Nieuwsbrief
Wil je op de hoogte blijven van onze activiteiten, concerten en sessies? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief.
Aanmelden
Workshop Reinier Voet op uitneembaar binnenblad
Menno’s Samois dagboek
Paulus Schäfer
Geachte donateurs,
Voor u ligt alweer de laatste Quintette van dit jaar. Wat vliegt de tijd.
Onze najaarsreünie is goed verlopen. Goede opkomst, prachtige muziek en aansluitend fijne jams. “Parisien” opende met een stralende jonge medewerker Merlijn, zoon van Don en Nancy Vink, die bloed serieus zijn gitaar bespeelde al dan niet omgetoverd tot upright bass. Don liet ons en passant even zien hoe snel hij in staat is een snaar te vervangen. Velen onder u stonden er versteld van. Verderop leest u meer. Zo ook van onze vrienden in het “Tabor” ensemble, wat na “Parisien” het podium besteeg. Hun klanken, niet alleen de accordeon van Roger Moreno, maar ook het lichtvoetige spel van Tsjawo Adell en de ontroerende zang van Piroschka Triska deden menigeen stiekem naar een zakdoek grijpen. Tijdens de jam waren deze mensen ook tastbaar aanwezig, daarmee drempelverlagend werkend op de aanwezige jammers en degenen, die normaal na de concerten huiswaarts keren nog even vasthoudend. De jam werd even getrakteerd op een spontane masterclass van David Emerald, die daarmee het niveau op een hoger plan bracht. Waarvoor dank. Misschien een idee voor vaker.
Volgend jaar bestaan we, weer een lustrum langer 30 jaar. We beraden ons op mogelijke festiviteiten. Wellicht lassen we een reünie gerelateerde extra dag in, zomaar ergens in het land. We hopen in de eerste Quintette van het nieuwe jaar meer te kunnen berichten. In ieder geval komt e.e.a. tijdig in onze nieuwsbrief. Er zijn ons helaas weer een paar donateurs ontvallen.
Meest opvallende was Marc Lubbers. Twee jaar geleden stond hij nog op ons podium. Van hieraf wensen we de familie, zijn vrienden en bandleden van ”The Swinging Strings” veel sterkte.
Het gaat goed met de bijdragen. Wel een paar telefoontjes verder, maar de meesten van u zijn toch bij. Een aantal valt daar helaas niet onder ( herhaaldelijk ) en die zullen volgend jaar geen Quintette meer ontvangen. Ook hebben we nieuwe aanwas, hierbij hartelijk welkom geheten. Dit m.n. dankzij de dr. Jazz dag in Wageningen en de onverdroten volharding ons donateurenbestand te laten groeien van onze kassabeheerder uit Deurne, die daarbij aanwezig was. Onze website heeft een paar toevoegingen gekregen. Zo is het mogelijk voor onze buitenlandse donateurs, om gebruik te maken van de Google-translate functie, die ons geschrift in zowat elke taal ter wereld kan omzetten. U vindt het “knopje” direct onder het grote logo. Ook is een blog toegevoegd, waardoor u in staat bent, na aanmelding bij mij, of via iemand die er al op aanwezig is, een discussie te starten of aan een bestaande deel te nemen. Zo hopen we iets meer interactiviteit tussen u, de donateurs, onderling te kunnen entameren. Natuurlijk blijft het gastenboek aanwezig. Daarin kunt u ongeregistreerd uw opmerkingen kwijt. Gelieve wel uw e-mailadres achter te laten, zodat we u eventueel privé terug kunnen mailen. Ik kijk er geregeld naar, dus eventuele vragen, die u van algemeen belang acht, kunt u daar ook aan het bestuur richten. De officiële voorjaarsreünie staat gepland op zondag
21 april 2013, wederom in de Azijnfabriek, waar we een warm thuis hebben gevonden. Ik hoop u dan ook weer allen aan te treffen op onze reünie en wens u weer veel leesplezier in deze Quintette. Verder wens ik u en de uwen fijne feestdagen en een goede jaarwisseling.
Menno v. d. Reijden
Als ik het goed heb bijgehouden was deze najaarsreünie op 7 september jl. in de Bossche Azijnfabriek alweer de 46e van onze Stichting. Zoals gebruikelijk opende voorzitter Menno v.d. Reijden de bijeenkomst met een woord van welkom. Daarna nam John Desmares het over en kondigde de eerste band aan:
Don Vink
“Parisien” van Don Vink. In juli 1999 was ik met Henk Suerink op Petit Samois bij Amsterdam. In de pauze tussen twee jams stapten twee jongemannen het podium op, sloten hun versterkers aan en begonnen te spelen, en niet onverdienstelijk. Het bleken Don Vink en Ron van Eunen uit Lelystad te zijn, die sinds kort samen met bassist Govert Veldkamp het trio “Swing 99” vormden. Later dat jaar verschenen ze als bezoekers op de reünie en deden enthousiast mee met de jamsession. En in oktober 2000 stonden de jongelui voor het eerst op het podium bij onze Stichting. We zouden ze regelmatig terugzien, onder andere op de reünie van 2006 samen met de Piotto´s. Ze traden toen al op onder de naam `Parisien`.
Nu, zes jaar later vond John Desmares het zeker weer de moeite waard om ze te vragen voor een reünie optreden, en wederom was Don Vink er weer met zijn groep` Parisien`, samen met Govert Veldkamp op bas en Pascal Teune op ritmegitaar.
“Parisien” van Don Vink
Don heeft zich in die jaren ontwikkeld tot een geweldenaar op de gitaar. Uitstekende techniek, goede ideeën, het was een genoegen om hem en zijn kompanen aan het werk te zien en te horen. `Danse
Norvègienne`,`Dinette`,`Esta`,`Rose Room`, `Caravan`. Georg Lankester zat naast mij hoorbaar te genieten. Drie musici die de materie beheersen en er een mooi optreden van maakten.
We hebben ook genoten van de kleine Merlijn Vink, die met zijn gitaartje, als hij er zin in had, zijn vader heftig begeleidde. Het ritmegevoel is er al, de noten en de akkoorden komen er later vast ook.
`Tabor` beheerste na de pauze het podium.
Roger Moreno, accordeon en viool, Tsjawo Adell, sologitaar, Moro Adell, ritmegitaar, Janusch Hallema, bas en zangeres Piroschka Triska. Deze geweldig op elkaar ingespeelde musici uit Zuid Limburg boeiden de zaal van begin tot eind, zeker ook door de bijdrage van Piroschka, prachtige vrouw, prachtige stem. Roger Moreno zorgt vaak voor een mooie tweede stem.
Tabor
`Tabor` is een Sinti ensemble, dat zich vooral richt op de authentieke traditionele Sinti en Romaliederen. Zij schrijven ook zelf stukken in dit genre. Daarnaast staat ook de Gipsy-swing van Django Reinhardt op het repertoire. `Tabor` wordt geleid door Roger Moreno, die voor alle slachtoffers van Auschwitz het uitzonderlijk mooie en aandoenlijke `Requiem voor Auschwitz` schreef dat op 4 mei 2012 op de televisie integraal werd uitgezonden. Ook is dit kunstwerk opgevoerd o.a. in Krakau, Boekarest, Frankfurt, Praag, Boedapest etc.
Zij begonnen de eerste set met `Teli lichta` (Onder het licht), de titelsong van hun nieuwste Cd. Ook andere nummers van die Cd; die overigens de aanschaf beslist waard is, zouden in de loop van het optreden ten gehore worden gebracht.
De beide gitaristen Moro en Tsjawo Adell en bassist Janusch Hallema zorgden voor het sterke ritme. Solist Tsjawo is een gitarist die enorm aanspreekt;
Roger Moreno
hij speelt heel kundig in authentieke stijl, maar je herkent naast zijn Roma-spel soms toch ook invloeden van Django Reinhardt. Georg Lankester naast mij, was zeer onder de indruk. Roger Moreno ontlokt harmonieuze en swingende melodieën aan zijn accordeon. Roger en de beide Adell’s ken ik nog van het Gipsy Swing Quintet met Barbara Golaska, ooit optredend op het Django Reinhardt Festival in Delft.
Zangeres Piroschka Triska, schrijft ook vaak de teksten bij de eigen composities van de groep. Zij zong deze middag ook stukken uit “The American Songbook”, zoals: `Because of You` en `The Man I Love`.
Uit die set herinner ik me ook, `patria parena` (De bladeren vallen) en `Mari newi gili` (Ons nieuwe liedje). De set werd afgesloten met een pittige uitvoering van het stuk `O´Dschipen`. Moro Adell is verantwoordelijk voor de muziek van dit nummer en Piroschka voor de tekst.
De tweede set begon met `All of Me`, gevolgd door `Fly me to the Moon`. Dan was er een Russisch liedje over het kampvuur en een Djangostuk waarvan ik de titel niet meer weet, met Roger Moreno op viool, en `Dapné`. Verder onder meer een gitaarstuk van Tsjawo Adell dat hij heeft opgedragen aan zijn vader, `Tapelo`, een interessante compositie. Er was ook een door Piroschka Triska hartverwarmend mooi gezongen nummer uit Siberië, met verschillende tempowisselingen en zeer opzwepend naar het einde. Het slotnummer was `Sinti kellena paschi jahk`, oftewel Sinti dansen rond het vuur. Het enthousiaste publiek dwong een toegave af en dat werd `Dzjelem Dzjelem`, een prachtig lied dat de Roma min of meer als hun volkslied beschouwen.
Na dit heerlijke optreden volgde nog een jamsession, maar toen zaten Georg en ik alweer in de auto op de terugweg naar Bathmen. Onderweg zaten we nog na te genieten van deze mooi muzikale dag.
Onze dank naar de Stichting die er iedere keer weer in slaagt een super reünie te organiseren met altijd goede muziek, de trouwe aanwezigheid van Jan Limberger, ( Thijs moest helaas verstek laten gaan ) de sfeervolle locatie en de goede verzorging.
Verder waren we het er over eens dat we heel trots mogen zijn op fijne gitaristen van de jongere generatie als Don Vink en we raakten niet uitgepraat over het geweldige optreden van `Tabor`. We waren blij allebei een Cd. te hebben aangeschaft, zodat we ook thuis nog van ze kunnen genieten.
Rien Nicasie,
met dank aan Georg Lankester.
Zondag 7 oktober hebben wij afscheid moeten nemen van onze zoon Mark. Hij heeft bewust voor een andere weg gekozen. Mark is 30 jaar geworden.
Mark was een bescheiden, sociale, warme man met als klein kind al een liefde voor muziek. Als 4-jarige luisterde hij liever naar een bandje met muziek van de gitarist Siegfried Schwab, dan naar sprookjes.
Op zijn 9e is hij begonnen met klassiek gitaarles. Op 11 jarige leeftijd maakte hij voor het eerst kennis met live Gipsy jazz toen we in Groningen naar een buiten optreden van “The Rosenberg Trio” gingen. Hij heeft, niet gedeerd door de regen, gefascineerd naar hun handen staan kijken en dat heeft hem niet meer losgelaten. Onze Django LP’s werden uit de kast gehaald.
Op de middelbare school al heeft hij ook anderen geïnspireerd om, naast de heavy metal, ook Gipsy jazz te spelen. Uit die periode stamt zijn eerst Gipsy-jazz band: “The Swinging Strings” die vorig najaar op de reünie in de Azijnfabriek speelde.
Tijdens zijn opleiding jazz op het conservatorium had hij het geluk nog 2 liefhebbers tegen te komen (Hendrik Jan de Jong en Jürgen Preyer), het Trio Nuages.
Hij leerde graag van andere spelers, o.a. in Samoreau en heeft zelf weer anderen, ook als gitaardocent, de fijne kneepjes geleerd.
Hij had voor vele gitaristen bewondering, maar Stochelo en vooral Biréli waren zijn favorieten. Hij was dan ook erg blij dat hem werd gevraagd Biréli van Schiphol af te halen voor een optreden in Groningen en met hem en “The Rosenberg Trio” te gaan eten. “Lekker lullen over zigeunerdingen”.
De snaren van zijn “mr. Eimers” zullen nooit meer door hem worden aangeraakt. We missen hem en ook zijn muziek vreselijk, maar wat hij heeft (door)gegeven als mens en muzikant blijft bestaan.
Wim Lubbers en Ansje van den Hurk ansje1@xs4all.nl
De glorieuze vooroorlogse jaren van het “Hot Club” kwintet zijn natuurlijk alom bekend. Het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog maakte echter een abrupt einde aan de unieke muzikale samenwerking tussen Django en Stéphane, die op dat moment op een zeer succesvolle tournee in Engeland waren.
De gitarist was bij de eerste oorlogsberichten spoorslags – per trein en boot – naar Frankrijk teruggegaan, maar Stéphane vond het veiliger om in Londen te blijven.
De gehele oorlogsperiode zouden de twee stersolisten dan ook gescheiden blijven en elk volop met hun eigen carrière bezig zijn. Django zou furore maken met een nieuw kwintet, met een rietblazer als tweede solist. Stéphane kon snel in Londen aan de slag, zou een grote toekomst tegemoet gaan en Engeland als een ‘tweede vaderland’ gaan ervaren.
De violist had reeds in het begin van de oorlog weer werk gevonden, omdat hij bij toeval collega/pianist Arthur Young in de stad ontmoette, die hem in zijn ensemble opnam. Daarnaast was de grote impresario Lew Grade, die het snarenkwintet in heel Engeland bekend had gemaakt, op zijn hand en deze zorgde voor meer optredens.
Al in december ’39 werden er opnamen met de violist gemaakt door “Arthur Young and Hatchett’s Swingtette”, zoals het ensemble heette en waarin Stéphane’s inbreng zeer werd gewaardeerd. Ook begin 1940 vonden er diverse plaatopnamen plaats. Gezien het feit dat Grappelli nu vast bij Hatchett op Piccadilly ging optreden bij bovenstaande formatie van Jack Hylton, steeg zijn bekendheid. Eerst zat Arthur daar nog bij, maar door opgelopen verwondingen bij een bombardement, moest deze bij latere opnamen verstek laten gaan.
Dan dient te worden vermeld, dat Stéphane ook vaak samenwerkte met zijn vriend, de blinde pianist George Shearing. Ook met hem kwamen diverse opnamen tot stand onder de naam “Stéphane Grappelli and his Musicians”, of in kleinere bezetting als “Stéphane
Grappelli and his Quartet”. Wat Hatchett betreft zou de violist er tot in 1943 optreden.
Stéphane Grapelli
Hoe vreemd het mag klinken, ook de oorlog zou
voor bijzondere opnamen zorgen! Hier volgt wat
er gebeurde:
In 1941 werd in Engeland een grote actie
gestart om fondsen te werven voor het zgn.
‘Spitfire’ project. Men wilde iets doen tegen de
bommenwerpers van de Duitse ‘Luftwaffe’ die
onophoudelijk aanvallen op Londen uitvoerden.
Er moesten Engelse ‘Spitfire jachtvliegtuigen
komen om de vijand te bestrijden. Nu rees
hierbij het idee om ook grammofoonplaten te
verkopen waarvan de opbrengst voor het fonds
bestemd was. De platen zouden grootschalig
worden verspreid, o.a. via kerstpakketten die
vele bedrijven aan hun werknemers schonken.
Voor de opnamen werd gezocht naar
jazzmusici die goede swing konden brengen. En Stéphane werd, als bekend
jazzviolist, daartoe mede uitgekozen. Van de Engelse artiesten is mij helaas
weinig bekend, maar er werden door de bijeengebrachte musici beslist een
aantal zeer swingende nummers opgenomen, alsmede een enkel rustiger stuk
met een zangeres. De snelle nummers hebben een enorme ‘drive’.
Hierbij de gegevens van deze bijzonde “spitfire” platen die verschenen onder
de naam “Pinchin Johnson’s Witley Court Music Box”:
Bezetting: W.D. Davidson (as), Stéphane Grappelli (v), Hugarty óf E. Farrar
(p), Cahppie d’Amato (g), Bert Howard (b), (en in enkele opnamen) Joyce
Head (voc).
Opgenomen titels: We three, I can’t give you anything but love, Sweet Sue,
Some of these days, Blue Skies, From the top
of your head, I cover the waterfront, I got
rhythm, Crazy rhythm.
Opgenomen te Londen, in mei 1941
Wellicht is het aardig te vertellen, dat soms
enkele van deze 78t platen (want dat waren
ze toen nog) zelfs in Amerika terechtkwamen.
Door mijn Reinhardt-contact met een
Amerikaan kwam ik in het bezit van enige
opnamen die ik op cassette ontving.
Stéphane swingt erop los met een elan, zoals
alleen hij dat kon. Ik heb de maestro zelden zó
gehoord en ik vermoed dat hij, als echte ster in het gezelschap, zich danig liet
gelden.
Toch had Stéphane in ’41 ook een kleine tegenslag te verwerken. Hij had te kampen met ziekte en verbleef geruime tijd in een Engels ziekenhuis. Door zijn bekendheid ontving hij veel brieven van bewonderaars, wat hem erg goed deed (zie foto).
Het jaar ’42, als hij een eigen kwintet heeft afgewisseld door het Hatchett’s Swingtette, leidt ook tot de nodige bezoeken aan de opnamestudio. De violist voelt zich goed thuis in Engeland en verzorgt nu ook vaak radio-uitzendingen. Hij breidt zijn ensemble uit tot een sextet (met zangeres Beryl Davis) en soms zelfs tot een orkest.
Ondanks de bombardementen die Londen teisteren, waarvoor Stéphane zeer beducht was, bleef hij actief optreden en reisde veelvuldig van en naar zijn huis dat hij in Devon had gekocht.
Over die bombardementen nog het volgende:
Hij speelde op een avond met Shearing in een Londens theater, toen er vlakbij verscheidene bommen insloegen. Stéphane en ook pianist Shearing waren op van de zenuwen en wilden stoppen. De ‘stage manager’ wilde daar niets van weten en sommeerde de musici ‘gewoon door te spelen. Hij riep: “We are in England” en meteen er achteraan: “England will never die”.
Tot aan de bevrijding kon de violist – en niet te vergeten – pianist, mede door bemiddeling van Lew Grade in vele Engelse theaters geld verdienen en ook verzorgde hij vele optredens en plaatopnamen met zijn eigen formaties. Hij
was, mede door zijn vele radioprogramma’s in Engeland een bekende persoonlijkheid geworden.
Maar….. als de bevrijding eenmaal een feit is, vindt een historisch, lang telefoongesprek plaats tussen Django in Parijs en zijn vroegere maatje in Londen. Dat gesprek zou resulteren in een hereniging in Engeland met nieuwe muzikale hoogtepunten, gelukkig voor ons ook vastgelegd op de plaat. Daarover méér in een volgende editie.
Georg Lankester
NB de ‘Spitfire’ opnamen zijn moeilijk te verkrijgen, maar van het “Hatchett’s Swingtette” zijn heel wat titels op Internet beschikbaar o.a. bij ‘Amazon’.
“Plachterida” een Cd. van Fapy Lafertin en Lollo Meier
GMLMSJP0063
Titels: Bricktop, Them there eyes, September in the rain, Plachterida, Hungaria, Le jour où je te vis, Hondarribia, Speevy, Lolito, Are you in the mood, Carnation, Yours and mine, Melody for the Quecumbar, Chemin de Django, For Meggie, Japanese sandman
Op Django-gebied zijn we aardig verwend, want er zijn, ook in eigen land, heel wat goede gitaristen die ons van hun concerten en opnamen laten genieten.
Maar nu is er door “Gypsy Music” een Cd. uitgebracht met “twee grootmeesters op het muzikale schaakbord”. Ik heb in al die jaren dat ik de vele volgelingen van Django beluister nooit eerder zo’n fenomenaal duo gehoord zoals dat op de Cd. “Plachterida” is vastgelegd.
Twee virtuozen
Allereerst is dat de ons allen bekende, uitzonderlijk begaafde gitarist Fapy Lafertin. Het behoeft geen betoog, hij is één van ’s werelds beste Django vertolkers die de meester het dichtst benadert. Virtuoos, altijd charmant melodieus spelend met een verbluffende ‘timing’ en last but not least met een schitterende toon.
Daarnaast is er Lollo Meier, de gitarist die mij in de eerste jaren van deze eeuw al met zijn optreden (bij onze Stichting) verraste. De zeer gemakkelijk spelende Lollo ontwikkelde de afgelopen jaren een fabelachtige techniek. Na zijn Cd. “Rencontres” verschenen “Rosas” en “Hondarribia” (een eigen compositie) en elke keer verraste deze gitarist mij meer door zijn virtuositeit en muzikaliteit.
Op deze Cd. zijn duetten te horen die m.i. nergens worden geëvenaard. Twee virtuozen maken samen intro’s en thema’s, tot in de finesses op elkaar afgestemd, vaak tweestemmig. En dan natuurlijk de solo improvisaties waarin ze elkaar met grote souplesse afwisselen. Voeg daarbij diverse eigen composities en er is alle reden om deze cd als uniek te bestempelen.
Deze nieuwe uitgave draagt de titel “Plachterida” (vlinder) een schitterende compositie van Fapy die Fado elementen in zich draagt, Maar ook “Hondarrabia” van Lollo wordt adembenemend vertolkt met een gezamenlijk intro (en coda) geheel tweestemmig, vol élan.
Tot mijn vreugde is ook “Speevy” opgenomen, een Django compositie die weinig bekend is. En ook “Le jour où je te vis” (De dag dat ik jou zag). Het origineel werd in januari 1934 door Jean Sablon gezongen en bevat de allereerste solo die van Django is vastgelegd.
Dus….iedere Django liefhebber zou “Plachterida” in zijn verzameling dienen te hebben. En die zal vast veel gedraaid worden!
Bezetting: Lollo Meier – solo g./Fapy Lafertin solo g./Bram van Es, g/Henry Schuller b. Geluidskwaliteit: uitstekend (gemixt door Fapy) – waarschijnlijk opgenomen begin 2012.
Georg Lankester
Georg Lankester, de auteur van het boek: “De successen van Django Reinhardt, Stéphane Grappelli en Jean Sablon”, heeft erin toegestemd dat wij , alleen voor onze donateurs, een speciale aanbieding mogen doen met zijn boek, vandaar dat de aankoopprijs is verlaagd naar 10,00 Euro excl. Verzendkosten.
Info en Bestellingen:
glankester@hetnet.nl
John Desmares
Typerende trefwoorden bij deze nog jonge groep zijn: Gipsy jazz, Rumba Flamenco, Rumba Gitana, Wals, Musette, Bossa, maar vooral Django Reinhardt. Ontstaan in 2012. Het Trio wordt gevormd door de volgende muzikanten:
| Ed Beerepoot: | solo en slaggitaar |
| Chris Ivan Norder: | solo en slaggitaar |
| Dyan de Rochemont: | contrabas |
In het voorjaar van 2012 besluiten Ed Beerepoot en Chris Ivan Norder, die in het verleden vaker hebben samen gespeeld, het over een andere boeg te gooien. Een nieuwe groep is aan de orde, aangevuld met een goede vriend, Dyan de Rochemont op contrabas, gaan zij Gipsy Jazz combineren met de Gipsy Rumba van Manitas de Plata.
Ed Beerepoot is solist, inspirator en drijvende kracht achter en voor “Dos Trios”.
Ooit gestart als punkdrummer bleek de gitaar meer zijn instrument.
Hij speelde in vele bands, bezocht het conservatorium ( klassiek gitaar te Alkmaar), ging vervolgens zijn eigen weg en ontwikkelde een geheel eigen speelwijze waarbij zijn drumachtergrond hem nooit in de steek liet.
In het “Werveltrio”, zijn eerste groep, lag de nadruk op eigen werken, geïnspireerd op de Hongaarse zigeunermuziek. Na 2001 verlegde hij met” Asisetoca” zijn aandacht naar de Frans/Spaanse rumba flamenco van
Manitas de Plata. Zij hebben met deze groep in 2009 nog een optreden verzorgd tijdens een Reünie van “St. Hot Club de France” in de Azijnfabriek in ’s Hertogenbosch.
Sinds een jaar of twee, legt hij zich weer meer toe op Django Reinhardt en diens muziek, maar nu gespeeld op een Gipsy-jazz gitaar, inclusief plectrum.
Ed Beerepoot speelt al lang in de Gipsy jazz scene, met name bezoekt hij de vele Gipsy jazz jams in diverse gelegenheden.( zie ook GipsyjazzjamAllert/GjjA op facebook),
Onder andere in: “het Molentje ” in Amsterdam, en het ” Wapen van Bloemendael ” te Haarlem.
Respectievelijk iedere eerste dinsdag ,..en elke derde woensdag van de maand wordt daar een jamsessie georganiseerd in de stijl van Django Reinhardt, Hot Club du France en/of Gipsy jazz.
Chris Ivan Norder uit Heerhugowaard. Op het Trinitas College te Heerhugowaard viel hij al op en ontving hij De Grote prijs bij een talentenpresentatie. Hij speelt al jaren met verschillende muzikanten, in diverse formaties. Moderne jazz, progressieve pop , Flamenco etc..
Dyan de Rochemont, speelt sinds kort contrabas en speelt al jaren gitaar. Ook speelt hij niet onverdienstelijk cello en Cajon.
Het zijn allemaal muzikanten die de klappen van de zweep kennen. Door de verschillende muzikale achtergronden ontstaat er een soort mix, die het midden houdt tussen die van zigeuner jazz en zuid Amerikaans, alsmede een vleugje Bossa en rumba.
De flamenco rumba van Manitas de Plata, is een op zich staand project en zal uiteindelijk kunnen worden gecombineerd tijdens optredens, eventueel aangevuld met cajun en een extra slaggitarist.
De back line van “DosTrios” :
Fishman acoustic pro performer versterker voor de gitaar
Gallien Krueger versterker voor de contra bas
Gitaren:
F v. Brabant Gipsy jazz oval hole..
Ovation 1763 classic nylon..
Eko akoestische basgitaar
Ed post regelmatig korte schetsen en meer uitgewerkte ideeën via de site: “Soundcloud” (typ in het zoekvakje : Ed Beerepoot).
Onze eigen site is te vinden op : www.dostrios.nl
John Desmares
Gitarist en componist
Vertel wat over jezelf
1. Ik kom uit de Sinti gemeenschap en ben geboren in Helmond. Ik woon
momenteel in Born. Mijn ouders zijn afkomstig uit België en Frankrijk. Ik
kom uit een gezin van 12 kinderen. Zelf heb ik 2 kinderen. Tot 1984
hebben we altijd rond getrokken met onze woonwagens en naderhand
hebben we vaste plekken gekregen, op een woonwagenkamp.
2. Wanneer ben je begonnen met gitaar spelen en waarom? Op mijn 10e kreeg ik van mijn vader een speelgoed accordeon van karton. Daar heb ik een tijdje veel plezier mee gehad .
3. Later kocht mijn vader een plaat van Django, ik was toen inmiddels 12 jaar en kreeg toen ook een gitaar. Vanaf dat moment ben ik de Django muziek gaan spelen. Ik speelde Django’s muziek mee.
4. Kom je uit een muzikale familie en wie was je grote voorbeeld? Ja, in mijn familie, waarvan vele in België en Frankrijk woonden, zitten allemaal muzikanten en vroeger reisden we nog rond en ontmoetten zo de andere familieleden. We stonden dan met een groep Sinti bij elkaar, want woonwagenkampjes waren er nog niet zo veel. Ik speelde veel met een oom van mij in die tijd. Hij leerde mij de eerste akkoorden. Mijn oom was samen met Django mijn grote voorbeeld.
5. Heb je naast gitaarspelen noch andere bezigheden? Ja diversen: ik teken graag, met mijn paard en wagentje rondrijden, en ik vis ook graag.
6. Met welke bekende personen heb je zoal opgetreden? In Duitsland heb ik met Rico Lanza ( zoon Mario Lanza) samen
opgetreden. Dit was in de jaren 90 . In Samois 2010 heeft Hank Marvin (gitarist Shadows) 2 nummers met mij meegespeeld . Vorig jaar heb ik in Engeland met Bob Wilber ,de klarinettist die met Django heeft gespeeld, opgetreden. Ik treed momenteel veel op met Fapy Lafertin, Tcha Limberger en klarinettist André Donni.
7. Componeer je ook nieuwe stukken en hoe ga je dan te werk? Ik maak veel eigen stukken, waar ik heel goed over nadenk. Ik schrijf zelf geen muziek, dus doe alles op gehoor. Meestal zing ik de melodie en dan zoek ik daar de juiste akkoorden bij en zo volgt de improvisatie vanuit de akkoorden.
8. Welk Gipsy Jazz gitaar studieboek zou je iedereen willen aanbevelen Ik heb nooit iets met een studieboek gedaan, dus kan er ook geen aanbevelen.
9. Vertel wat over de productie van je laatste Cd’s, die overigens fantastisch zijn? Ik heb 2 Cd,s kort na elkaar uitgebracht.
De Cd. ‘Plachterida,’ heb ik met Fapy Lafertin opgenomen. ‘Plachterida’ de titel van de Cd. betekent ‘Vlinder’ en is een eigen nummer van Fapy. De ritmegitarist is Bram Van Es en de contrabassist Henry Schuler. Deze Cd. heeft een naturel geluid . Dit komt omdat Fapy en ik niet van harde studiogeluiden houden, zoals je op veel Cd’s hoort. Op deze Cd. staan 16 nummers waaronder composities van Fapy en van mij ,maar ook nummers van Django e.a.
De Cd. ’Fleur Manouche’, heb ik opgenomen naar aanleiding van de documentaire ‘Lollo gaat op reis’. Deze documentaire gaat over mijn reis met paard en wagen die ik ter eren van de 100e verjaardag van Django Reinhardt in 2010 heb gemaakt. Ik ben toen vertrokken van de geboorteplaats van Django ‘Liberchies’ in België naar de plaats waar hij de laatste jaren van zijn leven heeft doorgebracht ‘Samois sur Seine’ in Frankrijk. Deze reis duurde 3 weken en eindige met een mooi optreden op het Festival in Samois.
De documentaire komt binnenkort op Nederlandse TV. De datum is nog niet bekend.
Deze Cd. heb ik opgenomen met André Donni. Hij speelt klarinet en saxofoon. De ritme gitarist is Boeboe Grünholz (kleinzoon van Waso) en Henry Schuler speelt contrabas.
Voor het laatste nummer op de Cd: ´Tu vuó fá L`americano’ heb ik 3 extra mensen uitgenodigd : Coen Van Dam op piano, Bart Keltjens op drum en Ivo Van Der Bijl als zanger. Dit laatste nummer speel ik op elektrische gitaar.
Ook deze Cd. is ook zo naturel mogelijk opgenomen .
Ik ben zeer tevreden met beide Cd,s die zijn uitgebracht onder het label ‘Gypsymusic.nl’ dat wordt beheerd door mijn vrouw Susanne Janssen.
10. Ben je bezig met nieuwe interessante projecten? Ik heb een druk jaar achter de rug met vele optredens in het buitenland, waarvan ik pas weer thuis ben . Nu de winterdagen voor de deur staan ga ik weer nadenken over toekomstige projecten, waar ik nu nog niets over kan zeggen.
11. Wat zijn je verre toekomstplannen? Verre toekomst plannen heb ik niet, maar ik ben erover aan het denken om een “kleine” big band op te richten.
www.lollomeier.nl Cd shop : www.gypsymusic.nl
John Desmares
Een biografie van een doorbraak
Dat Paulus Schäfer (geboren 1978) een van de meest getalenteerde Gipsy Jazz gitaristen van Nederland is, wordt in de Gipsy-jazz scene breed erkend. Zijn debuutalbum: “Into The Light” (2002) heeft direct een grote impact. Het geeft Paulus Schäfer een prominente plaats in het boek ‘An Illustrated History of Gipsy Jazz’ van Michael Dregni. Hij wordt genoemd als één van de meest veelbelovende nieuwe muzikanten. Als een “Immensely talented musician” wordt hij geroemd. Zelfs wordt Paulus Schäfer op de ‘Django Legancy’-video ten tonele gevoerd als wonderkind. Daar heeft hij zich nooit op voor laten staan. Hij heeft het nooit geweten.
In de Volkskrant van 26 mei 2005 omschrijft Robert van Gijzel Paulus Schäfer als “gitaarwonder, virtuoos vertolker van de ‘hot club de France’ Gipsy swing’”. Maar ook beseft hij dat je niet alleen Django Reinhardts werken kunt vertolken. De modernisering van zigeunermuziek, de Gipsy-jazz, wordt steeds actueler. Het is aanpassen om te overleven.
In 2005 wordt “After Your Gone” van het album “Into the Light” uitgegeven op de Franse compilatie Cd. Jazz Manouche vol 1. Van Wagram Music. Eveneens verschijnt een compilatie Cd. van het International Gipsy Festival met ‘Isn’t she loveley’ en een eigen compositie ‘Wesley’s Temper’, die live wordt opgenomen op het International Gipsy Festival 2004.
Geboren in een Nederlandse Sinti gemeenschap leert Paulus al op zeer jonge leeftijd gitaar spelen. Op een foto van Jan Kuba en José Melo speelt een hele jonge Paulus (zie foto). Zijn grote leermeesters zijn Wasso Grünholz – een legende binnen de eigen gemeenschap – en zijn neef Stochelo Rosenberg. Hij neemt deel aan de Sinti-school opgezet door Stichting Sinti Werk, waarvan een van de meeste geliefde activiteiten musiceren is. De Cd. ‘Those Eyes’, waaraan o.a. Paulus, Jimmy en Johnny Rosenberg meewerken, wordt in 1997 opgenomen. De Gipsy Kids en Paulus Schäfer Gipsy Band komen hier uit voort. In de eerste bezetting speelt Joshua Rosenberg op basgitaar. Met het album ‘Into the Light’ in 2002 debuteert Paulus. De
bekendheid door deze Cd levert vele concerten op: Sziget Festival in Boedapest (H-2005), Khamoro Praag (CZ-2004), IGGF Gossington (UK-2004), Django Reinhardt Festival Samois-sur-Seine (FR-2004), Gipsy Swing Festival Anger (FR -2004), International Gipsyfestival (NL sinds 1999).
Gipsy jazz is altijd een familieaangelegenheid. In de geschiedenis van het genre wordt dat in de loop der decennia bewaarheid. Sinds broers Django en Joseph samen speelden, zijn de Reinhardts niet de enige clan die hun muzikale stempel weten te drukken op de traditie. Namen als Ferret, Schmitt, Weiss, Winterstein en anderen duiken steeds weer binnen en tussen generaties op. Zo ook bij de Schäfers.
Vader Fetela Schäfer speelt viool. Zijn zonen Olli, Stanley, Piele en Paulus hebben ook vaak samen gespeeld. Zijn moeder en zussen zingen allen. En de huidige bezetting van de Paulus Schäfer Gipsy Band zijn allen Schäfers: Paulus, Sendelo en Noah. De documentaire ‘Muzikanten voor het leven’ van Sol filmproducties (Regie: Bob Entrop) geeft o.a. Paulus Schäfer een inkijk in het leven van een Sinti-musicus en zijn familie op het kamp in Gerwen/Nuenen. Op het Django Reinhardt Festival in 2004 heeft Rinus Steinbach de bas overgenomen van Joshua Rosenberg, die de bekoring van flamenco niet nog langer kan weerstaan. Kort daarop neemt Noah Schäfer de bas voor zijn rekening. Nu is de familieaangelegenheid compleet!
In deze Schäfer-bezetting maakt Paulus in 2006 twee albums ‘Desert Fire’ en ‘Live at the NWE Vorst’ met The Tilburg Big Band. Er volgen weer optredens op Haarlem Jazz met de Big Band en het Nederlands Filmfestival in Utrecht.
Sinds 2006 wordt Paulus Schäfer steeds meer gevraagd als solist.
Hij speelt de gitaarsolo in “Dinah” in het album van “Italian Swing” van Walter Clerici. Dat levert hem een uitnodiging op van Hot Club Denmark voor twee optredens in Christianshavns Beboerhus Copenhagen (2007). Eveneens wordt hij als solist gevraagd bij muziekprojecten van het International Gipsy Festival in 2007 en 2008 uitgevoerd in Paradox Tilburg. In 2008 met Kálmán Balogh: cymbalon, Peter Ralchev: accordeon, Franky Lato: viool, Maurice Leenaars: gitaar en Bert Palinckx: contrabas. In dat jaar volgt ook een gastoptreden op het International Guitar Swing Festival Gossington UK; Django Fest North West USA, Theater Het Klooster en SJU Utrecht met o.a. Stochelo Rosenberg en Biréle Lagrène; Bimhuis Amsterdam met Jimmy en Stochelo Rosenberg volgen in 2010. Ook werkte hij mee aan het album “International Gypsy Swing Guitar Festival” in het kader van 100 jaar Django Reinhardt. Maar liefst op 4 nummers ‘My Blue Heaven’, ‘Djangology’, ‘Manoir De Mes Reves’ en ‘Limehouse Blues’ staan op Le Q Records UK.
Verder optredens met Pigalle 44 op Jazz Dordrecht en met Fapy Lafertin op het Gipsy Roots Festival in Best in 2011. In 2012 speelt Paulus met Olli Soikelli en Hot Club de Finlande in het kader van Django Follies in Rataplan Antwerpen. Verder neemt Paulus Schäfer met de bassist Arnoud van den Berg en gitarist Olli Soikelli het album ‘Kouvola Junction’ op in een nieuwe band “ Hot Club d’Europa”. De Cd. is afgelopen zomer verschenen.. Daar houdt het niet mee op. Deze zomer stond hij met Fapy Lafertin en Tim Kliphuis op het Khamoro Festival in Praag en met Tim Kliphuis op Django Fest San Francisco en Django in June. De gitarist Jan Kuiper heeft Paulus gevraagd om deel te nemen aan zijn project ‘Five Great Guitars’ voor het seizoen 2013.
Na een succesvol optreden in ‘Cabaret des Hommes’ in Maastricht eind september 2012 is de samenwerking met de accordeonist Dominique Paats een feit.
Al langer brengt Paulus ‘De Nederlandse School’ van Gipsy Jazz in workshops over aan vele nationaal en internationale gitaristen. Hier is de solist ook leraar.
Als leraar geeft Paulus Schäfer workshops Gipsy Jazz Nederlandse School. Hij startte daarmee op het jazzfestival van Breda en zette dat intensiever voort op Grappelli Camp Rotterdam, Amsterdam Guitar Festival, Django Fest San Francisco, Django in June en Groninger Gitaar Festival.
Paulus Schäfer is al langer bezig om vanuit de Gipsy Jazz andere stijlen op te zoeken en te onderzoeken. In 2008 start hij een funky jazz project waar een percussionist de ritmesectie verstrekt en waarvan het resultaat was te horen op Jazz Amersfoort en op twee tracks ‘Januari 7’ en ‘Holy TAC’ op de Cd. ‘Gipsy Moods’ (2008). Hij werkt mee aan ‘Gypsy Lady in de zomerzon’, een Cd-single in samenwerking met Duo Toemaar. Track 2 ‘Niejala’ is een eigen arrangement van Paulus Schäfer uitgevoerd door de Paulus Schäfer Gipsy Band. Hij deed dat eerder met andere musici in Paradox in Tilburg in het kader van IGF. In 2011 werkt hij samen met Latin-musici aan het project “Gipsy Meets Latin” met een geweldige openlucht-uitvoering in het Park in Nuenen. In Ninine Garcia’s ‘Paquito’ gebruikt Paulus op het Django Fest North West een intro waarin onmiskenbaar een knipoog naar de popmuzikant Michael Jackson wordt gegeven. Een richting die onuitputtelijk lijkt.
In 2009 vraagt Paulus violist Tim Kliphuis om met hem te spelen in Theater Landgraaf. Een succesvolle samenwerking, die voortgezet wordt o.a. op het Spijkenisse Festival (2010), Django Fest NW USA 2010, Gipsy Spring in Theater het Klooster in Nuenen, Muziek op de Binnendieze in ’s-Hertogenbosch, en als solist met Tim op het International Blue Notes Festival in Lahr Duitsland. Gepland staan optredens met Tim en Fapy Lafertin op het Khamoro Festival in Praag, Django Fest San Francisco, Django in June USA en enkele optredens in Engeland en Ierland.
Ook op de recent verschenen Cd. ‘Twelfth Year’ wordt zeer nauw samengewerkt met Tim. Paulus stijl doet hem denken aan de dagen dat hij met Fapy Lafertin speelde. Hij spreekt in de begeleidende tekst van het album zijn bewondering uit voor Paulus techniek en sound. ( lees recensie in Quintette nr.1 2012 ) Een muzikale samenwerking die ook na dit prachtige album voortgezet wordt.
Enkele weken geleden verscheen het Cd- album ‘Rock Django’. Wereldberoemde rocknummers zoals ‘Jessica’, ‘Hold Your Head Up’, ‘Painted Black’, zijn bewerkt en worden door het Paulus Schäfer Trio en Tim Kliphuis uitgevoerd in een Gipsy Jazz stijl. Dit is nog nooit eerder gedaan.
Voor Paulus is al langer internationale belangstelling en wel uit de Verenigde Staten. Tot zijn verbazing blijken bij zijn entree in de USA op Django Fest North West velen hem al te kennen. Wat Paulus niet kon bevroeden is dat in de loop van 2000 Michael Horowitz (van Djangobooks.com) en Denis Chang (nu van de DC-Music School) op “bedevaart” gingen in Europa om van de meester-gitaristen van de Nederlandse School te leren. Met Paulus Schäfer brachten ze de meeste tijd door en dat is niet vreemd als men de gastvrijheid van de
Schäfers kent. Door publicaties en in workshops, verhaalden zij in Noord Amerika wat ze in Nederland hadden geleerd. Met de verschijning van de Cd. ‘Twelfth Year’ heeft Paulus Schäfer de basis gelegd om zich verder internationaal te profileren.
Paulus Jan Akkerman
Henk van Beurden
Achter op het hoesje vind ik de beschrijving waarom Peu de Feu deze Cd. heeft gemaakt. “Na een woensdagmiddag flink oefenen op de camping in Samois sur Seine tijdens het Django Reinhardt festival kwamen we op het idee, op donderdagmiddag wat op te gaan nemen en na het terug luisteren waren we aangenaam verrast! We hebben het resultaat op deze Cd gezet en hopen dat we de sfeer die we in onze muziek hebben gelegd tijdens deze middag opnemen, bij het beluisteren je net zoveel, als ons speelplezier geeft”.
De laatste zin loopt niet helemaal lekker maar we begrijpen wat hier wordt bedoeld.
| Bob van Houten | solo gitaar, |
| Rob Sepp | slaggitaar, |
| Eelke van der Hak | contrabas. |
1. For Sephora: In een mooi rustig ritme, die de heerlijke melodie goed kan dragen, wordt dit eerste nummer gespeeld. Het is een mooie opening van de Cd. die iedereen moet aanspreken. Ik ben in ieder geval meteen benieuwd hoe de Cd. verder gaat.
2. Lulu Swing: Mijn eerste indruk is dat het nummer hier in een “Chat Atkins” bewerking wordt uit gevoerd. Klinkt lekker, alleen jammer dat er wat slordigheidjes in zitten. Het nummer lijkt altijd eenvoudiger dan het in werkelijkheid is. Je moet de melodie laten dansen op het ritme van de slaggitaar en dat is geen makkelijke opgave.
3. Sweet Sue: Iedereen kent deze melodie, dus alles moet perfect zijn, precies gelijk aan het origineel. Ten minste dat verwachten veel luisteraars. Dat is hier niet altijd het geval. In de improvisatie komen alle toontjes kort en even lang over en dat geeft een stotend effect in de uitvoering, wat jammer is.
4. Song For My Father: Ik ken het nummer, gespeeld op piano en met een funky blaasgroep op de achtergrond, die alles met uitgekiende
arrangementen invult. Dus ik ben meteen benieuwd hoe, Bob, Rob en Eelke dit gaan uitvoeren. Maar we missen die uitgekiende arrangementen helemaal niet, we kunnen de melodie juist goed herkennen. Ook de improvisaties zijn prettig om naar te luisteren. De klus voor de slaggitaar om alles “funky” over te brengen is lastig maar wordt goed uitgevoerd.
5. Bossa Dorado: Altijd heerlijk om die melodie te beluisteren. Ik ga meteen mee bewegen op deze lekkere bossa. In de improvisatie is hier en daar een toontje teveel gebruikt om naar de definitieve toon te komen. Maar alles wordt toch keurig binnen de lijntjes afgewerkt. Het tempo ligt iets lager dan het origineel maar de melodie komt op deze wijze zeker zo goed naar de luisteraar.
6. Oh, Lady be Good: Hier voor geldt het zelfde als ik aangeef bij “Sweet Sue”. Het nummer kent vele uitvoeringen, welke jazzband speelt het nu niet. Maar ik blijf van mening dat een klarinet-uitvoering het beste is voor deze melodie. Toch is de uitvoering van Bob met zijn groep van goede kwaliteit. De melodie, die sprankelend moet blijven wordt goed door de sologitaar neergezet.
7. Les Feuilles Mortes: Dat we ook kennen onder de naam “Autumn Leaves” heeft een heerlijk akkoordenlijn om alles netjes en fijntjes neer te zetten. De begeleidingsgitaar, Rob Sepp, legt een mooi bedje van akkoorden klaar waar de solist prima op kan improviseren. Hier ook weer een lekkere basondersteuning, nergens te veel of te luid. Alles wordt simpel gehouden maar het verveeld mij nooit.
8. Djangology: Het intro herkent natuurlijk iedereen, maar ritme en tempo vallen meteen op. Django speelde dit nummer samen met Stéphane Grappelli in een heel ander ritme. Zoals het hier wordt gedaan, alleen de sologitaar, is dit ritme wel mogelijk maar het heeft hier een te hoog “Braziliaans” gehalte. Naarmate het stuk vordert verliest het zijn frisheid en dat is jammer.
9. J’attendrai: weer zo‘n nummer dat iedereen kent. Ook hier weer een eigen invulling van dit bekend frans Chanson. Maar ik vind dit beter dan de voorgaande track. De begeleidingsgitaar en de bas houden alles fris met een heerlijk tempo. Dat is knap gedaan want we missen hier de “zingende” tonen die een violist makkelijker kan maken dan de sologitaar, zodat dan het chanson nog duidelijk te herkennen zou zijn.
10. Daphné: In een up tempo, lekker swingend begonnen aan dit werkje van D.R. De sologitaar geeft prima de melodie weer en we horen steeds leuke melodielijnen in de improvisaties. Rob Sepp en Eelke van der Hak hier weer prima begeleiders, houden het tempo mooi vast zonder te jagen.
Al met al een mooi Cd. om te beluisteren en waarin men is geslaagd de prettige sfeer, die tijdens het festival en op de camping is geweest, goed vast te leggen. Bent u nieuwsgierig geworden, u kunt de Cd bestellen bii Eelke van der Hak: fenderhak@hotmail.com
Rob Huijsmans
Op mijn PC staat sinds kort de nieuwste Cd van Doug Munro, getiteld ”a very gypsy Christmas”. Dit is niet echt de eerste Cd, die ik heb aangekocht over het www, maar wel de eerste die ik heb aangeschaft als download . Deze komt van de website www.cdbaby.com . Zij boden aan om de Cd in plaats van te laten verzenden deze keer eens te downloaden. Voor mij dus de eerste keer, maar vooruit. Eerst lid worden van Cd-baby, waardoor je een account krijgt, zodat de volgende harde aankopen weten waarheen ze moeten. Dan betalen. Met een PayPal account, waarin onder andere je creditcardnummer(s) veilig staan opgeborgen, ging dat bijna vanzelf. Het leuke aan PayPal is, dat je de betaling in dollars ziet en die kan laten omrekenen naar euri. Kost de Cd iets van € 12,00 ex. verzendkosten, de download kostte net iets onder de € 8.00 . Met dank aan het koersverschil. Bijkomend voordeel is natuurlijk, dat je haast niet hoeft te wachten tot je de muziek daadwerkelijk uit je luidsprekers kan horen knallen. Dan downloaden, met een simpele druk op de knop. Vervolgens eventjes wachten en het ingepakte bestand is binnen. Het gezipte bestand uitpakken in een map naar keuze in de mijn muziek folder is daarbij vergeleken vrij simpel. De ruim 80 Mb beslaande gezipte nummers zijn opgenomen in MP3 formaat met wel liefst 256 bps voor de kenners onder u. Er staat zelfs een plaatje bij, met daarop de voorkant van de Cd. Wil je zelf de muziek als speelbare Cd gaan branden, dan kan dat plaatje mooi voorop in de doos, of met de bijgevoegde speellijst en de korte bijgevoegde tekst worden afgedrukt als boekje.
Jazz gitaar virtuoos Doug Munro heeft een onverzadigbare trek in alles, wat met jazz te maken heeft. Op zijn laatste Cd, “A Very Gypsy Christmas” demonstreert Doug zijn aloude liefde voor de muziek van Django Reinhardt en Stéphane Grappelli middels 15 van de meest swingende Gipsy Jazz versies van Kerstfavorieten die je ooit hebt gehoord. Dit zijn niet die stokoude traditionele Kerstliederen, maar splinternieuw, her bewerkte arrangementen. Elk nummer is een muzikale gebeurtenis op zich. De Cd brengt ook speciale gasten ten gehore, zoals Swing klarinet koning Ken Peplowski, opkomende vocale ster Cyrille-Aimee Daudel, en violist Howie Bujese. Alles ondersteund
door de backing groep ”La Pompe Attack” met op gitaar Doug Munro, Ernie Pugliese en Michel Goetz contrabas.
Hieronder volgt mijn impressie
De nummers:
1. “Sleigh Ride”, begint met vrij harde sologitaar, die mooi overgaat in een swingende klarinet. In het tweede couplet soleert de gitaar. Dan neemt de klarinet weer over, gevolgd door een duet, waarbij de ritme gitaar duidelijk aanwezig is. Pas in de laatste coupletten laat de klarinet de melodie weer duidelijk horen. Ken Peplovski is in de States een bekende klarinettist. Hij komt vaak bij “Django in Birdland” in New York en speelt het stadion dan plat.
2. “Little Town of Bethlehem”, begint als de Douce Ambience intro, maar gaat al gauw over in een prachtige vioolpartij. Uiteraard wordt die opgevolgd door een gitaarimprovisatie, waarbij Doug elke snaar duidelijk raakt. Dan mag de viool weer, met de ritmesektie gelukkig iets meer op de achtergrond, in diens vrije expressie, lekker swingend. Dan wordt de melodie prachtig vertolkt door de viool met stukjes gitaar gelardeerd.
3. “The Christmas Song”, kent een prachtige gitaarintro, waarna Cyrille Aimée Daudel zich laat horen. Dit meisje, met de krullenbol, uit Samois sûr Seine, heeft zich inmiddels ver opgewerkt in de internationale jazz scene. Ze is niet alleen goed verstaanbaar in het voor haar inmiddels niet meer zo vreemde Engels, maar ze geeft het nummer een mooie eigen invulling. Beetje ballad zelfs. Dan gaat de sologitaar verder met een improvisatie, met Cyrille Aimée daar overheen scattend. Tot besluit wenst ze ons Merry Christmas.
4. ”God Rest Ye Merry Gentlemen”, begint als “Hit the road Jack”, waarna Doug de eigenlijke melodie enigszins begint te volgen. Hij schuwt de accoorden-solo niet, maar komt beter uit in zijn toon per snaar momenten. Veel nootjes in een redelijk hoog tempo komen onder zijn plectrum vandaan tijdens zijn improvisatie. Tot besluit trakteert hij ons op een prachtige vertolking van het oorspronkelijke lied. De” Hit the road Jack” accoorden sluiten af.
5. ”Let It Snow”, begint met een zeer snel gitaarloopje, gevolgd door de viool als melodieleider. De ritmegitaar is prominent aanwezig en gebruikt veel mooie accoorden, die het lied en de violist opstuwen. Doug gaat als solist verder. Kwa geluid lijkt het me, dat Doug ook ritme speelt, zodra een ander de solo doet. Gitaar en viool gaan in duet verder, waarna tegen het eind de melodie toch nog voor twee coupletten door de viool wordt weergegeven.
6. ”We Three Kings”, opent met prachtige gitaarklanken, waarna Doug de melodie in walsvorm verder speelt. Wederom met accoordsolo. Als de viool de solopartij overneemt gaat het nummer swingend verder. Even terug naar de wals, maar bij de gitaarsolo weer even swing. Knappe
tempowisselingen. De violist heeft er duidelijk zin in en gaat swingend door, gevolgd door de gitaar, die het nummer ook besluit.
7. ”Santa Claus Is Coming to Town”, lekker traag ingezet met Cyrille Aimée’s onnavolgbare stem. Na deze mooie layed back intro gaan we duidelijk swingend verder. Ze mag ook de eerste twee coupletten zingen, waarbij duidelijk wordt hoeveel ze geleerd heeft. Doug soleert verder waarbij hij wordt bijgestaan door een scattende C.A. Een paar jaar geleden deed ze dit tijdens een van de vele jams op de camping van Samoreau voor de eerste keer als try out. Inmiddels zijn we verder en beheerst ze deze kunst prima.
8. ”Have Yourself a Merry Little Christmas”, kent een prachtig gitaarsolo intro, die gevolgd wordt door een rustige clarinet, die de melodie nu eens voorin het nummer ten gehore brengt. Afwisselend solo gitaar en klarinet in kleine variaties rond het thema is ook zeer aangenaam voor het gehoor. Ken doet me hier denken aan onze Belgische vriend André Donni, die we laatst mochten horen tijdens onze reunie als gastsolist bij Feigeli Prisor. Het duet gitaar – klarinet in vrije interpretatie doet het hier ook goed. De laatste coupletten gaat dit zo door, maar dan met de melodie weer herkenbaar vertolkt.
9. ”Green Sleeve’s”, deze evergreen krijgt hier inderdaad een nieuw jasje aan. Mooi in walsvorm door de viool op de melodie begonnen neemt de gitarist het stokje na twee coupletten over. Deze keer weer met zijn duidelijke plectrum techniek. De violist vergast ons nog even op de nog even mooie melodie, om dan samen met de sologitaar in een vreemd rumba achtig ritme dit nummer af te ronden.
10. ”Oh Tannenbaum”, opent met een beetje mysterieuse gitaarsolo, die dra wordt gevolgd door een swingende versie op de melodie. Ja, het klinkt wat meer jazzy en misschien is dat ook de forte van Doug Munroe.
11. ”Winter Wonderland”, hier mag na een vrij lange intro de klarinet de melodie laten horen, waarbij de gitarist hem af en toe uni sono komt versterken. In uptempo wordt na de intro verder gespeeld, waarbij Ken duidelijk laat horen, dat dit meer zijn stijl is. Doug en Ken wisselen elkaar swingend af. Ken krijgt de laatste coupletten, maar Doug is duidelijk, zij het in uni sono, aanwezig. Het slot is haast magistraal met een prachtige hoge klarinet uithaal.
12. ”Christmas Time Is Here”, mooie start op gitaar, maar al ras overgenomen door C.A. die de eerste coupletten prachtig terughoudend zingt. Dit is een nummer om bij weg te mijmeren. Slow fox, rustige gitaren en die stem! Prachtig.
13. ”I’ll Be Home tor Christmas”, Doug opent met een mooie intro solo die over het hele fretboard gaat, dan even stilte en de band valt in met viool als soloinstrument. Rustig swingend gaat Howie verder in een improvisatie, die de melodie toch blijft vasthouden. Vervolgens neemt hij de melodie weer op en werkt naar het slot.
14. ”Oh Come Emmanuel”, gaat rustig swingend van start met een stuwende articulerende sologitaar. Ook dit is een nummer, dat je vaker wilt beluisteren. Gelukkig kan dat. Een paar coupletten wordt wat improvisatietalent ontplooid, waarbij je de melodie verliest. Maar dan komt die terug. Tegen het einde krijg je het idee echt een gipsy jazz vertolking voor je te hebben. Onze Paulus Schäfer zou dit ook zo kunnen.
15. ”Silent Night”, als rustige wals ingezet op gitaar, maar snel overgenomen door Howie, die de melodie prachtig neerzet, met daaronder een heleboel mooie gitaaraccoordjes. Na twee coupletten is het improvisatie tijd en laat Doug horen wat hij allemaal in huis heeft. Na Doug mag Howie ook om de melodie heenbreien. Doug neemt de laatste coupletten waar, om ons de melodie toch maar bij te laten blijven. Strummend wordt het mooie nummer besloten.
Menno J.H. van der Reijden
Redactie: John Desmares – Mauritslaan 46 – 5684 LE Best – Tel.: 0499 371821
john.desmares@onsmail.nl
redactiequintette@gmail.com
Vormgeving: Ton van der Steen
Teksten: John Desmares, Georg Lankester, Menno v.d. Reijden,
Aimee Fouchier, Leo de Rijke, Henk van Beurden
Foto’s: Georg Lankester, Menno v.d. Reijden
De redactie behoudt zich het recht voor artikelen te wijzigen of niet te plaatsen.
Bij ingezonden stukken berust de verantwoordelijkheid bij de auteur.
ISSN: 138-3052
Wil je op de hoogte blijven van onze activiteiten, concerten en sessies? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief.
Vind jij het ook belangrijk dat de gypsy jazz in Nederland bekend gemaakt en gehouden wordt? Steun ons dan in ons doel en word donateur!
Meer informatie
Ophemertsestraat 11
4061 RA Ophemert
Nederland
E: contact@hcdf.nl
T: 06 - 4262 7976
IBAN:NL83 INGB 0005311022
BIC/Swift: INGBNL2A
