Nieuwsbrief
Wil je op de hoogte blijven van onze activiteiten, concerten en sessies? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief.
Aanmelden
Inleverdatum kopij 2013 nr. 4:
20 nov
Cover illustratie:
onbekend, aangeleverd door Alain Antonietto
Dessin Michel Sinier
Adverteerders:
www.wegenpicks.com
www.moustacheguitars.com
www.hboetzkes.com
www.alfred.com
Django in America, 1946
Geachte donateurs,
We zitten midden in ons 30ste jaar, dus ons zesde jubileum jaar. Geen kleinigheid voor een club als de onze. We hebben nog geen noodzaak tot het zoeken naar sponsoren, hoewel die zich wel aandienen. We willen onze onafhankelijkheid behouden. Zelf kiezen wanneer en wie op onze planken staat. Een manier hoe het “fout“ kan gaan is natuurlijk ons grote voorbeeld Samois. . .die grote namen van de laatste jaren hadden niet veel meer met “onze” Django van doen. Naar blijkt wordt het festival gesponsord door een grote platen maatschappij, die zo haar eigen agenda heeft. Paco de Lucia, George Benson en nu dus Jamie Cullum moesten worden gepromoot. De vrijwillige organisatie kon er niets aan doen.
Hun festival was “verkocht” Niets ten nadelen van deze grote artiesten trouwens. Ik heb platen van hen allemaal, maar ik en velen met mij vinden het niets voor Samois. Gelukkig was er dit jaar een tweede podium, waarop vele vrienden hun en onze Gipsy Jazz mochten vertolken. Dit doet denken aan het aloude Samois, toen het nog klein en gezellig was. Laten wij onafhankelijk blijven en doen waar we goed in zijn. Lekker tweemaal per jaar een reünie met goede (betaalbare) bands op het podium en een jamsessie na de optredens, op een daarvoor geschikte locatie.
Onze secretaris/bandcontactman John Desmares (john@hcdf.nl) is druk in de weer met de organisatie van de komende reünie op zondag 6 oktober in de Azijnfabriek te Den Bosch. De deuren gaan om 12:00u open.
Meer hierover verder in dit blad. Verder moet ik John complimenteren met de vullingsgraad van onze Quintette. Het blad is de laatste twee jaar sterk gegroeid. Niet alleen in maat, meer pagina’s, maar ook inhoudelijk. Meer en betere wetens- en lezenswaardige stukken en rubrieken. Wel is mij ter oren gekomen dat hij wel af en toe wat kopij verwacht van de donateurs.
Helaas gebeurd dat nog te weinig. In deze Quintette treft u een advertentie aan van Bertino Alexander Rodman, bij de Samoisgangers onder u beter bekend als Bertino. Deze Duitse gitarist heeft een studieboek geschreven, waarin hij zijn levenservaring in het bespelen van zijn favoriete instrument en zijn eerbied voor de zigeunerachtergrond van onze Gipsy Jazz heeft opgetekend.
Net te laat voor de vorige editie hebben we als compensatie die advertentie op onze site www.hcdf.nl geplaatst. Dit is niet gebruikelijk, dus met het verschijnen in ons lijfblad verdwijnt hij daar weer. Bij het lezen van het boek slaakte ik de kreet “had ik dit maar ter beschikking gehad, toen ik begon met deze muziek te spelen”. Geïnteresseerden kunnen nog even op de website doorklikken naar het boek, later moet je de link zelf intypen. Op de reünie zullen een Duits en een Engelstalige variant ten toon worden gesteld.
Menno v. d. Reijden
Het bestuur van Stichting Hot Club de France Ned. nodigt u uit voor onze najaarsreünie op zondag 6 oktober 2013.
Zaal open om 12.00 uur.
Blok 1: 13.00 u. – 13.40 u. en Blok 2: 14.00 u. – 14.40 u.
worden verzorgd door: Thomas Baggerman Trio & Eva Scholten. ‘Eva sur Seine’.
Jong talent in de Gipsy Jazz. Het Trio bestaat uit Thomas en Max Baggerman gitaar en Machiel Willemsen op contrabas. Naast Gipsy Jazz speelt het trio: bebop, Latin, Bossa Nova, Tango, klassiek en uit eigen werk. Samen met de getalenteerde Jazz-zangeres Eva Scholten werken ze samen onder de naam: ‘Eva sur Seine’.
Blok 3: 15.00 u. – 15.40 u. en Blok 4: 16.00 u. – 16.40 u.
worden verzorgd door de groep: The Basily Gipsy Band.
De Gipsy Jazz formatie ‘Basily’, laten de tijden van Django Reinhardt en Stéphane Grapelli herleven. Ze hebben een grote reputatie in binnen- en buitenland. Basily wordt gezien als een van de beste en origineelste Gipsy formaties. Door de ontwapenende podium presentatie en gedreven uitstraling weten de muzikanten hun publiek keer op keer in vervoering te brengen.
Vanaf 17.00 u. is er gelegenheid om te jammen. Breng uw instrumenten mee.
Gitaren en cd-stands zullen zoals gewoonlijk aanwezig zijn en er is uitgebreid aandacht besteed aan de inwendige mens.
Entree: Donateurs € 6,50 Belangstellenden € 10,00
Waar:
Cultureel Centrum Podium Azijnfabriek,
Bethaniestraat 2a
’s-Hertogenbosch. tel: 073-6142161
Routebeschrijving:
Volg de A2 ring ’s-Hertogenbosch. Neem afrit 22 St. Michielsgestel/Schijndel. (Bij het provinciehuis) Ga aan het einde van de afrit rechtsaf. Vervolgens bij het Shell benzinestation linksaf richting centrum. Na ca. 2 km. Kom je bij de stadswal (stoplichten): de Hekellaan. Hier sla je rechtsaf en dan de tweede straat links (Bethaniestraat) Achter in de straat zie je aan de rechterzijde de oude St. Jacobskerk, hier is aan de achterkant podium Azijnfabriek gehuisvest. Parkeren kunt u in de Hekellaan en in de diverse parkeergarages in de buurt. Aan de rand van de stad zijn een 3-tal Transferia. De bus brengt u naar het centrum en vandaar is de Bethaniestraat 5 minuten lopen.
Voor de treinreizigers is het 12 minuten lopen naar de Azijnfabriek.
www.podiumazijnfabriek.nl info: 06-51985837
Onvervalst Gipsy jazz festijn te Utrecht.
Swinc
Terwijl de klanken van de groep ‘Swinc’ wegstierven, arriveerden we op zondagmiddag 8 september, met een al te trage busverbinding, bij ‘De parel van Zuilen’ in Utrecht. Uit de laatste basgeluiden, het luide applaus en het dankwoord van de speaker viel af te leiden dat we iets hadden gemist.
Maar voor de hoofdact van deze zondag kwamen we op het juiste moment binnen. Terwijl de zaal leegstroomde konden we de mooiste plek vooraan bezetten. Gedurende de podiumwissel was er nog even tijd om de lokatie in ogenschouw te nemen en het moet gezegd: een voltreffer. In deze zaal waan je je in de jaren ‘30, het quintette van Django en Grapelli had hier niet misstaan.
Hun plaatsvervangers waren gelukkig ook niet mis: het ‘Fapy Lafertin – Lollo Meier quintette’ met Bram van Es als stuwende slaggitarist. Ditmaal met invaller Wiro Mahieu op contrabas en een jonge drummer uit Limburg met de brushes op snare, ride en hihat.
Lollo Meier en Fapy Lafertin
Nog voor er één noot gespeeld was, bleek Bram een gevatte spreekstalmeester. Na een hilarische soundcheck, zeg maar het eerste nummer, ontpopte zich het spel van de meesters. Wat een genot om er zo dicht bij te zitten. De zaal reageerde stormachtig na ieder nummer terwijl de meesters nauwelijks verblikten of
verbloosten. Het optreden van een ruim uur vloog voorbij. ‘Plachterida’, een compositie van Fapy Lafertin maakte diepe indruk. Het is ook de titel van de laatste Cd. van de groep en Romanesh voor (vermoedelijk niet zomaar) een vlinder.
Tijdens de set stapte ook Joost van Es, organisator van het festival (en broer van) met viool het podium op. Geschoold in de bluegrass had Joost zich deze zomer voor het eerst naar Samois begeven en het resultaat was live hoorbaar: uitstekend!
Duo Lucas Amor
Buiten bleek na afloop al een Gipsy jam gaande op het sfeervolle terras, geheel in de aanschuiftraditie zoals we die ook hier zo goed kennen. Een onbekende jongeman gaf een energiek swingende versie van een bekend jazznummer weg op melodica. De klank mengde heel mooi met strijkers en snaren. Kortom, ook pianisten kunnen zich op deze manier in de hotclub stijl manifesteren.
Binnen stond inmiddels de derde act te gebeuren, het duo’ Lucas Amor/ Jina Sumedi’, Lucas werd aangekondigd als violist die de viool als flamenco kan doen klinken. Na een veelbelovend begin met de charmante Jina op accordeon werd een band gestart met voorgeprogrammeerde geluiden. De verslaggever kan u het verdere verloop van dit concert niet uit de doeken doen. Het luide applaus was buiten evenwel goed te horen.
De zon stond vol op het terras tijdens een steeds meer “Franse” zomermiddag. Wat een douce ambiance. Een oude gitaar die achteloos tegen een terrastafeltje leunde bleek een zeldzame Castellucia uit 1943, aldus de eigenaar.
De barbecue verrichte belangrijk werk en niet alleen binnen maar ook buiten ging het spelen door, geheel in Django’s traditie. Al doende wordt het edele snarenspel geleerd en niet anders.
Indifference
Behalve gitaristen en violisten kwam ook Pit Hermans opdagen met haar draagbare cymbalom. Zo’n instrument geeft toch een heel nieuwe dimensie aan de muziek, temeer daar ze elk nummer kan meespelen. De slotact in de zaal bleek een grote verrassing. Het ‘Trio Indifference’, wordt gevormd door Wouter Poot op gitaar, accordeonist en melodicus (ja,
die van de jam) Tim Kerssies en naar verluidde diens opa op contrabas. Het trio musiceerde heel origineel, over de nummers was goed nagedacht en er werd geconcentreerd gespeeld. De band was een genot om te zien, het speelplezier straalde er vanaf. Hier werd een mix van vele genres gelanceerd met hoge smeltwaarde. Maar hoe heette nou toch die weergaloos mooie Italiaanse bossa die ze speelden?
Laatste bericht van Joost van Es: “Je kunt in ieder geval laten weten dat we volgend jaar in september doorgaan met eenzelfde muzikale dag bij De Parel van Zuilen”.
Jeroen Walstra
Foto’s Etienne Stekelenburg
Samois begon heel vroeg. Met de Kerst reeds verscheen op de Franse site van het festival www.festivaldjangoreinhardt.com een kleine aankondiging voor “goedkope” tickets. Als Nederlander lees je dat, en aangezien de van weleer bekende meermanskorting is afgeschaft, is een andere korting, de zogenaamde ‘vroegboek’ korting nooit weg. In plaats van de normale € 125,00 nu € 96,00 is toch een 20% prijsverlaging. Jammer, dat er nog geen line-up bekend was rond die tijd, maar als je toch een 5 daagse pas wilt hebben is dit het moment. Natuurlijk speelt in je hoofd het adagio van geen ticket, geen festival, geen campingjams. Dan een hele tijd niets en in april is er al iets van een programma. Meteen de camping bevestigd, dat mijn vorig jaar al gemaakte reservering juist was. In juni eindelijk een programma. De 20e juni vertrok ik met vriend Stefan Koppenaal naar Samoreau, om daar twee weken te blijven. Stefan is inmiddels hervormd van Petit Barbeau-ganger tot Samoreauan. Hij heeft door zijn spel, serieuze instelling en nauwkeurige Django interpretaties, overal bewonderaars opgebouwd. Uiteraard missen we vriend Keith Wheeler, James Fraser Mcgee en recentelijker Neenee Steinbach, die ons de laatste vier jaar zijn ontvallen. Keith’s afwezigheid compenseren we gedeeltelijk middels het ophangen van een scheepsanker en een kroonluchter aan de naar hem genoemde boom.
Het is altijd verwonderlijk hoeveel mensen gelijktijdig op “onze” camping verblijven. Ditmaal ook tien wat rijkere Duitse zigeunerfamilies (dikke Mercedessen, caravans en campers) rond ene Ricardo. Deze laatste hadden we vorig jaar al ontmoet en dat op Liberchies dunnetjes overgedaan. Hij viert de laatste jaren zijn verjaardag op Samoreau. De avond van zijn verjaarsfeestje kwam hij met een grote pan vers ge-bar-b-que-de karbonades aan onze tent en vroeg ons na de maaltijd voor hem te komen spelen. Een hele eer, waaraan Stefan en ik met vriend Rick Olivarez graag gehoor gaven. Rick was net aangekomen en trakteerde me op een 1,5 liter fles Duggans Dew O’Kirkintilloch, een Schotse whisky met een lang verhaal, volledig uniek in Europa en alleen verkrijgbaar in de USA. Die fles bleef dicht, maar bij Ricardo moest de koelkast leeg. Uiteraard hebben we de hele avond tot in de nacht gespeeld, totdat ook de zigeuners moe werden. Maandagavond lieten we een hete lucht ballon op, om de
goden te verzoeken het koude natte weer te doen omslaan. Dat is gelukt! Dinsdag tegen 12 u. was het jam tijd op het plein van Samois. Ik organiseer dat de laatste paar jaren graag, om een aantal nieuwelingen met elkaar kennis te laten maken. Die kunnen dankzij de jam makkelijker met elkaar converseren, muziek als universele taal zal ik maar zeggen. Japans, Chinees, Mexicaans spreekt immers niet iedereen. Na de jam gaan we in een groepje naar Django’s laatste rustplaats, waar we o.a.‘Nuages’ spelen om hem als grondlegger van de jazz manouche te bedanken.
Eva sur Seine
Na afloop daarvan is het festivalkantoor bij de mairie nog open (tot 16:00u) en kunnen er nog entreebewijzen worden gekocht. Alles binnen de paar honderd meter. De meeste van de deelnemers zijn lid van mijn speciaal met dat doel opgezette Facebook pagina ‘Samois going Djangofiles’, waar inmiddels een 850 man lid van zijn geworden. ’s Avonds werden we getrakteerd op een voorstelling van onze Australische vrienden “the Barons of Tang”, die daartoe door Polo, de restaurantbaas, waren uitgenodigd, zodat de camping er niets mee te maken had. We hadden mazzel dat de Barons in Europa waren en tussen twee optredens van hun wereldtournee een paar dagen vrij hadden. Hoewel niet iedereen van hun muziek enthousiast kon worden waren er liefst 150 jonge mensen vrolijk aan het hiphoppen. Geen Django “boom chick”, maar hun show stond als een huis. Het festival zelf was niet echt overtuigend met top act Jamie Cullem, hoewel ik van hem inmiddels 3 Cd’s regelmatig met plezier beluister is het niet echt Django’s “boom-chick” wat je er in hoort. Stochelo Rosenberg komt ook, maar niet onder zijn eigen naam, maar als invité. Uiteraard is Angelo Debarre van de partij, evenals Adrien Moignard met elk hun eigen band. Bij Angelo, die met zijn zoon speelde, kwam de 16 jarig Daisy Castro de vioolpartij invullen. Onze eigen Thomas Baggerman Trio kreeg ook een plaats op het podium en wel met hun act Eva-sur-Seine en oogstte veel applaus. Voor mij was de indrukwekkendste
podiumact het optreden van The Samois film Orchestra, allen vrienden, 11 man uit 7 landen, bij elkaar gebracht op de camping van Samoreau door de Israëliër/Fransman/Engelsman Bar Zalel, die alle nummers zelf gecomponeerd had. Twee Nederlandse namen onthoud ik u niet: Max Baggerman, ritme gitaar en Machiel Willemsen, contrabas, beiden ook lid van het eerder vermelde trio. Naast Sébastien Vidal, de aankondiger voor alle bands en Didier Lockwood, de leider van de gelijknamige vioolacademie nabij Melun en aanreiker van veelbelovend viooltalent, is nu ook Mattieu Chatelain (ritmegitarist bij eerst Patrick Saussois en nu Angelo Debarre, Romane Manetti) belast met een stuk organisatie, waarbij hij een aloud middel als scouting niet uit de weg gaat. Regelmatig zagen we hem met Sébastien Giniaux over de camping dwalen op zoek naar goede jams. Daar deden ze dan eerst even mee alvorens de jammers aan te kondigen, dat ze de volgende dag op een bepaalde tijd acte de présence moesten geven op een, jawel, heus, tweede podium. Zo werden we vergast op een aantal luisterrijke optredens, waarvan ik het David Jazzmanouche trio, het Jonny Hepbir Quartet en het Kourosh Kanani Quintet wil vermelden. In het eerst genoemde verraste Titi Bamberger ons met zijn perfecte ritmeklanken, waarbij hij de eveneens Duitse David, die ik ken van mijn Djangoweekends in de Ardennen, goed ondersteunde. Jonny Hepbir wisselt melodie en ritme af met Jason Henson en staat in Engeland regelmatig op de planken, maar dit was de eerste maal op Franse bodem. Met name de twee laatst genoemde groepen hadden zeker vijftig man eigen supporters bij elkaar gebracht, naast de overige 200 afgedwaalde eilandbezoekers. Alle drie de bands kregen open doekjes. We hadden prachtig weer en werden al snel vaste klant bij het nabije drankpunt, dat niet alleen mineraalwater verkocht. Vrijdag was ik met Stefan uitgenodigd voor het feestje van Patrus53. De muzikale omlijsting werd ingezet door een volledig Italiaanse groep rond Dario Napoli. Daar kwamen na eilandsluiting de gitaristen Denis Chang en Olli Soikeli bij. Niet onvermeld moeten optredens van Rino van Hooijdonk en de kleine, inmiddels 10 jaar oude, Hugo blijven. Hugo ontpopt zich als een tweede Jimmy Rosenberg. Klein, grote gitaar en minstens zo virtuoos. Zijn vader weet niet waar de jongen het vandaan heeft. Maandag na het festival hielden we onze traditionele bar-b-q, ditmaal verlucht door het tweede huwelijksfeest van Fred en Corien Soutendijk. Zij werden vergast op een geweldig optreden van het Sarah French Quintet en een prachtig koor van diverse vrienden, die op hun I-phone/pod/pad de teksten hadden voorbereid. We lieten tevens 10 hete lucht ballonnen op om de ons ontvallenen te gedenken en de goden te bedanken voor het puike weer. De volgende dagen gebruikten we om bij te komen van het gebrek aan slaap en ons langzaam weer te laten wennen aan het leven na de terugreis. Tsja, verder kan ik nog uren doorgaan. Rest mij te zeggen, dat het ondanks dat een aantal vaste gasten verstek moesten laten gaan en dat het begin vooral koud en nat was, toch een zeer geslaagd Samois was.
Menno v.d. Reijden
Foto: www.alexanderkoning.nl
Een nieuwe uitdaging
Eind 1946 zou het dan eindelijk gebeuren! Django Reinhardt, die al jaren droomde van successen in Amerika, zou het land gaan bezoeken om er op te treden.
Nu de oorlog voorbij was kon dit plan wellicht werkelijkheid worden. Charles Delaunay, de onvermoeibare ‘Hot Club de France’ secretaris, was via zijn contacten bezig Django voor de Verenigde Staten te boeken en om een contract te verkrijgen reisde hij zelf naar New York. Hij had Django al iets laten doorschemeren over een mogelijke tournee met het wereld- beroemde orkest van Duke Ellington. Maar toen Delaunay uit Amerika terugkwam, was de gitarist juist met een nieuw kwintet naar Zwitserland vertrokken voor een serie concerten. Het was onduidelijk waar hij zat en ook later in Parijs, waar filmopnamen van hem gepland waren, bleef de gitarist onvindbaar. Inmiddels kreeg Charles het gewenste contract binnen, maar Django was verdwenen en niemand wist eigenlijk waar hij zat. Na vele vergeefse pogingen lukte het met de hulp van André Hodeir (musicus/muziekdocent) uiteindelijk om hem te vinden. In allerijl moest Django nu een visum zien te krijgen en met dit op zak, maar zonder enige bagage, haalde hij nog net de trein die hem naar de boot zou brengen.
Eenzame aankomst
Toen het schip waarmee Django de overtocht maakte na een lange reis in New York aanmeerde, was hij gelijk gedesillusioneerd. Hij, de beroemde gitarist, had verwacht dat er honderden zigeuners aan de kade zouden staan om hem te verwelkomen, zwaaiend en zijn naam scanderend. Niets van dat alles!
En dus – daarvan had hij toen nog geen weet – was er ook geen gitaar voor hem, want door zijn overhaaste vertrek had hij vergeten zijn eigen instrument mee te nemen. Daarop volgde voor hem een volgende vreemde gewaarwording: Django had er helemaal niet bij stilgestaan dat men in Amerika geen Frans sprak. En… de Engelse taal kende hij niet.
De eerste momenten in zijn hotel en op straat merkte hij dat dit een totaal andere wereld was dan het hem bekende Parijs. Gelukkig zouden de optredens nu beginnen en wel in verschillende staten, maar….er was geen gitaar. Na enig overleg werd er voor een gitaar gezorgd, maar dit onbekende, elektrische instrument was nieuw voor hem en hij had moeite om die te beheersen.
Op tournee
De musici vertrokken nu met een speciale gereserveerde trein voor het gehele Ellington orkest en tot Django’s niet geringe verbazing merkte hij, toen alle bandleden ’s avonds naar hun couchette gingen, dat ze felkleurige broeken droegen. Duke had een eigen cabine en Django, die nog even met hem sprak zag dat ook deze zo’n broek droeg. Zo was er steeds verwondering bij de gitarist over de voor hem onbekende Amerikaanse levensstijl.
Het eerste concert op de tournee met het Ellington orkest vond plaats op 4 november 1946 in de ‘Public Music Hall of Cleveland’ (Ohio). Voorafgaand aan dit optreden was er een repetitie van slechts 20 minuten. Daarbij kwam het taalprobleem meteen om de hoek kijken. Duke vroeg ‘in what key’ Django het eerste nummer wilde spelen. Het legendarische antwoord van de gitarist was: ’’er is helemaal geen key”. Toen zei hij: “zet maar in, ik volg wel”. En ja, zo gebeurde het ook, want zodra Duke het nummer inzette, volgde Django hem feilloos met z’n wonderbaarlijke ‘feeling’ voor muziek. Alleen was zijn kenmerkende toon nu anders vanwege de hem nog onbekende elektrische gitaar (getuige zijn opnamen daar), waaraan ik zou willen toevoegen dat de toenmalige versterkers en elementen van zeer matige kwaliteit waren.
Na dit concert reisde het gezelschap door naar de ‘Civic Opera’ te Chicago en verder ging het naar Saint Louis, Detroit, Kansas City, Pittsburg, om tenslotte in New York twee bijzondere slotconcerten in de ‘Carnegie Hall’ te geven, waar vele honderden Django-fans naar toe zouden komen.
Het Carnegie Hall fiasco
De eerste avond was Django nerveus en miste hij weer zijn Maccaferri. Om 20.30 uur begon Ellington’s orkest met een voortreffelijk optreden. Rond 22.30 uur kwam Django erbij; er was echter geen enkel arrangement en de gitarist begeleidde slechts. Dit tot teleurstelling van Duke. Hij liet Django nu alleen soleren en niettemin het matig optreden moest Django tot zes toegiften doen.
Maar de volgende dag kwam het tweede concert wat min of meer in een fiasco zou eindigen. Wat was het geval? Django ontmoette die dag bij toeval de grote Franse bokskampioen Marcel Cerdan. Eindelijk iemand om Frans mee te praten. En zo dwaalden ze samen door de straten van New York om indrukken uit te wisselen over een land zo vol paradoxen. Ze rookten, dronken een glas en besloten samen te gaan eten, de tijd vloog om. Ze gingen daarna naar Brooklyn. In een cabaret raakten ze al
drinkend in de ban van veel vrouwelijk schoon. Omringd door een mooie Natascha en Esmeralda hieven ze glas na glas. Ze waren dronken en het werd later en later. Toen zette het orkestje het nummer ‘Caravan’ van Ellington in. Django sprong overeind en verschoot van kleur.
Hij moest in Carnegie Hall spelen en Duke en zijn orkest zaten te wachten. In allerijl werd een taxi besteld, maar aangezien de gitarist geen Engels sprak duurde het even voor hij op de plaats van bestemming arriveerde.
Duke was woedend en had zich bij het publiek al voor de afwezigheid van Django verontschuldigd. De gitarist, nog in daagse kledij, kwam snel naar binnen zonder gitaar. Het duurde even voor er een gitaar gehaald was en hij als een duivel “Les yeux noirs” soleerde. Hij moest daarna zelfs nog enige reprises geven. Maar het kwaad was geschied en de pers uitte de volgende dag veel kritiek en – wat nooit eerder gebeurd was – Django moest zijn nederige excuses aan Ellington aanbieden.
Slotperiode in New York
De concertreeks was hiermee op pijnlijke wijze beëindigd en Django werd vervolgens gecontracteerd om geruime tijd op te treden in “Café Society Uptown” in de 52nd street. Dit was een groter etablissement dan de meeste cabarets maar wel wat kil van atmosfeer en met een Frans/Italiaanse bediening.
Het was in dit Café dat hij op een dag zijn oude muziekvriend Jean Sablon zag. Zoals bekend was deze zanger met wie Django in de beginjaren ’30 optrad en schitterende platen maakte, een echte vedette zowel in Noord- als Zuid-Amerika en zong hij veelvuldig in New York.
Jean trof een geheel andere Django aan dan tien jaar daarvóór en hij verbaasde zich over de kleding van de gitarist die totaal verschillende kledingstukken droeg met daaronder blauwwitte schoenen.
Django was in die tijd weer actief gaan schilderen. Hij verbleef in een mooi hotel nabij Broadway met een extra studioruimte waar hij regelmatig dames liet opdraven die als naaktmodel moesten dienen. Drank en maaltijden werden aan de lopende band besteld en via een vriend liet hij een grammofoon bezorgen zodat hij naar hartenlust platen kon draaien. Van de kleine Franse kolonie van Marcel en Sablon kwamen er ook velen hem een bezoek brengen
Jean die op een gegeven moment in hotel George V verbleef herinnerde zich nog een merkwaardig voorval:
Op een nacht werd ik om drie of vier uur door Django opgebeld. Ik vroeg hem meteen of alles goed was. Waarom vraag je dat? vroeg de gitarist.. Maar het is midden in de nacht en ik sliep. Django vertelde echter zonder erop in te gaan dat er een naakte vrouw op zijn bed zat die hij op het doek wilde zetten. Maar ik weet niet hoe ik de plooien van het laken moet schilderen. Ga nou slapen, antwoordde Jean, morgen is het je wel duidelijk.
Django playing with the Ellington Band at the Pla-Mor Ballroom, Kansas City 1946
Ik zou, zo vervolgde Sablon, de volgende dag naar Californië vertrekken en pas de volgende zomer terugkomen. Wat schetst mijn verbazing toen ik de volgende ochtend een telefoontje kreeg van de receptie in mijn hotel dat de heer Reinhardt mij wilde zien. Daar stond hij beneden met het ingelijste schilderij onder zijn arm!
Toch was het Amerikaanse leven te verschillend voor Django en hij verlangde terug naar Parijs en naar zijn vrouw. Er zouden na de afloop van het contract in de Café Society nog optredens in Californië volgen, maar toen die niet kwamen besloot hij zijn koffers te pakken en naar Frankrijk terug te gaan. En zo eindigde in februari ’47 zijn Amerikaanse avontuur in een deceptie waarvan hij later – geheel ten onrechte – de schuld bij Charles Delaunay zou leggen. Terug in Parijs zouden de jaren daarna hem echter weer grote successen opleveren!
Georg Lankester
Vorige maand vonden in Oostvoorne (Zuid-Holland) de vierde en vijfde editie plaats van het Grappelli Camp; het grootste jaarlijks terugkerende Gipsy Jazz workshop weekend van Europa, onder leiding van violist Tim Kliphuis en gitarist Reinier Voet. Zij werden dit jaar bijgestaan door Thomas Baggerman (gitaar), Karin van Kooten (viool), Max Bedouelle (viool) en Niels Tausk (bas), met clinics van Jasper Leclerq (viool) en Paulus Schäfer (gitaar).
Het waren weer twee intense weekenden vol swing, gezelligheid en vooral heel veel Gipsy Jazz; met deelnemers uit o.a. Duitsland, Zwitserland, Engeland, Zweden, Tsjechië, Frankrijk, Nederland, Spanje, België, Japan en Nieuw-Zeeland. Violisten, gitaristen en bassisten uit verschillende stijlen en verschillende niveaus; allen met hetzelfde doel voor ogen: vier dagen lang overgeleverd worden aan de muziek van Django Reinhardt en Stephane Grappelli.
Het Grappelli Camp begon dit jaar weer, zoals gebruikelijk, op donderdagmiddag. Nadat de hotelkamers waren gecheckt, tenten waren opgezet en de bagage naar binnen gegooid, druppelde iedereen binnen. Veel tijd voor theeleuten was er niet; al snel werden enkele gitaren uitgepakt, violen gestemd en was de eerste jam een feit. Deze jam werd gevolgd door (ensemble) lessen, jams, workshops en clinics door het weekend heen. Zaterdagmiddag kwamen de gastdocenten aan bod. Jasper Leclerq wierp een geheel nieuw licht op de stijl, door met vrije vormen van improvisatie en ‘chopping’ aan de gang te gaan. Paulus Schäfer bood de gitaristen een kijkje in zijn muzikale universum door aan de slag te gaan met zaken als timing, sound en frasering en enkele demonstraties te geven.
Bijzonder moment op zaterdagavond was het docentenconcert. Het werd een gevarieerde avond waarin de docenten in verschillende combinaties iets van zichzelf lieten horen. Paulus en Tim brachten een sublieme set ten gehore met o.a. enkele nummers van hun album ‘Rock Django’. Gezamenlijke spetterende afsluiter was het welbekende ‘Dark Eyes’. Het concert werd gevolgd door een jamsessie rond het kampvuur. Naast de gebruikelijke lessen, workshops en jams, was er dit jaar ook een videocorner ingericht, waar een ieder die dat wilde met zijn band een videopresentatie kon geven en zich kon laten interviewen door ‘Patrice KC’, ofwel de vrouwelijke versie van
‘Patrus KC’ (bekend onder de Gipsy Jazzers), vertolkt door deelneemster Joanne. Enkele video’s van deze optredens zullen binnenkort openbaar worden gemaakt. Daarnaast was er ook nog de ‘slow corner’, opgezet voor de mensen die pas relatief kort in de stijl bezig waren of gewoon even genoeg hadden van alle virtuositeit en het wat rustiger aan wilden doen.
Voor veel deelnemers is het, naast de lessen, vooral de positiviteit van zowel studenten als docenten, die het weekend de moeite waard maakt- en het slag mensen bepaalt dat erop afkomt. Mensen met een grote passie voor de muziek van Django Reinhardt en Stephane Grappelli en een enthousiasme dit met anderen te beleven en te delen.
De belangrijkste motivatie voor mensen om terug te komen werd mooi verwoord door een van de deelnemers, die aangaf: “Het valt niet mee steeds weer de moed te vinden om te studeren, maar na het kamp heb ik genoeg inspiratie om weer een jaar vooruit te kunnen”!
Volgend jaar ook deelnemen? Houd dan de site www.grappellicamp.com in de gaten, want er komen weer nieuwe edities aan voor augustus 2014. Hoop je daar te zien!
Karin van Kooten
Stuart-Carter-Smith-Gossington
Festival-Founder
Sinds 2005 bezoek ik elk jaar dat eiland aan de andere kant van Het Kanaal. Op het laatste weekend van juli wordt bij de plaats Gossington het International Gypsy Guitar Festival IGGF gehouden. Dit door Stuart Carter Smith georganiseerde festival bestaat momenteel 13 jaar. Er toe aangemoedigd door mijn Engelse vrienden in Samoreau heb ik toen de stoute schoenen aangetrokken en heb de overtocht gemaakt.
De reis:
Per boot was dit het goedkoopst, maar per autotrein veel sneller. Het is slechts een slordige drie uur rijden van Sittard naar Calais of Duinkerken, maar onderweg, vooral rond Brussel is er altijd wel een file, waarmee je echt rekening moet houden. Ook gelden meerdere prijzen voor de reis, dus is het op de websites een heel gepluis om de goedkoopste variant op de meest aanlokkelijke tijd uit te zoeken. Op één dag kan die prijs zomaar € 100,00 variëren, afhankelijk van de vertrektijd. De overtocht per trein is nadat je aan boord bent gereden weinig spectaculair te noemen. Je rijdt de trein in en parkeert je auto op de meest vooraan liggende plek. Zet je motor uit, trekt de handrem aan en gaat rustig wachten op het einde van de rit. Je ziet onderweg niets. Je zit immers in een tunnel. Binnen een half uur ben je aan de ander kant. Dat dan weer wel. Mocht je onderweg aandrang voelen, dan moet je uitstappen en een wandeling maken richting toilet. Hierbij moet je door diverse sluisdeuren, waarmee de auto compartimenten zijn verbonden. Er gaan maximaal vier auto’s in een compartiment wegens de brandgevaarlijkheid.
Met de boot is het “different cook” Die overtocht duurt wel anderhalf uur. Het oprijden is spectaculair te noemen en met een kleinere auto moet je met een bocht een steile helling op naar het parkeerdek. Maar ook daar geldt parkeren, handrem aan, motor in de eerste versnelling en dan wel uitstappen. Aan boord zijn er verschillende locaties waar je een versnapering kunt nuttigen, er is Engelstalige televisie en er zijn verschillende hangplekken om de tijd door te brengen. Aan dek mag gerookt worden op een aangewezen stukje en daarbuiten kan je van het uitzicht genieten en frisse zeelucht snuiven. Trossen los is interessant en het langzaam aan de
horizon verdwijnen van het vaste land ook. De aankomst in Dover is natuurlijk geweldig. Eerst zie je die mooie krijtrotsen opdoemen en later wat dichterbij zijn ze o zo mooi, zeker in fel zonlicht.
Het rijden:
Het gewennen aan links rijden heb ik opgelost, door mijn TomTom op de Engelse taal in te stellen en natuurlijk ook de snelheid in mijlen laten weergeven. Dit laatste scheelt in stuk in snelheidsovertredingen. De eerste keer had ik dat vergeten en dat apparaat begon te kwaken bij een snelheid van 30 km/u, terwijl iedereen 50 reed. Ik vervolgens ook en verder heb ik maar niet meer geluisterd. Ze blijken in Engeland 30, 40, 40, 60, 70 mijl/u gebieden te hebben. Het is dan wel handig om je TomTom dat ook te laten aangeven. Die “sat-nav” geeft ook je snelheid beter aan, dan je snelheidsmeter. Daar zit soms wel 10 km/u tussen. Ook het “rechts inhalen” is even wennen. Gelukkig heb ik twee buitenspiegels met opgeplakte vissenogen, waarmee dat ruim tevoren gezien kan worden.
De reis-indeling:
Aangezien Gossington toch een eind rijden is plak ik er een aantal dagen voor en achter, die ik besteed aan het bezoeken van vrienden. Meestal ga ik vooraf naar June, de weduwe van Ken Bushell, die mijn gitaar heeft gebouwd. Ken is eindelijk na 6 jaar coma verpleging uiteindelijk aan een verkoudheid overleden. Zij woont vlakbij Gatwick en heeft logies aan huis. Als mensen er in geïnteresseerd zijn mogen ze me mailen. London is slechts een klein uurtje rijden verwijderd. Dit jaar was ze op vakantie, haar eerste sinds het overlijden van haar man, dus zeer gegund. Alleen was er geen plek voor mij.
leQ:
Als alternatief heb ik leQ, de QueCumBar opgezocht. Eigenaresse Sylvia Rushbrooke bood mij alternatieve slaapgelegenheid aan in het bed, waar recentelijk Tchavolo Schmidt had gelegen. Wel met schoon bedlinnen gelukkig. Al met al toch een hele eer. Op dinsdag aangekomen was er die avond ook de standaard open podium jamnight. Vrienden David Ahmet, Faebean Kwest en Lee Clark waren van de partij. Ook de muzikale tuinman Martin droeg zijn steentje bij op de bar bas. De aanwezige gasten hadden zich al voorbereid op onze muziek en we kregen regelmatig de bekende “we want more’s “ te horen en diverse drankjes werden ons aangeboden. Laat werd het zeker, maar de jongens moesten de volgende dag werken, dus op een gegeven moment was het toch tijd.
Sylvia:
De woensdag ben ik met Sylvia inkopen gaan doen en heb met haar haar dementerende moeder bezocht. Wegens huisvestingsproblemen, haar moeder zou naar een ander tehuis moeten voor de juiste aandacht, kon Sylvia niet naar Samois komen. Ze zit nu midden in een strijd om moeder toch in dat tehuis te kunnen laten blijven. Het verschil van 10 minuten of 4 uur rijden om er te komen speelt hierin en belangrijke rol. Moeder is beweeglijk en energiek genoeg, klimt vrolijk in de auto of in Sylvia’s bestelbusje en kan onder begeleiding hele wandelingen maken. Dit laatste
ik met Sylvia op de foto, waarbij ze me bevorderde tot “bijzondere vriend van de QueCumBar” en de bijbehorende versierselen aanbracht. De staf van de QueCumBar loopt rond met de bretels, die ze ooit van Mary en Peter Honcoop bij de opening hebben gehad: brede met pianotoetsen motief. Peter heeft naarstig gezocht naar vervangende modellen, maar hij, noch ik, konden ze in Nederland vinden. Dit had ik Sylvia gemeld, waarop ze me “de versierselen” echte stevige pianomotief bretels van Amerikaanse makelij aan hielp trekken. Ze had “ze” gevonden op een internet site en elke medewerker/ster kreeg ze bij aanname als standaard uitrusting toegewezen. Die vonden het ook raar, dat ik ze gewoon aan hield, terwijl ik niet werkte. Zij trokken ze na hun dienst meteen uit. Tsja, voor hen een “must”, voor mij een hele eer.
Naar The West:
De reis naar het Westen is mooi. Prachtige landschappen wisselen elkaar af en er is altijd wat te zien. Wel de autoradio op de BBC voor de wegeninformatie afstemmen. Die zender verspringt dan automatisch naar het gebied waar je doorheen rijdt, zodat de meeste informatie ook daadwerkelijk van toepassing is op jouw situatie. Weliswaar kom je op de snelweg toch langs oude plaatsen, waarvan je de opvallende gebouwen niet kan missen. Het gebied de Cotswolds is werkelijk fenomenaal heuvelachtig. Dichterbij Gossington kreeg ik de keus om over een “kortere” weg binnendoor naar Stroud te rijden of gewoon de weg te vervolgen. Voor het laatste gekozen liep ik vast voor Gossington. Een uur later met horten en stoten konden we weer op snelheid verder. Later hoorde ik, dat dat binnendoor ook behoorlijk gestremd was en wachttijden van meer dan dat uur kende.
Het IGGF:
Het veld aan de Tumpy Green Lane ligt nabij Dursley aan de A38 en huisvest normaal een paarden oefenterrein, compleet met hindernissen. Ditmaal was het prachtig weer en weer werd ik opgewacht door de voltallige familie Carter Smith, die me na de hartelijke begroeting toch en terecht naar mijn toegangsbewijs vroegen. Vervolgens met polsbandje mocht ik verder en parkeerde naast mede Samois-gangers, Bill en Jenny Parkinson en Maggie en John Murphy. Na de begroeting en een glas wijn daar was het uitpakken geblazen. De tipi stond met hulp van John binnen het half uur en de gazebo duurde iets langer. Ditmaal had ik een party tent meegenomen, met van die fiberstokken. Een goedkope variant van die mooie Coleman, die Maggie in Samoreau had. Dat goedkope was de volgende dag duidelijk merkbaar, toen het begon te waaien en het hele ding instortte. Met hulp van Simon, Steven en Maggie hebben we hem uiteindelijk maar weer afgebroken. Het ding was verkocht als “party shelter” en kennelijk biedt het alleen shelter tegen zonlicht. Het grote veld kent stromend water, maar alleen aan de uiterste hoeken is een kraan. Gelukkig had ik daarmee rekening gehouden en nog per auto mijn jerrycan gevuld.
Concerten:
Vrijdagavond was er al meteen een optreden in de festivaltent. Wawau Adler beet het spits af. Hij was alleen en werd begeleid door George Trebar op bas en Will Barnes op gitaar. George is het factotum van het IGGF en speelt alle soorten en met iedere band, die hem uitnodigt. Will is de nieuwe aanwinst van Stuart’s band ‘Gypsy Fire’ en staat zijn mannetje op gitaar. Ben Holder, de jeugdige violist van’ Gypsy Fire’ was ook aanwezig en vroeg me meteen, wanneer ze nu eindelijk eens uitgenodigd werden in Holland te spelen. Gezien hun prijs in vorige jaren was dat er niet van gekomen en ook nu ligt het bedrag wat ze vragen boven onze begroting. Martin Limberger zat er ook bij en we konden even in onze eigen taal van gedachten wisselen. Hij zou zaterdag ritme gitaar spelen bij Fapy en was dus ruim op tijd. Na dit weerzien gingen we genieten van Wawau, die ook ruimte gaf aan Will en George om te soleren en daarmee alle handen op elkaar kreeg.
Jams:
Na afloop en de nodige steeds kouder wordende pints werd het jammen geblazen. Bij diverse tenten werd al druk gemusiceerd, dus was het met gitaar rondlopen, tot ergens een leuk stuk werd gespeeld om me daarbij dan aan te sluiten. Als eerste deed ik mee met de club van JiPe Gerardin. JiPe, omdat hij eigenlijk Jean Pierre heet, dus afgekort JP, wat weer verbasterd is tot voornaam. Met zijn partner in ‘Petites Annonces’ Peter Nichols op gitaar en Steven Laming op bas hebben we het best laat gemaakt. Vervolgens naar de tent van Natalia, waar nog een heleboel geluid uit kwam.
Billy Thompson Gypsy Style
Vernon Bigsby op zelfgebouwde gitaar, Bogdan Chomenko op accordeon een paar jongens op gitaar en Natalia zang, kregen versterking van Billy Thompson, de bekende violist. Daar het allengs afkoelde heb ik mijn Zweedse Kaars aangestoken en waren we niet alleen verbaasd over de warmte die daarvan af kwam, maar ook over de brandduur van toch zo’n drie uur. Tegen de dageraad hielden we het voor gezien en werden de slaapzakken opgezocht.
Concerten:
Zaterdagochtend waren er wat workshops. Tim Robinson deed de solisten en Martin Limberger de ritme gitaristen. Tim was de vorige maand door Andrew Lawrence uitgenodigd een week masterclasses te geven tijdens zijn ‘Django in June’ en had daar goede herinneringen aan. Martin liet de ritme mensen behoorlijk zweten. Hij kan dan ook in alle tempi van zich laten horen, waarbij vooral het snellere werk voor de Engelsen wat moeilijk ligt. Na de masterclasses was het tijd voor nieuwe optredens.’ Petites Annonces’ beet het spits af en speelde een nieuw repertoire Franse liedjes, gevolgd door ‘Swing from Paris’, een jonge band met jonge mensen. De band van Tim Robinson kwam daarna en speelde voornamelijk obscure Django nummers. En toen werd het feest met de’ Billy Thompson Gypsy Style’.
‘lees verder in de volgende Quintette’.
Menno v.d. Reijden
In de vorige editie zag u de trouwacte van Django’s huwelijk.
Hier een fraaie foto gemaakt op de trouwdag van Django en Naguine in juli 1943.
Het feest werd opgeluisterd door enige zeer intieme vrienden en vond plaats in het plaatsje Salbris
foto met dank aan Alain Antonietto
Zangeres Rita Reys is op 28 Juli 2013 overleden in haar woonplaats Breukelen.
Zij is 88 jaar geworden.
Rita Reys speelde met de groten der aarde, haar stem was soepel en lenig en jazzy.
In het verleden heeft ze een Cd. opgenomen, waarop 3 nummers met ‘The Rosenberg Trio’.
Hieronder volgt een gedeelte van de Cd. recensie uit de Quintette van april 2000 geschreven door Rien Nicasie.
The Lady strikes again Quintessence Records QS 900.917-2
Rita Reys met trio Cor Bakker, trio Lex Jasper en The Rosenberg Trio.
……………maar onze aandacht gaat natuurlijk vooral uit naar de nummers die ze opnam met Stochelo, Nous’che en Nonnie Rosenberg.
Fats Waller’s, ‘Honeysuckle Rose’ heeft het intro gekregen dat we van het trio ook kennen van andere Cd’s en van hun concerten, maar het wordt hier gespeeld in een wat meer medium tempo. Rita’s stem blijkt ook wonderwel tot zijn recht te komen bij het spel van de jongens Rosenberg. ‘Ain’t Misbehaven’, eveneens van Fats Waller is het tweede nummer met het trio. Stochelo doet in beide nummers mooie dingen achter Rita’s zang en zorgt voor prima solowerk. Die nummers stonden indertijd ook op het repertoire van Django Reinhardt, dus waren ze voor de Rosenbergs bekend werk.
Maar het voor mij mooiste nummer is Hamiltons ballad, ‘Cry me a River’, waarin Rita alleen begeleid wordt door Stochelo Rosenberg en Ruud Jacobs. De gitaar en de bas vormen een prachtige eenheid als basis voor de zang en Stochelo speelt een hele mooie ingehouden solo.
Deze drie nummers waren al genoeg redenen om deze Cd. aan mijn collectie toe te voegen.
De timing van Rita is nog steeds perfect en, zoals Imme Schade van Westrum in het begeleidende boekje opmerkt: welke zangeres of zanger in Europa en daarbuiten is op die leeftijd (75) nog zo helder en toonvast?
John Desmares
Peter Swart op zondag 13 oktober een “Sunday Afternoon Jazzparty” organiseert met in het voorprogramma: Quatre Tickets de Swing, hoofdact: Fapy Lafertin Quartet met Lollo Meyer. Waar: Cultuurhuus Braakhekke, Schoolstraat 6a Bathmen (bij Deventer) 14.30 u. Voorverkoop € 15,00. Reserveer nu info@swing4all.nl Kassaverkoop € 20,00
Reinier Voet & Jan Brouwer, IJkantine Ondinaweg15, A’dam. Iedere zondagmiddag van 15.30-18.00u.
Reinier Voet & Pigalle 44, Casablanca, Zeedijk 26, A’dam. Iedere 4e dinsdag v/d maand. 21.00 u. www.pigalle44.nl
John desmares
Het Boek Johnny Rosenberg…..Een moderne sinti-jongen in twee werelden.
Op zondag 11 september 1977 werd Johnny Rosenberg in een vrij gesloten gemeenschap geboren. Hij bracht zijn jongste dagen door op een van de kampjes in Nuenen.
Ze zijn enkele keren verhuisd in deze regio naar andere Sinti locaties, maar uiteindelijk bleef het Nuenen. Hij had een onbezorgde jeugd en groeide samen op met zijn neefjes o.a. Paulus Schäfer en Jozua Rosenberg.
Al heel jong kwam hij in aanraking met muziek, ’s Avonds in de zomer werd er gemusiceerd, vaak rond een kampvuur en Johnny genoot daar samen met zijn neefjes van. Zijn eerste akkoordjes leerde hij van Mozes Rosenberg, maar ook voetballen was zijn passie. Hij bleek over een uitmuntend keeperstalent te beschikken.
Op het moment dat Johnny als keeper succes krijg, wordt hij door zijn neef Jimmy Rosenberg gevraagd om mee te spelen in zijn band. Het gitaarspelen zat er wel in, maar echt bedreven was hij nog niet, van de andere kant was zijn keeperscarrière alles voor hem. Jimmy bood aan om hem de fijne kneepjes van het gitaarspelen bij te brengen en zo ging Johnny iedere dag naar Jimmy in Asten, om daar van ‘s middags tot ‘s nachts te oefenen.
Johnny traint nog een poosje door als keeper maar kiest uiteindelijk toch voor de muziek.
Binnen een aantal maanden traden ze op in binnen- en buitenland. Het trio ‘Sinti’: Jimmy Rosenberg sologitaar, Johnny Rosenberg slaggitaar en Rinus Steinbach op de bas.
Ze kregen een dik contract bij Sony in Amerika en ze toerden een maand door de Verenigde Staten.
Cd’s werden uitgebracht, en ze hadden overal succes. Het waren glorieuze dagen en deze prachtige tijd duurde zo’n 4 jaar.
Helaas kwam er een eind aan dit mooie avontuur. Jimmy wilde er mee stoppen, hij wilde graag alleen verder.
De teleurstelling was groot bij Johnny. Het succes dat hij met de band had, hoopte hij nog lang voort te kunnen zetten en uit te bouwen. Zijn droom was over. Als ritmegitarist lukt dat niet in je eentje en hoe kon hij ooit terugkeren tot dit niveau. Diverse groepjes volgen ( o.a. ‘Trio Johnny Rosenberg’ ) en hij werkt mee aan vele projecten o.a. de Cd’s ‘Those eyes”, en ‘Nothing but G-thing’. Het lukte hem weer om op te treden in binnen- en buitenland. Er volgden boekingen op festivals in o.a. Hongarije, Zweden, Engeland en Tsjechië.
Dan ontdekt Johnny het zingen. Steeds meer en meer zingt hij tijdens het optreden met zijn bands enkele setjes en hij merkt ook dat het bijzonder goed ontvangen wordt. Het gaat hem goed af en heeft er lol in. Ook het solo zingen begint te kriebelen.
Zijn vrouw Saidie pushte hem zeer en Johnny ging van de ene talentenjacht naar de andere. Hij werd steeds zekerder en zijn stem ontwikkelde positief.
Hij kreeg de smaak te pakken.
The Voice
Eigenlijk had hij zich ingeschreven voor ‘Pop Stars’, en hij had ook al een auditie-datum. Zijn vrouw Saidie zag meer in het programma ‘The voice’, en had, zonder dat Johnny dat wist, hem hiervoor opgegeven, (dat leek haar beter dan ‘Pop Stars’), en hij werd geselecteerd. Er werd een smoes verzonnen om de auditie bij ‘Pop Stars’ af te zeggen. Ze wilde Johnny niet loslaten dus kreeg hij een andere auditiedatum aangeboden.
Johnny Rosenberg
Oei, wat nu, maar ook deze datum werd vakkundig afgewimpeld.
Het werd ‘The Voice’. Meteen kreeg hij een contract opgestuurd wat nog al beklemmend over kwam.
Er stond o.a. een bepaling in het contract dat hij tijdens het ‘voice’ gebeuren niet mocht optreden. Wat nu? Er stonden natuurlijk al diverse optredens geboekt, hij moet er tenslotte van leven. Op advies van zijn vader Boelo heeft hij de redactie van de ‘The Voice ‘opgebeld, en ze waren bereid het contract aan te passen. Dat was een opluchting.
Je krijgt 60 nummers thuis gestuurd, samengesteld door de makers van het programma, en daar moet je een top 10 van samenstellen
Toen kwam de auditiedag. Meteen bij het binnen komen moesten de kandidaten hun contract tekenen en afgeven aan de balie. Johnny werd apart geroepen en een jurist wijzigt een paar punten van het contract en beide partijen waren tevreden.
In de studio schudt hij de hand van Jeroen Rietbergen, de pianist van het huisorkest.
“Jij bent toch de neef van Jimmy Rosenberg”?, en de klik was gemaakt.” Wat ga je zingen”, vroeg Jeroen “je mag één nummer uit je lijst zingen”. Het werd: ‘You Give Me Something’ van James Morrison. Jeroen vond het té gek klinken, maar dat had hij ook wel verwacht. “Het kan ook niet anders als je een Rosenberg bent” was zijn uitspraak.
De blinde audities
Vol met zenuwen en adrenaline zat hij op zijn beurt te wachten. Eenmaal op het podium vielen de zenuwen van hem af.” We kijken wel”. Het geluid was in ieder geval goed en dat is heel belangrijk voor hem. Voor zijn gevoel liep het prima. Na 10 sec.
draaiden de stoelen van Nick en Simon en de rest volgde. “Een van de mooiste momenten van mijn leven”. Even was hij de kluts kwijt, doorgaan?, stoppen? Na het grote applaus kwam het moment van de coach keuze. Hij maakte het nog even spannend en noemde vervolgens de namen van diegene die het eerst draaide: Nick en Simon.
De ‘battle’.
In de eerste ‘battle’ moest Johnny het opnemen tegen 2 andere kandidaten. Het gekozen nummer was: ‘You Make It Real’, van James Morrison. Het is niet gemakkelijk als je maar 1 nummer mag zingen wat je met 3 personen moet delen. Johnny scoorde en mocht een ronde verder.
Dagen van oefenen, letten op je gezondheid, en spanning volgde.
De Rosenbergs
De live shows kwamen en de zenuwen sloegen toe. De liedjes, teksten leren, die onwennige oortjes, en dan nog die trap aflopen.
Hij werd er wat onzeker door, maar het liep allemaal goed af en hij werd overstelpt met complimenten.
Johnny stortte zich op de volgende show. Hierin zou hij een duet zingen met James Blunt, een lied samen met zijn coaches en een solo nummer. Drie nummers, dat is niet mis. Dat wordt dag en nacht repeteren.
Eén dag voor zijn optreden hoorde hij dat er een nummer was gewijzigd, dat werd: You’re Beautifull’ en er veranderde iets in zijn solo optreden. Bij de generale repetities werd verteld dat zijn solo-aandeel in het nummer wat hij samen zou zingen met Nick en Simon werd geschrapt. Geen prettige berichten vlak voor je optreden, maar toch besloot hij om er zoveel mogelijk van te genieten. Samen met teamgenoot Nigel belandde hij in de sing-off en dat pakt positief uit voor Nigel.
Hij is ontzettend blij dat hij heeft meegedaan en heeft van alle momenten genoten.
Maar één ding staat als een paal boven water Johnny heeft zichzelf op de kaart gezet. Door zijn bekendheid heeft hij zeer veel trouwe fans bij gekregen en de optredens stromen binnen.
Ontmoeting met Michael Bublé
Tijdens het ‘Voice’ gebeuren trad Michael Bublé op in het GelreDome. Graag had hij daarheen gewild maar zijn agenda liet dat niet toe. Op een gegeven moment belde ‘The Voice”, ze hadden iets met hem in petto en hij moest absoluut ’n bepaalde datum vrijhouden. ’s Morgens stond er een camera ploeg voor zijn deur. Verbaasd
deed hij open en vroeg zich af wat er ging gebeuren. Zijn vrouw Saidie was natuurlijk al volledig op de hoogte. Even lieten ze hem in het ongewisse, maar uiteindelijk vertelden ze wat de bedoeling was: “We gaan naar de show van Michael Bublé”. Johnny ging uit zijn dak, wat een verrassing. Allemaal in de auto. Johnny op de achterbank, wat zingen, camera op hem gericht en op naar het GelreDome. “Oh, Johnny, we hebben noch een verrassing voor je, je hebt een ‘meet’ en ‘great’ met Michael Bublé”. Johnny sloeg compleet dicht.
Bij aankomst in het GelreDome werden ze ontvangen door de manager van Bublé, een uitermate vriendelijke dame. Johnny stond inmiddels te shaken op zijn benen.
Hij moest even op de gang wachten. Na enige tijd ging er een deur open en Michael Bublé kwam naar buiten. “Daar is hij, hoe is het mogelijk”, maar Bublé stapte vervolgens in een andere kamer.
Even daarna kwam de ontmoeting. Wat was Johnny zenuwachtig, maar vanaf het moment dat hij Michael een hand gaf , viel alles van hem af. Hij had een enorme vriendelijke en sympathieke uitstraling. Zijn eerst woorden waren: ”Dus jij zingt mijn liedjes in Nederland. Ja dat klopt”, zei Johnny
Het ijs was gebroken. “Wat gaan we zingen”, vroeg Michael. In enkele seconden ging er veel door Johnny’s hoofd, “Ik wilde wel maar ik durfde niet”. “Wat gaan we zingen” vroeg Bublé weer.
Een stemmetje van binnen zei tegen Johnny, doen, dit is je kans, pakken!….. “You Don’t Know Me”.
Johnny begon te zingen en Michael viel meteen in. En ook hier kreeg Johnny weer zo’n “mooiste moment van mijn leven” gevoel.
Daarna volgde een openhartig gesprek, over en weer werden ervaringen uitgewisseld.
Omdat de zenuwen verdwenen waren kon Johnny nog meer van genieten van het gesprek. Het was net of hij hem al heel zijn leven gekend had.
Daarna moest hij natuurlijk gaan optreden. Ze hadden mooie plaatsen en de camera stond continue op Johnny gericht om zijn bevindingen vast te leggen. Hij begon zijn show met het nummer: ‘Çry Me A River’. Wat een begin. De hele show was genieten geblazen. Een heerlijke ervaring.
Al met al heeft de ‘Voice’ zeker een positieve invloed gehad op Johnny’s carrière. Hij heeft een volgeboekte agenda met solo optredens in heel het land maar ook zeer veel optredens met zijn huidige trio: ‘The Rosenbergs’.
Het trio bestaat uit: Johnny Rosenberg, Sani van Mullem en Mozes Rosenberg. Uiteraard brengen zij veel Gipsy Jazz maar ook veel zangnummers van Johnny.
Er staat veel op het programma: Festivals in binnen- en buitenland, schouwburgen, theatertour met Joke Bruys, theatertour met ‘The Rosenberg Trio’, etc etc…
Het Boek Johnny
Het Boek
Enkele weken geleden was Johnny bij ondergetekende op bezoek voor een interview. Ik kende Johnny al wat langer uit mijn ‘Sinti Music’ periode, maar ik had hem toch enige tijd niet gezien. Wat mij direct opviel was, dat het nog steeds diezelfde Johnny is. Vriendelijk, sympathiek, goedlachs en gedreven.
Hij weet waar hij voor staat en wat hij wil en is bereid daar hard voor te werken.
Dit viel ook Petra Teune op. Zij benaderde Henk van Beurden van Sinti Music met de wens dat ze een boek wilde gaan schrijven over Johnny Rosenberg. Afspraken werden gemaakt. Johnny voelde zich uiteraard vereerd. “Hoe is het mogelijk dat iemand over mij een boek wil schrijven”.
Het begin was gemaakt. Verhalen kwamen tevoorschijn en zeer grote hoeveelheden foto’s en beeldmateriaal.
Petra verdiepte zich in het leven van Johnny. Ze ging mee naar diverse optredens in schouwburgen,
de theatertour, maar ook naar Johnny’s solo optredens. Ze week niet van zijn zijde.
In totaal heeft de voorbereiding van het boek anderhalf jaar geduurd.
Diverse fases uit het leven van Johnny komen aan de orde.
Alles is zeer luchtig geschreven maar raakt de juiste essentie. Het boek is voorzien van prachtige foto’s uit het verleden maar ook zeer veel uit het heden, gefotografeerd door Peter van Hout.
Nadat de partijen het boek diverse malen doorgenomen hadden, was iedereen akkoord.
Het boek werd gedrukt in een oplage van 1000 st, en het is een juweeltje geworden.
De prijs is zeer vriendelijk gehouden nl: € 14,95 excl. verzendkosten Het boek is te bestellen bij: www.pebblelane.nl of via onze stichting Ook is het verkrijgbaar in de betere boekhandel.
Ik kan het iedereen van harte aanbevelen.
John Desmares
Bassist bij o.a. Tabor, Triska Ensemble, Lisa Weiss Band, Da Musica, Adell Trio…. en veel losse projecten.
1. Vertel wat over jezelf. Ik ben dus Janusch ( Jan ) Hallema en bespeel met heel veel plezier de contrabas. Dit doe ik beroepshalve. Ik speel nu zo’n 20 jaar met Sinti’s. Het is allemaal begonnen als invaller bij het ‘Mario Triska Ensemble’ in Duitsland. Daarna hebben we samen met Roger Moreno het ‘Triska Trio’ opgericht waar we erg veel mee hebben opgetreden. 4 Jaar geleden zijn we met Piroschka Triska en de gebroeders Adell begonnen met ‘Tabor’. Met deze groep treden we zeer veel op in Nederland en Duitsland. We hebben met ‘Tabor’ menig festival opgeluisterd en diverse Cd’s gemaakt.
2. Wanneer ben je begonnen met bas te spelen en waarom ? Ik ben rond mijn 20e jaar begonnen met contrabas. Voor die tijd speelde ik gitaar, pop en jazz, maar voor mijn gevoel bleef ik wat steken. Ik ben toen overgestapt op contrabas wat ik veel interessanter vond. Via de ’Rockabilly’ stijl kwam ik in de Sinti en Roma wereld terecht.
3. Kom je uit een muzikale familie en wie was je grote voorbeeld?
Ik kom niet echt uit een muzikale familie. Mijn moeder kon goed zingen en zat bij een koor. Thuis hadden we een harmonium staan waar mijn broer aardig mee overweg kon en mijn zus heeft nog een tijdje in een band gezongen. Ikzelf ben autodidact. Via punk bandjes en pop muziek, zelfs een amateur symfonieorkest en nu de Sinti orkesten ben ik gegroeid tot wat ik nu ben. Mijn grote voorbeeld blijft Miles Davis, een vernieuwer, hij weet zijn muziek te vermengen en in een stijl te vangen. En natuurlijk Django Reinhardt, daar kan je niet omheen als je zelf in de Sinti muziek beweegt.
4. Bespeel je nog andere instrumenten of stijlen? Ik speel nog een beetje gitaar en zing daar dan bij. Ik ben dan bezig met tango, folk en pop. In de Sinti groepen zing ik ook altijd de koortjes mee. Verder ben ik ook zeer actief als diskjockey, lekker plaatjes draaien en dan hoofdzakelijk Balkan beats. Je kunt super veel stijlen vermengen en mensen lekker aan het dansen krijgen.
5. Vertel wat over je bas en welk type versterker en piëzo gebruik je? Ik heb een heel oude bas, ik denk wel 150 jaar, hij is erg breekbaar dus hij is ook vaak bij de ‘basdokter’. Ik heb nu een goedkope bas aangeschaft voor de kleine sjnabbeltjes. Ja, ik ben niet erg bezig met de versterking. Akoestisch vind ik toch het mooist of via een goede microfoon over de P.A .Maar als het moet heb ik nog een oude Peavey versterker en een element op de kam van mijn bas. Welk merk het is zou ik niet weten. Misschien zou ik me daar eens mee bezig moeten gaan houden ha ha.
6. Waar ben je verder zoal mee bezig? Eigenlijk alleen met de muziek. Zoals ik al zei, leef ik nu al zo’n 30 jaar van de muziek. Ik doe wel veel aan de P.R. van de diverse groepen waar ik in speel. Helaas gaat het nu wat moeilijker van wege de crisis’, maar het zal wel bijtrekken. Verder reis ik vaak naar India maar ook veel in Europa.
7. Wat was je leukste ervaring tijdens een van je optredens? Vind ik moeilijk, eigenlijk vind ik elk optreden super en geef me 100%. Je komt op de mooiste plaatsen en je ontmoet zeer veel leuke mensen. Soms is het wat minder maar het blijft echt een té gek beroep. Je moet wel op je lichaam letten, dus ik sport nu ook veel. En de drank ha ha daar moet je mee opletten, ja vaak moet je toch weer terug rijden.
8. Wat zou je doen met veel geld? Weet ik niet, ik heb eigenlijk alles wel. Misschien een huisje kopen voor mijn kinderen of een kleine goede basversterker die te tillen is. Ik sleep nu altijd nog met die zware Peavey rond. Ook zou ik veel reizen, denk ik.
9. Bij welke nummers ga je helemaal uit je dak en waarom? Dat kan ik niet echt zeggen, als ze swingen en ik krijg een dans gevoel vind ik het vaak al super. Ik ben niet zo moeilijk, ik heb een brede smaak.
10. Wat is je doel? Mijn doel is om zolang mogelijk muziek te kunnen blijven maken en met véél plezier, als dat weg is zou ik direct stoppen denk ik. Meer op festivals spelen, dat vind ik echt te gek. Ik heb wel nog een droom; “een jaar door de wereld te trekken en dan van de muziek te leven met een gitaartje, viool, wat straatmuzikanten te ontmoeten, de zon te voelen. Mag ook wel korter, maar het lijkt mij té gek om zo eens vrij rond te trekken”.
John Desmares
Gypsyjazz Guitar volume 1 -A Tribute to Gypsyjazz- door Bertino Rodmann
Uitgever: Alfred Music Publishing GmbH ALF 20157G isbn-10: 3-933136-86-5
Op de voorpagina prijkt een gitaar van Leo Eimers model Pizzarelli.
Een paperback van 148 Blz. met een toch stevig aanvoelende kaft en een stevige binding. Er zijn twee versies , een Engels talige en een Duits talige. Het voorwoord is geschreven door Bertono zelf.
Daarna volgt een beschrijving over de Maccaferri gitaar, compleet met bouwtekening en vervolgens komen de plectra aan bod. Het boek is onderverdeeld in twee hoofdstukken.
Hoofdstuk 1 Slaggitaar
Dit hoofdstuk is onderverdeeld in 3 lessen.
Diverse ritmen worden besproken en duidelijk uitgelegd, o.a. de wals, Csárdás, swing etc.. en uiteraard komen de akkoorden ook rijkelijk aan bod.
Nummers als ‘Minor Swing’, ‘Douce Ambiance’, ‘Good Times’, ‘Blues en Mineur’, ‘Valse à Bertino’, ‘Blues Clair’ en ‘Swing 48’, worden uitvoerig besproken en ondersteund door Cd. tracks.
Hoofdstuk 2 Sologitaar
Onderverdeeld in 7 lessen met o.a. plectrum techniek, toonaarden, arpeggio’s. Solo licks bij o. a. .’Minor Swing’, ‘Bleus en Mineur’, ‘Douce Ambiance’. Tipps and Tricks, het gebruik van toonaarden en arpeggio’s in Gipsy Jazz. Etc… etc… Ook hier weer volledige ondersteuning van de bijgevoegde Cd. voorzien van 83 tracks. Alles is weergegeven in notenschrift en tabulatuur.
Ik speel zelf ook een beetje gitaar, maar geen Gipsy Jazz. Graag wil ik me daar in verdiepen en ik denk dat ik met dit boek zeer ver kom. Vol enthousiasme ben ik in het boek begonnen. Wat mij opvalt is dat alles zeer duidelijk en overzichtelijk wordt weergegeven. Je kunt het ook gerust openvouwen zonder dat je bang hoeft te zijn dat de binding loslaat.
Ik ben ervan overtuigd dat, als ik dit boek heb doorgeworsteld, ik mezelf mag scharen onder de Gipsy Jazz gitaristen.
Bedrijfsprofiel: Alfred Music. Muziekuitgeverij met belang voor alle genres.
Alfred Music werd in 1922 opgericht in New York City door componist en muzikant Alfred Piantidosi, en is wereldwijd de grootste uitgever van didactische muziekboeken. Het Amerikaanse bedrijf produceert didactische en encyclopedische boeken media-, pop- en performance-materiaal voor professionele muzikanten en
hobbyisten. Elk instrument en iedere muzikale stijl zijn gepresenteerd. Gipsy Jazz liefhebbers kennen de Alfred-publicatie’: Gypsy Jazz Guitar’ door Bertino Rodman
(hierboven besproken) of het repertoireboek: ‘Gypsy Jazz’, door arrangeur Alexander Glüklikh. Ook is er een breed aanbod van wereldmuziektitels zoals ’Der Flamenco Gitarist’ of ‘Klezmer Play-alongs for Violin’. (ook verkrijgbaar voor klarinet).
Sinds 1975 zit het hoofdkantoor van Alfred Music in Los Angeles, en dochters in Australië, Singapore, U.K. en Duitsland.
Voorbeeld van een willekeurige pagina uit het boek
www.alfredmusic.de
John desmares
‘Cherchez la femme’.
De nummers:
‘Mabel’, ‘Cette chanson est pour vous, Madame’, ‘Naguine’, ‘Daphné’ (1942), ‘Daphné’ (1954), ‘Dinah’, ‘Bricktop’, ’Les yeux noirs’ (1941), ‘Les yeux noirs’ (1949), ‘Sweet Sue’, ‘Sweet Georgia Brown’, ‘My Yiddische Mamma’, ‘Nandette’, ‘Ma Théo’, ‘Elza’, ‘Margie’, ‘Dark Eyes’ (1944), ‘Les yeux noirs’ (1946), ‘Nobody’s sweetheart’, Odette’, ‘I surrender, dear’ (1950), I surrender, dear’ (1956), ‘Have you met Miss Jones?’, ’What is this thing called love?’
Van de aardige SAGA Cd-reeks belicht ik dit keer ‘Jazz à la Gitane’ Vol. 4 met de fraaie titel “Cherchez la femme”. Deze uitgave, met natuurlijk de nodige Django soli, bevat niet minder dan 24 interessante opnamen van diverse artiesten.
De Cd valt op door de afbeelding op het hoesje van Django schilderend voor enkele van zijn schilderijen.
Men kan er nummers op horen van Django met het kwintet, of met zanger Jean Sablon, maar ook soli van Sarane Ferret, Jean Bonal en bijvoorbeeld André Ekyan. En wat te denken van violist Michel Warlop, blazer Noël Chiboust en een solerende Marcel Bianchi? Curieus is dat op deze schijf een Nederlandse gitarist valt te beluisteren. Het betreft een opnamen uit 1951 van Jan Mol, voor ingewijden een bekende naam uit vroegere jaren.
Ook Stéphane Grappelli en Joseph Reinhardt ontbreken niet bij al die opnamen.
Ik kan deze SAGA-Cd. dan ook van harte aanbevelen bij Hot Club liefhebbers. Het bijgevoegde boekje bevat bovendien aardig wat informatie, bijeengebracht door enkele Franse deskundigen.
Voor inlichtingen: www.sagajazz.com
Georg Lankester
Samy Daussat Trio met als gast Pierrick Pedron.
De in 1972 in Engeland geboren Samy Daussat begon als zevenjarige jongen met het studeren van klassiek gitaar. Maar dat verandert later, want in 1996 speelt hij mee in het trio van Moreno Winterstein. Later treedt hij ruim zes jaar op met Patrick Saussois in de groep ‘Alma Sinti’ in Frankrijk en in vele andere landen. Sinds 1990 is hij een gewild sideman van grote namen zoals Babik Reinhardt, Angélo Debarre en Tchavolo Schmidt. Vanaf 2007 gaat hij mee met Tchavolo Schmidt en reist hij weer heel Europa door.
In 2008 maakt hij, met steun van collega’s, de volgende stap en vormt zijn eigen ‘Samy Daussat Trio’ samen met David Gastine (gitaar) en Claudius Dupont (contrabas). Voor het eerst worden zij getest op het Marciac Jazz Festival en het publiek is enthousiast. Dan maakt hij in 2009 zijn eerste album ‘La Petit Familie’, met als speciale gast David Reinhardt. Deze Cd. bevalt iedereen zo goed dat hij en zijn groep worden ingepland voor het 34e Django Festival in juni 2010.
Naast zijn muzikale carrière is Samy tevens een prima leraar en biedt hij cursussen en masterclasses aan. Verder is hij werkzaam bij het magazine “Gitarist Acoustic” en is hij ook de auteur van de methode op Gipsy gitaar ‘Astures de la guitare manouche’ samen met Angelo Debarre.
Dan komt in oktober zijn tweede Cd. uit: ‘In Time’ met als speciale gast Pierrick Pedron op de saxofoon. Van de elf titels op dit album zijn er vijf gecomponeerd door Samy Daussat. Een bewijs dat de musicus niet alleen een meester is op gitaar maar ook een uitstekend componist.
Het album begint met ‘Nuits De St. Germain-Des-Prés’ van Django Reinhardt, dat het trio, met respect voor de componist, elegant neerzet. De contrabas van Claudius zingt en swingt op de achtergrond zodat het nummer licht en open blijft. Een hele mooi opening.
Daarna gaat de Cd. verder met een akoestische versie van het chanson ‘Le Déserteur’. Het begint heel ingetogen op gitaar, zodat het chanson te herkennen is, maar dan meteen verder in een hoger tempo en voorzien van harmonische loopjes die je verrassen. Een aanpassing aan het nummer dat laat zien dat Samy en zijn maten elk nummer een nieuw leven kunnen geven.
Dan als nummer drie een werkje van de meester zelf, ‘Le Petit Pêcheur’. Hier wil Samy zijn virtuositeit laten horen. Heel veel nootjes in een razend tempo, u kent dat wel. Maar wel erg goed, want het gaat niet vervelen. De melodie blijft steeds op de achtergrond aanwezig. Virtuoos, nergens een foutje, heel nauwkeurig, wordt alles neergezet.
Dan ineens na drie minuten verandert de melodie even en krijgt het nummer een moderne vorm met flageoletten en opensnaar akkoorden met wat flanger denk ik, om daarna weer op het snelle pad terug te keren.
In ‘Don’t Stop the Festival’, glijdt saxofonist Pierrick Pedon als gast de Cd. binnen met krachtige en weelderige solo’s. Daarna neemt Samy zijn stijl meteen over en het stuk staat. Je kunt horen dat hij vele meesters heeft begeleid, zo makkelijk als hij zich aanpast.
In ‘J’Passe Comme Une Robe’, horen we de stem van David Gastine, de slaggitarist. Het werkje van Babx wordt prima gezongen. Verder had ik nog nooit iets van meneer Babx gehoord, dus maar het een en ander opgezocht. Ik vind, dat David dit beter neerzet dan Babx.
Track 6, ‘Adult Song’, kan zo naar een filmstudio gestuurd worden. Lijkt mij een prima nummer om een film mee te beginnen. Gitaar en sax mooi synchroon in harmonie. Ik was in juli op het North Sea Jazz festival en ik heb daar verschillende saxofonisten gehoord. Maar als je dit hoort, laat meneer Pierrick maar komen. Zoek hem op het internet maar eens op.
Dan de nummers 7, 8 en 9 zijn drie composities van Samy zelf. De eerste (track 7) is een driekwartsmaat maar wel erg snel uitgevoerd. De slaggitarist David Gastine houdt het tempo mooi vast maar de melodie raakt mij niet.
Van het volgende werkje, nummer 8 ‘Parce Que Tu Dors’, kan mij het begin niet bekoren. Na veel duwen en trekken komt uiteindelijk een melodielijn tevoorschijn.Die mij dan weer wat vrolijker maakt door de uitstekende begeleiding van slaggitaar en contrabas.
‘Mike, Funky Mik’, nummer 9 is weer een heerlijk tempo en een goed te volgen melodie. Improvisaties met een melodielijn erin en een funky swingend tempo van de slaggitaar, waar je meteen mee op gaat bewegen. Stil zitten lukt niet. Even zijn we een beetje weg van de orthodoxe Gipsy swing, maar zonder de wortels te verloochenen laat Samy hier zijn eigen stijl horen.
De ballade ‘La Ballade Irlandaise’, vereeuwigd door Louis de Bouvil, wordt hier gespeeld door een krachtige en ontspannen sax, die echt deel uitmaakt van de groep. Dan een rustig maar swingend deel van Samy, een thema dat verder wordt afgewerkt door David en Pierick.
De Cd. eindigt met ‘Milko’, een prachtige compositie van Titi Winterstein. Hier moet ik toch zeker het fantastische spel vernoemen van contrabassist Claudius Dupont. Claudius, tevens begeleider van Tchavolo Schmidt, laat hier horen een belangrijke speler te zijn op dit instrument. Vooral in de snelle nummers zijn de drie mannen in perfecte harmonie.
Bent u in Parijs, kijk eens of ze niet in Atelier Charonne zitten. Daar treed dit trio meerdere keren per jaar op.
Rob Huijsmans
Hot Club de Frank:….” Swing de Paris.”
Zeer gevarieerd mede door de verscheidenheid
aan solisten. Voorzien van diverse eigen composities.
24 Heures par Jour, La solitude, Decider, Il n’y a plus d’après, Séduire ton Coeur, La femme Simone, Les feuilles mortes, Sous le ciel de Paris, manuelle, Swing pathétique, J’attendrai, Monsieur le bon Dieu, Brazilville, La mauvaise réputatione, Swing de Paris.
Hot Club de Frank:….”op de bonnefooi”
Veel solo-instrumenten, diversen eigen composities. Een sprankelende cd.
All Gods chillun got rhythm, De oude eik, Zonder jou kan ik niet zijn, Lebendikh und freilich, Op de bonnefooi, J’ai rendez-vous avec vous, That old feeling, The thrill is gone, Djangology, Once upon a summertime, Het strandfeest, Veel mooier dan het mooiste schilderij, If’s allright with me, Tish nigun, Red cross
Hot Club de Frank: “De heren van het circus”.
Zeer gevarieerde cd met zang en diverse gastmuzikanten o.a. saxviool en draaiorgel met enkele eigen compositie’s van Harold Berghuis.
De heren van het circus, Sugar, Mélodie au crepusule, Perdido, El Choclo, Cruising down the river, Swing 42, Marije, Dancing on the beach, Sweet Sue, De bruiloft der zeven zigeuners, I found a new baby, Calluna.
Bestelling telefonisch 0499-371821 of per email: john.desmares@onsmail.nl
prijs € 15,00 exclusief € 2,50 verzendkosten.
Advertentie
Redactie: John Desmares
john@hcdf.nl
redactiequintette@gmail.com
Vormgeving: Ton van der Steen
Teksten: John Desmares, Georg Lankester, Menno v.d. Reijden, Rob Huijsmans,
Jeroen Walstra, Karin van Kooten
Foto’s: Georg Lankester, Rob Huijsmans, Alain Antonietto,
Etienne Stekelenburg , Alexander Koning, e.a.
De redactie behoudt zich het recht voor ingezonden artikelen te weigeren dan wel te redigeren of in te korten.
Voor de inhoud van de ingezonden stukken berust de verantwoordelijkheid bij de auteur.
ISSN: 138-3052
Wil je op de hoogte blijven van onze activiteiten, concerten en sessies? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief.
Vind jij het ook belangrijk dat de gypsy jazz in Nederland bekend gemaakt en gehouden wordt? Steun ons dan in ons doel en word donateur!
Meer informatie
Ophemertsestraat 11
4061 RA Ophemert
Nederland
E: contact@hcdf.nl
T: 06 - 4262 7976
IBAN:NL83 INGB 0005311022
BIC/Swift: INGBNL2A
