag vertrekken Lollo en Susan met paard en wagen richting Samois sûr Seine, met in hun kielzog filmmaker Daan Milius, die bijna iedere meter van de tocht filmt.
Reizen met paard en wagen is een ultieme manier van onthaasten. Op een vlak terrein trekt paard Thinco hooguit 5 kilometer per uur. Per dag houdt hij dat maximaal vier uur vol. “Als je in dat trage tempo reist heb je oog voor ieder bloemetje in de berm. Er ontgaat je bijna niets”, zegt Meier. Binnen een paar dagen kom je in een zeer aangename roes. De dagen lijken veel langer te duren dan normaal. Het leven lijkt veel intenser.
Lollo en Susan volgen de kleine binnenwegen, om zo het drukke, moderne verkeer te vermijden. Maar ook op die zogenaamde stille binnenwegen raast het (vracht)verkeer soms angstaanjagend aan hen voorbij. “Mensen houden totaal geen rekening meer met een paard”, zucht Susan.
Na vier uur rijden op een dag gaan ze zoeken naar een plek voor de nacht. Een camping is geen optie voor een paard, dus moeten ze overal wild kamperen. Langs een bosrand, bij gehuchten of in een weiland van een vriendelijke boer. Lollo spant zijn paard uit en maakt met behulp van schrikdraad een provisorisch weilandje voor de nacht. Dan wordt er steevast kampvuur gemaakt, gegeten en gedronken, muziek gemaakt en gezongen tot tegen middernacht, als meestal de vermoeidheid toeslaat.
In Noord-Frankrijk valt vooral de leegstand op. Prachtige dorpen en gehuchten, waar ondanks de schoonheid van de streek bijna niemand meer woont. “De metropool Parijs trekt als een magneet alle mensen naar zich toe”, zegt een Franse vrouw onderweg. Het maakt Noord-Frankrijk een beetje spookachtig: alsof het land is ontzield.
Het weer zit de eerste week niet mee: het is koud en regelmatig moeten ze schuilen voor de regen. Ook de heuvels in Frankrijk vallen tegen. Thinco komt regelmatig in de problemen. Op die momenten neemt Lollo geen enkel risico: als de heuvels te zwaar worden voor Thinco gaat het paard in de veewagen en de woonwagen op de meegereisde oplader, om de zwaarste obstakels per auto af te leggen. Het gaat bij deze reis immers niet om het Olympische principe om iedere meter met paard en wagen af te leggen, het gaat om het idee om met paard en wagen veilig en verantwoord onderweg te zijn.
Overal waar wel nog mensen wonen krijgen Susan en Lollo hartverwarmende reacties. In een dorpje komt een huisvrouw stralend haar woning uitgelopen en roept: “Ach, om zo onderweg te zijn: dat is mijn droom.” Regelmatig stoppen spontaan auto’s langs de weg, mensen stappen uit en maken een praatje. Meestal paardenliefhebbers. Eén paardenliefhebber zegt: “Als je in
Frankrijk met paard en wagen wil reizen, moet je minstens twee paarden de kar laten trekken. De heuvels hier zijn te steil voor één paard.”
Gedurende de tweede week slaat het weer om: het wordt volop zomer. Dat komt de reis alleen maar ten goede. Nadat ze een behoorlijk stuk met te steile heuvels met auto’s hebben afgelegd, komen ze langzaam maar zeker in de buurt van Parijs en dus ook in de buurt van Samois sûr Seine. Op woensdagmiddag 23 juni komen ze op een warme dag aan op de camping van Samoreau, een dorpje naast Samois, gelegen aan de schitterende rivier de Seine. Ze worden onthaald door familie, vrienden, bekenden en volop Franse en zelfs Canadese media, die verslag doen van de aankomst van deze eenmalige reis. Susan en Lollo zijn precies twee weken onderweg geweest, maar het lijken wel twee maanden, door de vele indrukken. Thinco is vermoeid, maar kerngezond en mag uitrusten in een weiland van een boer.
Op zondagmiddag 27 juni speelt het Lollo Meier Quartet succesvol op het hoofdpodium van het Django Reinhardt-festival in Samois sûr Seine. Tijdens twee nummers wordt het quartet aangevuld met gitarist Hank Marvin van The Shadows. Marvin en Meier kennen elkaar: Marvin volgde een tijdje gypsy jazzgitaarlessen bij Lollo meier in Born. Een dag later keren ze met auto’s terug naar huis. De filmdocumentaire over deze bijzondere reis gaat medio 2011 in première.
Pedro Rademacher
De successen van gitarist Django Reinhardt, violist Stéphane Grappelli, Zanger Jean Sablon
Bij het lezen van dit werk over het leven van Django Reinhardt kwam ik tot de ontdekking dat het geen standaardwerk is, zoals er inmiddels diverse zijn verschenen over het leven van deze veelbesproken gitarist. De auteur Georg Lankester heeft zeker niet de weg van de minste weerstand gekozen, maar is dieper op de materie ingegaan betreffende de muzikale fases en ontwikkeling van deze bijzondere gitarist.
Hij beschrijft feilloos en met grote precisie de muzikale hoogtepunten uit zijn leven. Aangevuld met het belangrijke: waar, hoe en met wie en dit alles doorspekt met smeuïge details en authentieke foto’s.
Ook de korte uitstapjes naar belangrijke musici die tijdens zijn leven z’n pad kruiste sieren het boek.
Daarnaast de biografieën van zijn metgezel, de violist Stéphane Grappelli en vriend zanger Jean Sablon, die prettig zijn geschreven met boordevol boeiende informatie.
Met name de Django Reinhardt biografie heb ik twee maal gelezen om een goede grip te krijgen op de waardevolle informatie. Dit absoluut geen afbreuk doende aan het leesgenot.
Naast alle standaard levensverhalen hoort dit boek zeker thuis in uw Django Reinhardt bibliotheek.
John Desmares
Zondag 10-10-2010 was een prachtige zonnige najaarsdag. Toch had een grote groep donateurs van de stichting Hot Club de France-Nederland er voor gekozen om de middag in de zaal van de Bossche Azijnfabriek door te brengen. En terecht, zoals bleek.
Even na 13.00 uur heette voorzitter Menno van der Reijden de aanwezigen hartelijk welkom en wenste iedereen een mooie muzikale middag toe. Hij verontschuldigde zich voor het niet bereikbaar zijn van de website; helaas was die onlangs gekraakt en het bestuur deed alle moeite om de site zo snel mogelijk weer in de lucht te hebben.
Vervolgens kondigde John Desmares de eerste groep aan: Gipsy Mood. Een mij onbekend kwintet, bestaande uit Pierre Koolen, viool, Theo de Jong, sologitaar, Arno van de Kerkhof, accordeon, Marleen Briggen, zang en gitaar en Arno Strijbosch, bas. Maar de eerste kennismaking met dit vijftal was beslist een aangename. Petje af voor het bestuur, dat er toch telkens weer in slaagt om nieuwe groepen met verrassende kwaliteit op het stichtingspodium te krijgen. De groep begon met het klassieke Illusionen en het enthousiasme straalde er meteen van af. Ik heb het op deze plaats eerder gezegd: ik heb grote bewondering voor musici die op een voor hun toch ongebruikelijk vroeg tijdstip zóveel speelplezier en kwaliteit kunnen brengen. En dit keer des te meer toen ik later hoorde dat de Gipsy Moods na hun optreden van de vorige avond pas ver in de kleine uurtjes van de nacht het bed hadden kunnen opzoeken.
Gipsy Mood
Het programma van Gipsy Mood bleek veelzijdig en telde stukken die in dit genre niet zo vaak zijn te horen. In de eerste set, naast Illusionen, de Franse wals Au Port de Marin (of Bal de la Marine?), Ay Solido, een Portugese fado, twee Spaanse stukken, Mas que Nada en Moliendo Café, twee bekende
American Songbook nummers, Georgia en Sweet Georgia Brown, en een bijzonder mooie uitvoering van pianist Eroll Garner’s Misty door zangeres Marleen Briggen, begeleid door gitaar en bas. Marleen was overigens ook in de meeste hier genoemde nummers goed op dreef. Enthousiast, mooie stem, goede wisselwerking met het publiek.
Gipsy Mood begon de tweede set – waarin zangeres Marleen Briggen weer een belangrijke rol speelde – met Joseph, Joseph, de laatste tijd erg populair op onze reünies. Daarna volgden de Hongaarse Dans, het Portugese O. Pastor en Gershwin’s Summertime. Johnny, door accordeonist Arno van de Kerkhof in het Frans gezongen, is de traditional die ooit een tophit werd als Johnny is the Boy for Me van Les Paul en Mary Ford. Tenslotte de mooie ballad Cry Me a River en het Balkanstuk Buba Mare. De band kreeg terecht een enthousiast slotapplaus: goed op elkaar ingespeeld, mooie sound, goede solisten, veelzijdig repertoire en ook nog eens leuk om naar te kijken. Wat mij betreft gaan we ze hier vaker horen.
Het tweede onderdeel van het programma was een workshop onder leiding van Lollo Meijer. Een stuk of vijftien deelnemers namen achter in de zaal rondom hem plaats en studeerden gezamenlijk een stuk in. Als ik me goed herinner was dat Minor Swing. Het geleerde werd daarna zeer enthousiast op het podium ten gehore gebracht.
Workshop
Toen kwam het optreden waarop iedereen had gewacht en waarvoor velen speciaal waren gekomen: de twee coryfeeën Fapy Lafertin en Lollo Meijer. In één woord: geweldig! Of: fantastisch, of: fenomenaal! De beide heren, kundig en swingend begeleid door Henri Schüller op bas en Bram van Esch op gitaar, voerden elkaar naar grote muzikale hoogten. Elk in zijn eigen specifieke stijl. Geen loze opeenvolging van noten, geen snelheid om de snelheid, geen techniek om de techniek, maar muziek met gevoel. Een echte musicus heeft naar mijn mening een verhaal te vertellen en deze middag klonk het ene verhaal nog mooier dan het andere. Of het nu (onder andere) Hungaria was of Yours and Mine, Mélodie au crépuscule of Japanese Sandman, het was muziek van de bovenste plank en het publiek genoot. In de pauze hoorde je dan ook alleen maar enthousiaste reacties.
De tweede set opende met Django’s Tiger, gevolgd door Fapy’s wals Papillon. Uit het oogcontact en de lachjes naar elkaar bleek duidelijk het speelplezier, ze genoten van elkaars licks en vondsten, onder meer in Speevy, Lollo’s Rosas, Them there Eyes en Honeysuckle Rose. Van Swing 48, met een heerlijke bassolo van Henri Schüller, sprongen de vonken af.
Ter ere van Django Reinhardt werd als voorlaatste nummer Django’s beroemdste compositie Nuages gespeeld, waarin Fapy een groot aandeel had. Voor mij is Fapy Lafertin nog steeds de gitarist die het spel van Django het dichtst benadert en het meest in de geest van de grote meester speelt. Besloten werd met China Boy, waarna het kwartet beloond werd met een staande ovatie.
Groep Fapy Lafertin en Lollo Meijer
In de pauzes van de optredens konden de gitaren van Jan Limberger en Thijs van der Harst worden bewonderd. Lou Frederix bood weer een deel van zijn mooie collectie boeken, Lp’s en Cd’s aan.
Zoals gebruikelijk was er aan het eind van de middag een jamsession in de zaal, met een flink aantal deelnemers. Met groot enthousiasme werd er gemusiceerd, tot de reünietijd ècht op was. Al met al weer een zeer geslaagde bijeenkomst van de stichting Hot Club de France-Nederland. Op naar de volgende.
Rien Nicasie
speelt mondharmonica bij Pigalle 44.
1. Vertel wat over jezelf.
Ik ben geboren en getogen Amsterdammer. Mijn vader was hoogleraar Theologie en thuis luisterden we altijd naar Barok en orgelmuziek. Er was een LP in huis van Dave Brubeck en dat vond ik prachtig. Al jong was ik dus geïnteresseerd in jazz, en dat is de reden dat ik saxofoon ben gaan studeren op het Conservatorium te Amsterdam.
Na het conservatorium ben ik chromatische mondharmonica gaan studeren, en op dit instrument ben ik autodidact. Dat vond ik heel prettig, na al die jaren van les.
Ik heb in een paar theaterproducties gewerkt, en daarna 10 jaar lang in het Willem Breuker Kollektief over de wereld gereisd. Dat was geweldig leuk, omdat deze band interessante muziek speelt en uit aardige mensen bestaat. Daartussen doo maakte ik ook enkele cd’s op mondharmonica.
Ik luisterde op de middelbare school een jaar lang bijna alleen maar naar Django Reinhardt, en vandaar dat ik het geweldig vond om uiteindelijk deze muziek te gaan spelen met de groep Pigalle 44.
2. Wanneer en hoe kwam de muziek in jou leven? Toen ik 5 was ben ik met blokfluit begonnen, later werd dat cello en vanaf mijn 14e speel ik saxofoon. Ik kom uit een muzikaal gezin: mijn moeder speelt blokfluit, mijn vader klavecimbel en mijn zus speelde lange tijd viool.
3. Vertel wat over je mondharmonica?
Op de chromatische mondharmonica kan je in alle toonsoorten spelen, omdat er een „schuifje” op zit. Met dat schuifje kan je steeds een halve noot hoger.
Ik speel op een Hohner Mellowtone, dat is een van de weinige chromatische mondharmonica’s die nog van hout wordt gemaakt. Ik word gesponsord door Hohner, en krijg ze dus gratis!
4. Wie is je grote voorbeeld? Toots Thielemans en Miles Davis. Beiden weten mij als geen ander te raken door de manier waarop ze een melodie ten gehore brengen. En Sonny Rollins, om z’n menselijke manier van improviseren.
5. Speel je nog andere instrumenten? Ja, saxofoon, alt en sopraan.
6. Met wie heb je zoal samengespeeld? Met Reinier Voet, Jan Brouwer, John Engels, Al Jarreau, Toots, Candy Dulfer, Willem Breuker, Han Bennink, Michiel Borstlap, Trijntje Oosterhuis, het Metropole Orkest, en het Concertgebouw orkest.
7. Wat was je gekste optreden?
Ik kan er veel noemen, maar hier zijn er twee:
Met Pigalle 44 (Reinier Voet, Jan Brouwer en Jet Stevens) op tournee in Indonesië speelden we in een gigantische zaal voor een groot publiek, maar door een idiote rookmachine zag men ons nauwelijks meer! We zagen elkaar zelfs niet meer.
En in China met het Willem Breuker Kollektief, in een provincie stad, voor een publiek van 3000 kinderen van een school. Allemaal hadden ze hetzelfde blauwe trainingspakje aan en juichten ze alsof we de Beatles waren.
8. Met wie zou je een keer willen jammen? Met gitarist Bill Frisell of drummer Joey Baron.
9. Wat is tot nu toe het belangrijkste dat je hebt geleerd in de muziek?
Willem Breuker zei altijd: maak je eigen muziek, kopieer niemand. En dat advies vind ik nog steeds heel goed. Dat vind ik ook leuk aan een band als Pigalle 44: hoewel we echt in de stijl van Django Reinhardt blijven, spelen we originele nieuwe composities van Reinier Voet.
Ik probeer zelf ook meer te componeren of eigen interpretaties te geven aan bestaande stukken.
10. Hoe zie jij je muzikale toekomst? Ik hoop mijn hele leven muziek te mogen maken, met vrienden, en met nieuwe muzikanten die ik nog ga ontmoeten. Voor een publiek dat luistert.
Gipsy Trio de Rijke; bestaat uit drie talentvolle jonge muzikanten.
Roy de Rijke, 16 jaar, solo gitaar
Een Haags talent met een gipsy achtergrond. Op 4-jarige leeftijd kreeg hij een klein gitaartje van zijn vader en speelde op zijn eigen wijze met hem mee. Zijn vader speelde voornamelijk gipsy jazz en het is dan ook niet gek als je dan ouder wordt je voorkeur daar naar uit gaat.
Andere stijlen in de jazz kan hij ook zeer waarderen en speelt dat op gepaste momenten.
Zijn grote voorbeeld is uiteraard Django Reinhardt, maar hij is ook een zeer grote fan van het Rosenberg Trio. Zijn grote wens is ooit te mogen jammen met Stochelo Rosenberg.
Tijdens een reünie van St. Hot Club de France heeft hij mogen samenspelen met Paulus Schäfer. Een heerlijke ervaring die hij niet snel zal vergeten.
Op dit moment zit Roy in de eindexamenklas van het voortgezet onderwijs en is aangenomen op het conservatorium in Rotterdam.
Het Django Reinhardt festival in Samois, waar Roy met zijn ouders al regelmatig is geweest, is voor hem een hele mooie ervaring omdat hij daar lekker kan jammen met grote namen uit de hot club wereld: Wawau Adler, Dennis Chang, Havana Swing Band, Michel Trabelsi, etc.
Roy speelt op een oude Saga van zijn vader. Hij heeft hem zo”n 25 jaar geleden gekocht bij muziekhandel Gerritsen in Den Haag. Zelf heeft Roy een Gitane D-500. Het is een heel goed bespeelbaar instrument met een hele mooie toon. Beide gitaren zijn door Frank Reyckers voorzien van een Bigtone plus enige aanpassingen.
Doch zijn grote wens is om ooit een Eimers te bezitten of een mooie Favino.
De gitaren worden verstekt door een Roland Acoustic Chorus AC-60.
Tonjo en Morice Basily, wonende in Raamsdonkveer.
De broers Tonjo en Morice komen beiden uit de bekende Basily familie en hebben al wat muzikale ervaring opgedaan met de Basily Boys, ook bekend van Holland’s got Talent.
Morice, 18 jaar, basgitaar Hij is begonnen met piano spelen toen hij negen jaar was. Van zijn elfde tot zijn zestiende heeft hij in de „jong talenten klas” van het conservatorium te Tilburg gezeten. Nu volgt hij de voltijdse vakopleiding klassieke piano aan het conservatorium, waar hij in het 3e jaar zit. Hij speelt zo”n vier jaar basgitaar bij de Basily Boys. Roy heeft hij leren kennen door hun gezamenlijke interesse voor de gipsy jazz. Nu speel hij ook bij het Gipsy Trio de Rijke.
Hij speelt op een elektrische basgitaar merk Farida op een AER versterker.
Tonjo, 15 jaar, slaggitaar
Hij kreeg op zijn negende verjaardag een gitaar van zijn opa en oma en hij leerde van zijn neven: Zonzo, Noekie en Raklo (de Basily Boys) gitaar spelen.
Momenteel zit hij in de derde klas van het voortgezet onderwijs, verder wacht hij af wat er allemaal op zijn muzikale pad komt. Ze hebben elkaar tijdens een aantal muzikale sessies ontmoet en het leek ze erg leuk om als trio op te treden
Hun eerste optreden was in november 2009 in Delft en dat was zo”n succes dat ze besloten hebben om als: „Gipsy Trio de Rijke” door te gaan.
Tonjo bespeelt een Gitane, oval hole, die versterkt wordt door een Fishman versterker
Inmiddels hebben ze al een behoorlijk repertoire van bekende jazz standards tot moderne hotclub nummers.
Ze hebben al mooie optredens gehad o.a. op het North Sea Jazz festival voor junioren, het Princes Christina concours en doen met enige regelmaat optredens in de regio Onlangs is hun eerste demo cd gepresenteerd door Popy Basily in de Speakers te Delft.
Een aantal optredens van het trio staat op YouTube.
De toekomstplannen van het trio is om ooit eens op de grote podia te staan en het publiek te blijven boeien met traditionele en vernieuwende gipsy jazz.
Roy, Tonjo en Morice zijn jongens die door hun roots met passie de muziek brengen, de gipsy jazz, waar wij als Django fanaten zo van houden.
Leo de Rijke
John Desmares
www.gipsytrioderijke.hyves.nl
Best wel moeilijk Django freaks, om na de vele jaren dat ik Paulus Schäfer al ken vanaf zijn kindertijd, nog iets origineels te schrijven over hem en zijn mede familieleden, edoch!
Dreigende regen en onweerswolken probeerden een zeer geslaagd openlucht-festival te Spijkenisse enkele tijden geleden te verstoren!
Maar gelukkig, Wodan en Donar waren toch zo vriendelijk om het niet al te moeilijk te maken op deze avond en er kon dan ook genoten worden van allerlei verscheidene bandjes die in afzonderlijke tenten hun optredens gaven en waar men ook zeer goed kon eten en wat drinken aan het openlucht barretje!
Ikzelf, u snapt het wel, kwam speciaal voor, maar ook op uitnodiging van de gitaar virtuoos Paulus Schäfer, die voor de insiders al lang geen onbekende meer is in de Django wereld.
Paulus trad daar namelijk op met zijn twee broers: Noah op de contrabas en Sendelo op de ritmegitaar, ook zeer bekend als vertrouwde begeleiders van de Feigeli Prisor Band.
Niet niks dus, want al deze drie lieden komende uit de zigeuner ‘wiegjes’-traditie/families, zoals de Rosenbergs, Piottos, Lafertins, etc. En ze staan hun muzikale mannetje echt wel als trio alleen hoor, maar toch! Wat wordt het toch een dimensie extra, als er een violist het geheel komt completeren! Jazeker, die violist was er dus en niemand minder dan gadjo Tim Kliphuis zo biella als wat, Tim is een dermate geroutineerd zigeuner-stijl violist geworden door de vele jaren heen (nam zelfs cd’s op met Fapy Lafertin, Reinier Voet en Jan Brouwer), dat je hoorbaar / zichtbaar (zo aan de gelukkig en tevreden kijkende Paulus en Sendelo en Noah) kon bemerken dat ze er allemaal een schepje boven op deden als Tim zijn prachtige geïmproviseerde soli erop los liet, zomaar uit zijn hart en losse soepele pols.
Ach ja, hoezo zigeuner te moeten zijn, om ook als gadjo de intense traditionele zigeuner muziek te kunnen spelen, puur zonder noten op papier, geweldige nummers speelde dit kwartet en die Paulus?
Houd hem in de gaten, deze relatief jonge Sinto en soms een ietwat te bescheiden gitaarvirtuoos naar mijn mening, want als Paulus gewoon helemaal los gaat op deze avond, nou ja, het is haast niet te beschrijven hoe en wat hij dan uit zijn gitaar weet te toveren, zoveel overtuigingskracht en met zeer veel zelfvertrouwen, liet Paulus horen aan de zeer enthousiaste luisteraars en zien, wat hij allemaal wel niet kan bewerkstelligen. Ongelooflijk en eigenlijk niet te omschrijven op papier dus!
Ook Noah en Sendelo kwamen tot grote hoogte die avond met Tim , alsof ze al 100 jaar lang zonder repeteren met elkaar getoerd hadden.
Paulus heeft het allemaal in huis om eens te gaan doorbreken in de internationale muziek wereld, getuige het feit dat hij dit jaar nog op toer gaat in
Amerika, samen met niemand minder dan de al zeer vele jaren beroemde Angelo Debarre (sologitarist en Ludovic Beier op accordeon) e.a. bekende muziekers.
We zullen daar zeker in de toekomst nog veel meer van gaan horen en hopelijk komt er dan een live cd van. Wie weet beste lezers, maar dan zullen we er ongetwijfeld nog van horen!
Zeer veel succes daar te Amerika binnenkort.
Lambert Seur
John Desmares
john.desmares@onsmail.nl
Ditmaal een Samois zoals we nog nooit hadden beleefd. Een beetje moeilijke Samois ook. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de vorig jaar overleden Keith Wheeler wilde na zijn crematie uitgestrooid worden op het eiland of/en op de camping van Samoreau, waar hij de laatste circa 10 jaar had gestaan. Vrienden sinds 2001, waar hij, Willemien en mij, toen totaal vreemden, verwelkomde. Dra ging dat eerste welkom over in een vriendschap, die elk volgend jaar verder ging, zoals je soms hebt met een paar vrienden. Gewoon verder gaan bij waar je gebleven was. Vanaf 2005 ging ik ook naar het Engelse Gossington, waar ik het International Gypsy Guitar Festival bijwoonde. Daar dat een open lucht festival is op een groot grasveld met slechts één kraan, was Keith zo vriendelijk me nadien een douche aan te bieden, opdat ik schoon gewassen weer huiswaarts kon keren. Aldus kwam ik ook jaarlijks bij hem over de vloer. Zo gastvrij als hij in Samoreau was, was hij dat ook thuis. Menig muzikant is daar inmiddels een of meerdere keren geweest. Tussendoor vierde een andere Samoreau vriendin, Maggie Murphy, haar zestigste verjaardag en mocht naast ons ook Roland Sage, de campingbaas, daar overnachten. Fred Soutendijk en Belinda Ebeling Koning kwamen ons daar toen bezoeken om gezamenlijk naar Sheppie, het eiland waarop Sheerness ligt te rijden. Daar zijn dus ook nog foto’s van. Keith had thuis overal grote borden hangen met soms verknipte foto’s van zijn wilde leven in de gypsyjazz muziek wereld. Naast bekenden als Mr. Ackerbilck kwamen we ook Mario en Alexandre Cavaliere of Freddy Wicke al dan niet met Tornado Rosenberg tegen. Kortom Keith zat tot over zijn oren in de muziek, en dat als hobby. Jean, zijn vrouw, keek dat alles met lede ogen aan en liet hem begaan. Zelf heeft ze niet zoveel met onze Manouche Swing. Nu wegens zijn wens om op het Île du Berceau te worden uitgestrooid werd het ook tijd voor Jean zich daar te laten zien. Ze koos ervoor dat te doen samen met haar zus Simone en Keith’s zus Marianne met haar man Michael. Tevoren had ik op verzoek van Nevil Willis tijdens de rouwdienst begin oktober in het crematorium van Tunbridge Wells gesproken namens de Samois gemeenschap om voor de familie iets van begrip te krijgen voor Keith’s afwezigheid elk jaar rond dezelfde tijd, dat laatste weekend van juni. Dat begrip kwam en werd naderhand tijdens de receptie versterkt, toen we met een aantal gitaristen wat gingen jammen. Bekend voor u Titi Bamberger, die ik had meegenomen, Lee Clark de Schotse gitarist, Steve Royal, Nevil Willis, Brian Bull, Peter, the tiger, Sheppard en Ray. Ray speelt een linkshandige gitaar en noemt zich derhalve Django’s lefthand man. Peter heeft daarvan wat foto’s gemaakt. Nadien hebben we wat nagekaart bij Keely Wooley en Maggie Murphy en weer wat gespeeld met o.a. Fred Soutendijk, John Murphy en Mathieu Chatelain, die over de afgelopen ruim twintig jaar een soort zoon voor
Keith en Jean was geworden, temeer, daar ze zelf nooit kinderen konden krijgen. Ook daarvan zijn wat foto’s gemaakt. Al die foto’s hebben mij aan het denken gezet en na wat navraag bij onze Samois groep op Face Book heeft dat geresulteerd in een fotoalbum. Een album met om te beginnen een aantal pagina’s met Keith in allerlei posities, veelal slapend tussen of bij de musicerende muzikanten. En tot besluit de foto’s van Peter, die hij tijdens de receptie had geschoten. Tijdens deze Samois week heeft elke campinggast de kans gekregen op de kaften aan de binnenkant een of andere herinnering of opmerking te plaatsen, zodat hij of zij op zijn dan wel haar manier blijk kon geven van een gevoel van verlies en medeleven met zijn vrouw. Het album was binnen twee dagen volgeschreven en kon mooi met Jean mee terug. Ze was ervan onder de indruk, met name door de massale pennenvruchten van de campinggasten, onze muzikale vrienden. Maar ik loop een beetje vooruit. Eerst moeten we nog naar Samois toe. . . .
Daar Jean in het weekend vóór het festival Django Reinhardt de asverstrooiing wilde hebben gedaan ben ik op vrijdag met Ton Scherf, mijn inmiddels vriend en trouwe metgezel afgereisd naar het Zuiden. Ditmaal zonder caravan, maar met tent. Leen Bakker had er gelukkig een in de aanbieding en ik verliet die winkel met behalve de tent, 6 persoons met (volgens het etiket) stahoogte ook een gaspit met flesjes. Ton had zelf een tent meegenomen voor het geval dat. De rit naar Samois verliep voorspoedig. De tent opzetten duurde iets langer dan de voorspelde twintig minuten, we deden er wel liefst twee uur over. Ook de partytent werd opgezet om ergens toch die beloofde stahoogte te hebben. Inmiddels was Keely ook aangekomen. De zaterdag stond in het teken van bijkletsen en een hoop lachen met af en toe een traan om die foto’s in het album.
Net voor de zondagmiddag zijn Ton en ik over de brocante gelopen op zoek naar die unieke aanbieding. Of op zoek naar de kroonluchter om in de partytent te hangen en zo Keith te herdenken. Terug op de camping zagen we Maggie en Sylvia druk in de weer met karton en een lamp. Ze waren een kroonluchter aan het maken. Ook zij voelden het gemis van die ene. Met een hoop verknipt touw werd het een prachtige lamp met franje. Paul heeft hem nog helpen ophangen, omdat hij met zijn lengte beter aan de partijtent stangen kon komen. Vervolgens weer naar boven om bij Mathieu en Marina te vragen hoe en of wat met Keith’s familie was afgesproken. Hij zou e.e.a. regelen. Maandag zou het gebeuren. Op een bepaald moment zag ik Thomas Joyeux, die bij Manu Drey diens gitaren bekeek. Thomas zei, dat hij ter gelegenheid van diens overlijden voor Keith een nummer had ingestudeerd, dat hij later aan Jean wilde laten horen: Song voor Keith genaamd. Dat zou kunnen tijdens de barbecue, die Mathieu met Marina aan het opzetten was. Even over de camping dwalend richting Keith boom kom ik langs Leo. Die had een leuke kleine Maccaferri in zijn handen. Ter ere van dat 10-jarig bestaan gemaakt. Klonk goed en zag er goed uit. Op naar de Keith tree. Daar stond Jean ons op te wachten. Ze had inmiddels een foto van Keith op de boom geplakt en iemand had er een slinger lampjes omheen gedraaid voor later. Dan was het
barbecue tijd. Thomas Joyeux had Steve Aston bereid gevonden de begeleiding te doen en bracht zijn Song for Keith ten gehore. Jean, Simone en Marianne in tranen en Michael onder de indruk. Dat iemand een lied voor je schrijft en het ook nog zelf komt spelen. Michael vergat gewoon dat hij een filmcamera bij zich had. Gelukkig had ik mijn fototoestel op scherp en kon deze omissie later goedmaken. Na afloop een hoop gekus en gedoe met zakdoekjes. Thomas was gelukkig, zijn lied was goed ontvangen. Andy McKenzie kwam voorbij en schoof even aan. Ook hij had ooit in Keith’s partytent gezeten. Enrique Hulsz uit Mexico was net op tijd aangekomen om ook zijn deelneming aan Jean te betuigen. Hij had vorig jaar helemaal op Keith geleefd en geslapen; dit jaar was hij wat welvarender en had een eigen tent. Dan was het ceremonie tijd. Mathieu wilde of kon niet spreken en vroeg mij de honneurs waar te nemen, hetgeen ik met een zwaar hart heb gedaan. De Samois ‘die hards’ uitgenodigd om langs de Seine-oever samen te komen. Mathieu regelde muziek, en niemand met een instrument ontbrak.
Ik stelde de familie voor aan de rest en vertelde het een en ander over Keith, waarbij een lach en en traan elkaar mooi afwisselden. Jean, Simone en Marianne brachten een paar gedichten ten gehore en we sloten af met de klanken van Out of Nowhere, Keith’s lievelingsmelodie en Under Paris Skies, de favoriet van Jean. Het verstrooien duurde een eeuwigheid, Keith was ook een volumineuze man. Gelukkig kende de band meer nummers. Na de verstrooiing kwamen er
rozen. Elles en Nancy waren zo attent er een heleboel aan te schaffen. Iedereen mocht naar believen pakken en er een in de Seine gooien. Een stijlvol gebaar. Dit achter de rug was het tijd voor ontspanning en gingen we verder met de barbecue en werd er als vanouds gejamd. De familie vond het een pracht ervaring. De saamhorigheid van iedereen was dan ook overweldigend. Ton deed het geweldig als kok en droeg zijn steentje goed bij, Mathieu deed al niet anders. Donateur John van Schaijk zag een eenzame bas en daarmee zijn kans schoon een jam te begeleiden. Die man kan spelen. Onze Duitse donateur Roland Wondra had er goed oog voor en was er trots op ook lid te zijn. Toen de avond viel had ik nog een verrassing in petto: Ballonnen. Iedereen weer uitgenodigd om naar het verstrooiingsveld, het later als Keith’s beach bekend geworden stukje Seine oever, te komen. De ballonnen uitgepakt en met een korte repetitie door wisselende koppels van 4 laten aansteken en oplaten. Iemand bedacht, dat je voor het oplaten eerst wat teksten op zo’n hete lucht ballon moest noteren en aldus gezegd en gedaan. Ik had er acht. Een prachtig gezicht zo ze omhoog gingen. Eerst net boven de bomen uit een rondje over de camping, waarbij menigeen opmerkte, dat ze niet wilden dat Keith hun tent in de hens zou steken, en vervolgens terug boven de Seine stegen ze recht op omhoog. De inmiddels weer geformeerde band speelde „How high the moon” en „Fly me to the moon” en nog een paar toepasselijke nummers.
Dinsdag was het afscheid tijd van Keith’s familie. Ze moesten weer terug en woensdag zou het festival geopend worden met Paco de Lucia als hoofdattractie. Gauw wat adressen uitgewisseld en Jean beloofd haar op te zoeken na het IGGF eind juli. Ze had inmiddels hun gezamenlijk huis ‘Marlpit Hill’ verkocht en een andere woning ‘Witt’s End’ betrokken. Ik moest beslist komen kijken wat ik er van vond. Ze nam het ene album al vast mee om aan de andere familieleden thuis te tonen.
Menno v.d. Reijden
Bestelling telefonisch 0499-371821 of per email: john.desmares@onsmail.nl
Prijs: €15 exclusief €2.50 verzendkosten.
Met als gast Simon Planting en violist / zanger George Washingmachine en de Amerikaanse rietblazer Barry Block.
Les cravats, Het lelijke eendje, My Gypsy Rhapsody, Valse pour Christian, Softly as in a Morning Sunrise, La Complainte de la Butte,
In a sentimental mood, What is this thing called love, You’re looking at me, Douce Ambiance,Les amoureux des bancs publics, I can’t give you anything but love, Valse pour Häns’che, One more time
Polytour geeft op deze cd gedurende 14 nummers de verveling of eentonigheid geen kans om toe te slaan. Swing rệverie, Que reste-t-il de nos amours, Rivalité, Billets doux, Nuages, Près de vous, Larmes, Je t’aime, Mélodie au Crépuscule, Chex Jacquet, Douce Ambiance, Manoir de mes rệves, Tout le jour, toute la nuit, Dans l’immense Sahara.
Gipsy Jazz ten top. Prachtig gitaarspel van Paulus Schäfer met perfecte zang van Martin Wagner.
Django’s Theme, Night and Day, What is This Thing Called Love, The Sky is the limit, Avalon, I Won’t Cry Anymore, For Charona, Paulus Waltz, Oe Spigelo Foen Oe Djipen, Nothing More Than a Dream, Tender Eye’s.
Francis-Alfred Moerman – een oprecht musicus ging van ons heen
Francis Moerman vervolgt zijn reis met onbekende bestemming. Zijn familie en talrijke bevriende musici begeleidden hem naar zijn laatste rustplaats tijdens een plechtigheid op de 11e juli 2010 in de kerk van Vézières.
Dit dorpje had hij twintig jaar geleden uitgekozen om er in een groot huis, „La Croute” genaamd, te gaan wonen. Net als de gebroeders Ferret heeft Moerman met zijn trio „Jazz Gitane de France” door de wereld getrokken. En hij heeft talloze lezingen over de muziek van de Manouches gegeven.
Als schrijver voor diverse albums voor het label „Djazz Records” is hij een van de belangrijkste propagandisten voor deze stijl geweest toen de zigeunerjazz bijna verdwenen leek en er geen interesse voor bestond. Door met jonge begeleiders te werken heeft hij vanaf zijn debuut in de jaren ’80 veel enthousiasme kunnen bewerkstelligen. Hij was een gitarist die op uitzonderlijk gevoelige wijze musiceerde.
Francis wijdde zich de laatste jaren aan het vastleggen van operettemuziek die in Marokko en Algerije werd gecreëerd.
Titi Robin, met wie hij de albums „Gitans” en „Ciel de cuivre” heeft opgenomen, vindt dat hij een grote rijkdom en finesse in zijn spel heeft dat in dit genre vrij zeldzaam is geworden. Hij was een voorbeeld door zijn enorme muzikaliteit en diepe gevoeligheid. Het laatste geluk in zijn leven zou zijn geweest om te zien dat de jeugdige Antoine Boyer zijn composities uitkoos en deze begin 2010 op een bijzondere wijze op cd zette onder de fraaie naam „De onbegrensde wereld van Francis Moerman”.
Georg Lankester (vrije vertaling van een artikel van Dominique Le Guichaoua)
Höfner akoestische gitaar. Bouwjaar 1972
Prijs: € 175,00
Zonneschermen met afbeelding van Django Reinhardt. Twee uitvoeringen.
Prijs: € 15,00 per set van twee.
Gitaarstudie boeken van Colin Cosimini. Deel 1, 3 en 4.
Prijs: € 10,00 p/st. Alle 3 voor € 25,00
Dubbel dvd’s van de reunie’s:
3 Nov. 2007 met Sonnekai en het Lollo Meier Quartet.
25 Okt. 2008 met Swinc, Robin Nolan Trio en het Nomy Rosenberg Trio.
Prijs: € 15,00 p/st
Di Mauro gipsy jazz gitaar type D-Hole, kompleet met Hiscox case
Vraagprijs € 2000,00
Tel. 0113-213180
Bands of groepen die in aanmerking willen komen voor de rubriek: „in the spotlight”
Gelieve zich op te geven bij John Desmares.
john.desmares@onsmail.nl
My blue heaven, You be so nice to come home to, Just one of those things, East of the sun / It had to be you, Strange eyes, Fast bop, I thought about you / Moonglow, Viaggio, Stella by starlight, My one and only love, There will never be another you / Daphne
Drie jaar geleden zag ik Mozes en Johnny Rosenberg voor het eerst bij Oisterwijk Swingt. De bassist was toen Barthia Egtberts. Heerlijke muziek daar ’s avonds, lekker buiten met een glaasje wijn er bij. Nu een debuutalbum van Mozes en Johnny met Sani van Mullem aan de bas en ik ben meteen benieuwd hoe dit klinkt. Zij vormen samen de groep „Rosenberg Van Mullem” Deze talentvolle jonge generatie brengt moderne jazz en standaards uit het repertoire van Django Reinhardt. Nieuw is de vocale bijdrage van de begaafde zanger Johnny die songs zingt uit het Great American Songbook. Dat ze er zin in hebben blijkt uit deze uitgave van hun album „Obsession” (Sinti Music Record Label).
De virtuoos spelende solist van het trio Mozes, speelde met het Rosenberg Trio o.a. de Family Tour. Hij neemt nog regelmatig de solopartijen van zijn broer Stochelo over. Johnny Rosenberg is ritmegitarist en zanger. Hij heeft met zijn Johnny Rosenberg Trio deelgenomen aan het Nationaal Songfestival met een zelfgeschreven latin-song, waarmee hij derde werd. Zijn trio werd veel gevraagd op internationale festivals in Engeland, Tsjechië, Hongarije, Zweden, Oostenrijk enz. Ook is Johnny te zien in het tv-programma „The Voice of Holland”
De ritmesectie wordt gecompleteerd met de bassist Sani van Mullem. Theaterbekendheid kreeg hij met de Gipsy Boys en pianist Jan Vayne. Zijn baspartijen zijn fenomenaal en dat liet hij horen op de cd „Ready’n able” met Stochelo en Mozes Rosenberg.
Johnny & Mozes Rosenberg maakten in 2009 een start met moderne Jazz. De akoestische gitaar werd afgewisseld met de elektrische jazzgitaar. Ze willen laten horen dat ze ook in andere jazzgenres hun mannetje staan. Deze Cd vind ik een duidelijk voorbeeld hiervan.
Het eerste nummer „My blue heaven” wordt gespeeld in de Stochelo stijl, vlot tempo met een herkenbare melodielijn in de improvisaties.
Bij het tweede nummer „You be so nice to come home to” wordt de Django-gitaar verruild met een elektrisch exemplaar. Op de filmpjes van You Tube zie ik dat het een Eimers gitaar is en die klinkt erg lekker. Het gehele nummer klinkt van begin tot het einde fris en twinkelend.
Het volgende nummer „Just one of those things” up-tempo met veel nootjes in de improvisaties. Daardoor wordt alles erg druk, maar Sani van Mullem zorgt er met zijn bas voor dat alles netjes op zijn plaats valt. Hij valt op met een boeiende en stuwende baspartij.
Nummer vier, een bekend intro. Dan ineens de zang van Johnny en ik denk meteen aan de versie van Diana Krall. Ik denk ook dat Johnny daar zeker naar geluisterd heeft voordat hij deze versie ging vertolken. Mozes en Sani benaderen hier Antony Wilson en John Clayton.
Voor mij de beste uitvoering van de gezongen nummers van deze Cd. Deze track regelmatig in de auto afgeluisterd maar het verveelt nooit. Dan gaat dit alles naadloos over in „It had to be you”.
De tracks 5 en 6 zijn voor de liefhebbers van het snelle werk. Hier laat Mozes horen dat hij de weg wel kan vinden op de gitaar, virtuoos. Mooie melodielijnen in de improvisaties en dat vind ik zelf fijn om naar te luisteren. Ook Johnny blijkt hier weer een prima begeleider.
Wanneer je de Cd verder afluistert zul je versteld staan van hum ongelooflijke muzikaliteit en veelzijdigheid. In track 7 „I thougt about you” krijgen zij ondersteuning van Manuel Cooijmans op drums, in track 8 „Viaggio” ondersteuning van Frits Landesbergen op vibrafoon en percussie door Jeroen de Rijk.
Ook de laatste tracks 9 en 10; „Stella by startlight” en „There will never be another you” komen heel prettig over, lekker snel, het gaat niet vervelen, je blijft luisteren naar de gitaarvirtuoos Mozes, die zijn improvisaties met mooie melodielijnen, hier ten gehore brengt.
Alleen jammer dat de volgorde van track 10 en 11, verkeerd op de Cd staat vermeld.
Dan dus track 11, volgens mij „My one and only” een mooie afsluiting van deze heerlijke Cd die een vast plaatsje in de auto krijgt, binnen handbereik natuurlijk.
Rob Huijsmans
Redactie: Esther Foppen
redactiequintette@gmail.com
Vormgeving: Ton van der Steen
Aan dit nummer werkten verder mee:
Teksten: Menno v.d. Reijden, Georg Lankester, Rien Nicasie, John Desmares,
Leo de Rijke, Pedro Rademacher, Rob Huijsmans, Lambert Seur
Foto’s: Marjon Driessen, Georg Lankester, Hans Schaap,
Hans Koert, Rien Nicasie
De redactie behoudt zich het recht voor artikelen te wijzigen of niet plaatsen.
Bij ingezonden stukken berust de verantwoordelijkheid bij de auteur.
ISSN: 138-3052
Wil je op de hoogte blijven van onze activiteiten, concerten en sessies? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief.
Vind jij het ook belangrijk dat de gypsy jazz in Nederland bekend gemaakt en gehouden wordt? Steun ons dan in ons doel en word donateur!
Meer informatie
Ophemertsestraat 11
4061 RA Ophemert
Nederland
E: contact@hcdf.nl
T: 06 - 4262 7976
IBAN:NL83 INGB 0005311022
BIC/Swift: INGBNL2A
