Nieuwsbrief
Wil je op de hoogte blijven van onze activiteiten, concerten en sessies? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief.
Aanmelden
Workshop Reinier Voet op uitneembaar binnenblad
Inleverdatum kopij 2013 nr. 3:
1 sept
Cover illustratie:
Bert Smits
Adverteerders:
www.wegenpicks.com
www.moustacheguitars.com
www.hboetzkes.com
www.alfred.com
1940 Django White Suit
Menno v. d. Reijden
Zondag 21 april zou een mooie afsluiting van het weekend worden. Dit keer niet naar Den Bosch maar naar Best. Ik heb begrepen dat er een dubbele boeking lag op de Azijnfabriek. Ik was zeer benieuwd naar de nieuwe locatie de jc.TODO in Best. Naar het schijnt worden daar regelmatig Gipsy Jazz festivals georganiseerd. Het was een goed bereikbare locatie met veel gratis parkeergelegenheid (de eerste winst).
Binnen zag het er ook gezellig uit, wat nostalgisch, er hing een prettig hot club sfeertje. Er waren al aardig wat bezoekers aanwezig en uiteraard trof ik Jan Limberger met zijn mooie gitaren. Thijs van de Harst zou wat later komen. Na wat bekenden te hebben begroet liep het tegen 1 uur en John Desmares kondigde de eerste groep aan:
Pigalle 44, met Reinier Voet solo gitaar, Jan Brouwer ritme gitaar, Jet Stevens op contrabas en als speciale gast, ook op hun nieuwe Cd, Jelle van Tongeren op viool. Ze kwamen hun nieuwe Cd presenteren getiteld: ‘My Room’.
Ze openden uiteraard met het nummer ‘My Room’ ( een compositie van Reinier Voet )
Het nummer trof mij door de fraaie melodische lijn. Een nummer waarin zowel Reinier als Jelle volledig aan hun trekken kwamen.
In dit optreden waren o.a. titels als ‘Paquito’ en ‘Minor Swing’ te beluisteren ( de laatste in een bijzonder arrangement ). Het viel mij verder op hoe goed Jelle de gitarist steeds aanvoelde en zijn solo’s in dezelfde trant vervolgde. Moderne, knappe improvisaties die voor een geheel eigen sfeer zorgden. Jan Brouwer en Jet Stevens stonden borg voor een ijzersterke begeleiding.
Wegens een vervolg optreden konden zij maar kort aanwezig zijn, maar het was een fijn concert. Het is en blijft een fijne groep. Muzikaal perfect maar vooral zeer sympathiek. De nieuwe Pigalle44-Cd vond meteen na dit concert beslist aftrek.
Swinc Na de pauze kwam de Utrechtse groep “Swinc” aan bod, met Stefan Koppenaal gitaar, Marc Alberding gitaar, Robert van Gemert viool en Michiel van Engelen bas. Een kwartet dat meer in de traditionele Django-sfeer speelt. Natuurlijk herinnerde ik mij vroegere optredens, maar de bezetting is sindsdien iets gewijzigd en daarbij komt gitarist Stefan Koppenaal nog meer als solist naar boven. Hij is een begenadigd musicus, die uitsluitend door goed te luisteren in staat is complete melodieën uit te schrijven en voor zijn bandgenoten speelbaar te maken Hij draagt eigenlijk de formatie, hoewel ik begreep dat Marc Alberding zich door een probleem aan zijn arm moest beperken tot begeleiden.
Swinc
Na een enigszins ludieke uitvoering van China Boy ( opgedragen aan de Stichting vanwege het 30 jarig bestaan ), kwamen er bekende Django-stukken voorbij met goede solo’s van gitarist en violist, zoals de titels Night & Day, Exactly like you, Mélodie au Crépuscule en het geheimzinnige Diminishing.
Voor mij was verrassend, dat ‘Swinc’ de prachtige compositie van Fapy Lafertin ‘Plachterida’ bracht. Hulde aan Stefan, want dit is een gevoelig en lastig te spelen nummer.
Na de tweede pauze een optreden van het ‘Paulus Schäfer Trio’ bestaande uit Paulus Schäfer sologitaar, Romino Grünholz slaggitaar en Nick McGuire bas met als speciale gast Tim Kliphuis op viool. Paulus en Tim, twee grote namen in de wereld van de Gipsy Jazz. Hun optreden deed ons weer versteld staan en hield ons langere tijd
paulus schafer trio met tim kliphuis
ademloos. Vloeiend gingen de melodieën in elkaar over. Vraag me niet meer welke nummers ze speelden, door mijn enthousiasme zijn ze me ontschoten zo boeiend was het optreden. Maar het swingde en het rockte. Even waren we verrast toen Tim Kliphuis , zijn mede docent Karin van Koten voorstelde, maar haar spel paste naadloos in het repertoire.
Een klein meisje kwam uit het publiek. Het bleek de dochter van Paulus te zijn, Ginna. Samen zongen zij twee nummers. Het was een mooi en lief optreden van die twee.
Wederom werden we aangenaam verrast toen Tim baan maakte voor een soort jamsessie, waarin Karin van Koten, Roy de Rijke, Eddy Grünholtz en een andere gitarist ( naam is me ontschoten ) het aloude Django nummer Minor Swing mochten inzetten. Ieder kreeg een beurt een paar strofes te soleren.
Het was een topdag vandaag, locatie was goed en het was bijzonder druk.
Fantastisch toch dat je voor € 6,50 (lees twee wijntjes) zo’n scala van artiesten krijgt voorgeschoteld.
Dank aan de organisatie.
Een zeer tevreden donateur
De gitarist/organisator Jan Kuiper, die o.a. met The Five Great Guitars in de bezetting met Bireli Lagrene en Stochelo Rosenberg in het concertgebouw in Amsterdam optrad heeft onlangs een boek geschreven: “Leven met een glimlach” met in een bijlage een stuk over zijn eerst ontmoeting met Bireli Lagrene:
Als je goed luistert, dan kun je het geroezemoes en het geluid van de 2000 bezoekers in de uitverkochte Grote Zaal van het Concertgebouw in Amsterdam zelfs in je eigen kleedkamer horen. Terwijl ik nog wat aan het inspelen ben, vraag ik me af hoe ik in godsnaam de setlist in moet vullen. Dat is op dat moment eigenlijk helemaal niet mogelijk en daar is een hele goede reden voor.
Een half jaar eerder ben ik gevraagd om tijdens de Robeco Zomerconcerten een speciale “Guitar Night” te organiseren. Ik hoefde niet lang na te denken over wie ik allemaal uit zou nodigen. In ieder geval Jesse van Ruller, Martijn van Iterson en Maarten van de Grinten, alle drie leerlingen van de legendarische gitarist Wim Overgaauw. Daarnaast speelt mijn gitaartrio “Three of a Kind”, bestaande uit Stochelo Rosenberg (van het Rosenberg Trio), Zoumana Diarra (een Malinese Griot of minstreel) en mijzelf, met als gastgitarist de uit de Elzas afkomstige Gipsy-Jazz virtuoos Bireli Lagrene.
Bireli, een wonderkind die net zo gemakkelijk akoestische gitaar, elektrische gitaar, viool als (contra)bas kan spelen, ontleent zijn manier van spelen aan de Gipsy Jazz traditie, maar hij beheerst daarnaast nog veel meer Jazz- en Fusion-stijlen. Daarnaast swingt hij ongemeen hard en zijn z’n solo’s onnavolgbare exercities in vrijheid, speelsheid en avontuur, terwijl hij met een onvoorstelbaar gemak de meest acrobatische toeren op zijn gitaar uithaalt.
Bireli Lagrene
Als hij tegen een uur of negen bij het concertgebouw arriveert en ik hem samen met Stochelo hartelijk verwelkom, blijkt hij een zeer zachte, bijna verlegen uitstraling te bezitten. “Can I smoke first?” is zijn eerste vraag. “Of course you can smoke” zeg ik tegen hem, terwijl ik hem ondertussen toch wel een beetje begin te knijpen, want om
half negen zijn de andere gitaristen al met de eerste set begonnen en wij hebben nog geen enkel stuk doorgenomen. Gelaten wacht ik zijn rooksessie af en vraag hem dan of we even een paar stukken kunnen doornemen, want we spelen tenslotte voor de allereerste keer met elkaar. “I’m not in a rehearsal mood” is het antwoord van Bireli. Waarmee hij meteen duidelijk maakt, dat die repetitie er vanavond niet meer zal komen. Goede raad is duur.
Mijn hersenen denken koortsachtig na, hoe we in ieder geval een mooie set neer kunnen zetten, waarin iedereen zich toch zoveel mogelijk op zijn gemak voelt, terwijl het niet meteen klinkt als de zoveelste jamsessie. Ik besluit dat Stochelo, Zou en ik beginnen met een rustig en goed gearrangeerd openingsstuk. Daarna zal ik Bireli aankondigen als special guest, waarna hij en Stochelo twee GipsyJazz stukken zullen spelen. We zien wel wat er daarna gebeurt.
Bireli steekt nog maar eens een sigaretje op en vraagt of hij ook nog een kopje koffie (“Please no milk”) kan krijgen. Kort daarna worden we door de organisatie opgehaald.
Jan Kuiper
De pauze is voorbij en nu zijn wij aan de beurt. Het is en blijft een waanzinnige ervaring om de gigantische trap van het Concertgebouw af te lopen om je daarna zo relaxed mogelijk te installeren voor het concert. Plotseling lijken onze drie gitaren toch wel heel erg klein in zo’n immens grote ruimte.
Het eerste stuk gaat fantastisch. Mooie solo’s, de thema’s lopen soepel, de akoestiek is fenomenaal, en we zijn alle drie zeer geïnspireerd, waarschijnlijk vooral door het feit dat we geen idee hebben hoe deze avond er verder uit zal gaan zien en op welke manier Bireli zich straks bij ons gaat voegen.
Waarom willen we eigenlijk altijd zekerheid in dit leven? Waarom willen we eigenlijk nooit dat de dingen anders gaan als waarop we hopen? Op een bepaalde manier zit het bij iedereen genetisch ingebakken dat we het liefst op safe spelen. Zen- en Yogabeoefening rekenen meteen af met deze
automatische manier van denken en doen. Op allerlei manieren worden we tijdens onze Zen- en Yogastudie gedwongen
om afstand te doen van onze denkende geest of onze “monkey mind”, die de wereld inclusief onszelf altijd maar weer in tweeën verdeeld. Mooi en lelijk, langzaam en snel, klein en groot, licht en donker, geluk en ongeluk.
We zijn bijna ons hele leven alleen maar bezig om alles maar dan ook werkelijk alles wat ons overkomt te labelen, te wegen en te beoordelen. Pas als we vrij zijn van onze denkende geest, krijgen we een glimp te zien van onze ware aard.
Datgene dat we werkelijk zijn. In Zen noemt men zo’n moment van inzicht Kensho. Een eerste en belangrijke stap op weg naar de uiteindelijke verlichting. Muziek maken zonder bladmuziek en zonder vaste afspraken, live spelen en meteen improviseren in het hier en nu, is voor mij de Zen-manier van muziek maken. Alles ligt open, je krijgt als het ware een hyperbewustzijn, en je voelt je totaal aanwezig met je volledige aandacht. Het verleden en de toekomst zijn verdwenen, het enig dat werkelijk telt is het onmetelijke en eeuwige nu.
In zijn boek: “Het Geluk in Jezelf” geeft de Amerikaanse arts en schrijver Deepak Chopra een prachtig advies. Neem je iedere week voor om één dag je helemaal nergens tegen te verzetten. Wat er ook gebeurt: accepteer alles. De vertraging en het getreuzel voor je bij de kassa in de supermarkt, het vastlopen van je computer, de bumperklever op de weg, je collega op het werk die niet heeft gedaan wat hij of zij had beloofd, je drinkt weer eens te veel, je slaat je wekelijkse Yogales over: accepteer het, accepteer alles wat je overkomt volledig zonder te be- en te ver- oordelen. Je zult zien hoeveel ruimte, rust en vrijheid je dit geeft.
Er is een prachtig verhaal van twee Zen-monniken die bij een rivier staan om naar de overkant te waden, als er een mooie vrouw aan komt lopen die vraagt of een van beiden haar wil helpen om naar de overkant te komen. De ene monnik tilt haar op zijn rug en brengt haar naar de overkant, waar ze hem hartelijk bedankt voor de geboden hulp. De andere monnik is furieus: “Hoe kun je zoiets in vredesnaam doen? We hebben toch een gelofte van kuisheid afgelegd!” Hierop antwoord de hulpvaardig monnik: “Ik heb de vrouw allang van mij afgezet, maar jij draagt haar blijkbaar nog steeds met je mee.”
Natuurlijk dragen wij allemaal van alles met ons mee. Nadat we het voor ons gevoel aan de overkant hebben gezet, dragen we het blijkbaar toch nog steeds op de rug. Onze denkende geest is de tweede monnik, die overal commentaar op heeft en altijd in het verleden of in de toekomst leeft. De hulpvaardige monnik, die meteen zonder dralen hulp aanbiedt en meteen tot actie overgaat is onze echte natuur of Zen-mind. Alles in Yoga en Zen is erop gericht om deze natuur iedere moment in alles wat we doen tot uitdrukking te brengen. Zen- mensen doen dat door volkomen bewust te lopen, volkomen bewust te zitten, volkomen bewust thee te schenken, volkomen bewust de dode bladeren aan te vegen, bewust te eten, bewust te slapen, bewust te
huilen en bewust te lachen. Ze zijn in alles bewust en volkomen aanwezig in het hier en nu. In feite doen we dat in Yoga ook. We proberen de asana volledig te zijn en niet om hem te worden. We moeten accepteren dat de asana is zoals hij is op dit moment in de tijd. Gisteren was hij zo, morgen zal hij weer anders zijn.
De ultieme les die ik van Bireli leerde, was dat het volkomen zinloos was om nog te gaan oefenen. Wat wilde ik er eigenlijk nog mee bereiken een uur voor het concert? Een soort schijnzekerheid? Dat we alle liedjes goed uit ons hoofd konden spelen? Bireli koos de voor hem (en voor ons) beste oplossing: we vertrouwen er met z’n vieren op dat het goed zal komen, we accepteren de muziek volledig zoals zij zich aan ons openbaart. We nemen de gitaren op onze rug en lopen naar de overkant van de rivier en we maken ons daarna niet meer druk over de wijze waarop we die rivier zijn overgestoken. We kijken niet meer om, want we zijn alweer ergens anders met onze muziek. Dat is vrijheid zonder gehechtheid. Dat is werkelijk improvisatie.
Jan Kuiper
“Mag ik u voorstellen aan een uitzonderlijke gitarist, Bireli Lagrene”. Bireli liep op zijn dooie gemak de lange trap af, ging zitten en speelde zijn muziek voor de rivier. Hij zwom er overheen, hij zweefde erover heen, hij droeg ons er overheen, soms droeg hij zichzelf er overheen. Hij was vrij. Hij speelde vrij. Het werd een van de beste en mooiste concerten die ik ooit heb gedaan. En als ik ooit een “Muziek Satori” heb gehad dan was dit er zeker een van de aller diepste. Ik zag ook hoe de Sinti’s altijd op die manier spelen, zoals wij Yogi’s in een asana staan of zitten. Niet te strak maar ook niet te los. Alles in balans. No worries.
Ter gelegenheid van Bireli’s bezoek aan Nederland speelden we in samenwerking met de organisatie Sinti Music ook in het Klooster in Nuenen, de plek waar de meeste Nederlandse Sinti gitaristen wonen. Iedere gitarist mocht een liedje met Bireli spelen. Ik voelde en zag het ontzag en de diepe liefde van iedere gitarist voor hun held. Een
man die volledig vrij was op zijn instrument en alle licks van Django Reinhardt kende, beheerste en er toch iedere keer weer een eigen verhaal mee vertelde, dat anders was dan de dag ervoor en dat ook anders zou zijn de dagen die erna zouden komen. Een verhaal over de ultieme vrijheid, en over zijn onmetelijke liefde voor de Jazzmuziek.
Onlangs zag ik in een televisieprogramma schrijver Kees van Kooten (trombonist, schrijver, lid van het cabaret duo Van Kooten en de Bie, en mede oprichter van onder andere Het Simplistisch Verbond). Hij vertelde dat hij vaak, om de ware aard van een persoon naar boven te brengen, een passend anagram van iemands naam probeerde te maken. “Gisterwereld” en “Meer remolie” voor respectievelijk de politici Geert Wilders en Emiel Roemers waren in mijn ogen werkelijk verbluffende vondsten. Ik nam ook een papiertje. En ik begon systematisch de letters van Bireli Lagrene door elkaar te husselen en te schuiven. Plotseling viel mijn oog op deze uitzonderlijk mooie combinatie. Bireli Lagrene: Le Gitane Libre. De monnik die zelf een rivier is geworden.
Uit het boek: ´´Leven met een glimlach´´
Jan Kuiper
Introductie:
Toen ik in de jaren ’60 een keer Parijs bezocht, heb ik een show van deze artieste bijgewoond. Zij was een echte vedette en trok steeds volle zalen.
Hier volgt de vertaling van een curieus (Frans) artikel over Line en haar bewondering voor Django Reinhardt, aan wie ze veel te danken heeft gehad. En…met een verrassend einde.
Zie ook de vrij zeldzame foto van Line Renaud en anderen, met een spelende Django, gemaakt tijdens een vlucht op weg naar een concert aan boord van een TWA flight.
VERTALING
Op een dag zei hij (Django Reinhardt), ik ken haar muziek niet, maar mij kent ze wel. En dat was zo.
Ik heb door mijn echtgenoot Loulou Gasté (componist van ‘Feelings’ en ‘Ma cabane au Canada’) Django Reinhardt ontmoet. In 1939 hadden die twee samen een 78t plaat opgenomen met de nummers ‘Saint Louis Blues’ en ‘Bouncing around’. Django was onze leermeester en hij heeft mij leren zingen.
Ik was pas 18 jaar en Maurice Chevalier had mij gevraagd om enkele nummers ten gehore te brengen in zijn wekelijkse radio programma: “This is Paris”, dat in Cannes werd opgenomen.
Django was ook door hem uitgenodigd. Dat was in 1946. Elke week nam ik de trein samen met Django Reinhardt, mijn echtgenoot Loulou en andere musici.
In de rokerige wagon zaten ze dan te improviseren; het waren echte jam sessions waarbij ze ook whisky dronken.
Django, die steeds de gitaar van Loulou leende, heeft mij geleerd hoe te fraseren, te ademen, tegen de maat te zingen en te syncoperen (d.w.z. niet precies op de tel te zingen). Hij deed dat steeds met een glimlach, vriendelijk, rustig en kies.
Links: Pierre Guillermin, zittend: Line Renaud, Loulou GastéNa zijn dood, diende zich in 1961 een Amerikaanse soldaat in mijn kleedkamer aan, na afloop van mijn concert, en dat was Elvis Presley. Hij had de Selmer gitaar van Loulou gezien. Toen ik hem zei dat Django daarop had gespeeld, schreeuwde hij met ontzag: “Django Reinhardt”? Hij riep het ‘Golden Gate Quartet’ bijeen dat mij die avond begeleidde. Ze hebben toen zitten ‘jammen’ tot het licht werd.
Ik heb de gitaar, een Selmer no. 552 aan het Stads-museum geschonken, om deze tentoon te stellen.
Georg Lankester
Ondergetekende zit altijd verlegen om copy.
Heeft u een leuk concert bijgewoond of een festival of iemand ontmoet in de “hot club” sfeer. Misschien gespeeld op een zeldzaam instrument. Kortom een leuke “Hot Club”ervaring.???
Maak er een leuk verhaal van, eventueel met foto, en mail het door naar: john@hcdf.nl
John Desmares
Onderstaand een mooi verhaal van Django Kuijper:
Ik was op weg naar het optreden van het Rosenberg Trio met Stephane Grappelli op het North Sea Festival in Juli 1993.Ik had mijn auto geparkeerd en moest nog een eindje lopen.
Plots zag ik Stephane Grappelli uit een hotel komen. Ik zag onmiddellijk dat hij het was.
Hij liep naar een auto die klaar stond. Snel wilde ik mijn fototoestel pakken om een plaatje te schieten. Zo´n gelegenheid doet zich maar zelden voor. Het ging allemaal zo snel,.. dus ik was te laat. De chauffeur had wel gezien dat ik een foto wilde maken en heeft dit waarschijnlijk aan Stephane Grappelli verteld.
De auto kwam naar mij toe gereden en Stephane Grappelli draaide het raampje open. Even stokte de adem in mijn keel. Hij was bijzonder vriendelijk.
Hij gaf mij een hand en vroeg of ik een foto van hem wilde maken. Met veel plezier ging ik hierop in en totaal verbouwereerd liet hij mij achter, maar hier is het resultaat.
Een mooi aandenken.
Django Kuijper
Grappelli Camp. 22-25 aug. en 29 aug-1 sep!! www.grappellicamp.com Deelname voor alle leeftijden en niveaus. Clinics, optredens en jamsessies met o.a.Tim Kliphuis, Paulus Schäfer, Thomas Baggerman en Reinier Voet in beide weekenden. Er zijn nog enkele gitaarplaatsen vrij. grappellicamp@gmail.com
Peter Swart op zondag 13 oktober een “Sunday Afternoon Jazzparty” organiseert met in het voorprogramma: Quatre Tickets de Swing, hoofdact: Fapy Lafertin Quartet met Lollo Meyer. Waar: Cultuurhuus Braakhekke, Schoolstraat 6a Bathmen (bij Deventer) 14.30 u. Voorverkoop € 15,00. Reserveer nu info@swing4all.nl Kassaverkoop € 20,00
John desmares
Harold Berghuis en Frank Meester begonnen de Hot Club de Frank in 1989. De twee gitaristen leerden elkaar kennen toen ze in de leer waren bij de gitarist Gerard le Paz, in Marseille. Terug in Amsterdam besloten ze samen muziek te gaan maken. Marc Doornweerd ging de bas spelen.
Hoewel hij niet zo lang bij de band speelde, was zijn invloed toch groot: hij was namelijk degene die de naam Hot Club de Frank bedacht.
Het trio maakte zijn eerste opnames bij drummer Dennis Kneulman, die toen geluidsregistratie studeerde. De eerste optredens waren in het café van de Amsterdamse bioscoop “The Movies”. In dat zelfde jaar maakte het trio een toertje door Noord-Frankrijk.
Ze speelden op de boulevards van de Normandische kustplaatsjes op hun zelf in elkaar geknutselde batterijversterkertjes, dat was niet zo’n succes, gelukkig liep er een clubeigenaar langs die hen vroeg te komen spelen in zijn club “Le Perroquet Bleu” in Le Touquet-Paris-Plage. Aan het einde van dat jaar vertrok Harold voor een half jaar naar Indonesië en Frank naar Afrika. Zo leek er een einde te komen aan het trio.
Maar toen Harold en Frank weer terug waren, besloten ze al snel om de band weer nieuw leven in te blazen. Ze vroegen Dennis Kneulman erbij als drummer.
In deze formatie begonnen zij met optredens in het befaamde café “The String”, in de Nes in Amsterdam. Een klein cafeetje waar iedere avond livemuziek was. Om twee
uur ging de deur officieel dicht, maar vaak bleven de musici nog lang hangen om te jammen.
De leden van het Robin Nolan Swing Quartet, waaronder John Friedrichs, speelden dan vaak mee. Door de optredens in de cafés kreeg de band andere optredens op feesten, op festivals en in jazzclubs. Het orkest maakte een cassettebandje, ook weer in de studio van Dennis: “Laughing in the rhythm”.
Marc Doornweerd verliet de band en Eric Diepraam werd de nieuwe bassist. Met deze formatie maakte de band zijn eerste Cd “Heren van het circus”, die een lovende recensie kreeg in Het Parool. De Cd was nog niet uit of de bandbezetting veranderde weer.
Wim Lammen kwam saxofoon en klarinet spelen bij de Hot Club de Frank. De Leidse platenmaatschappij Sam Sam Music benaderde de band. Ze wilden graag het cassettebandje op cd uitbrengen, maar omdat de moedertape verloren was gegaan, besloten ze in de studio van de platenmaatschappij nieuwe opnames te maken. Zo ontstond hun tweede Cd “Shine”.
Deze Cd bleek een ticket voor het eerste optreden van Hot Club de Frank op het North Sea Jazz Festival. Het titelstuk werd geregeld op de radio gedraaid en het kwintet speelde het verschillende keren live op televisie. Sam Sam Music had ook de rechten van de eerdere opnames gekocht en bracht “Heren van het Circus” opnieuw uit onder de naam “Lords of the Circus”.
Dennis Kneulman en Eric Diepraam verlieten de band en de Duitse bassist Eric Bednarz ging bas spelen, terwijl Tim Satink het slagwerk overnam. In deze nieuwe bezetting maakte de Hot Club de Frank nog een plaat bij het Leidse label: Balz Pucino. Ook deze Cd was aanleiding voor radio- en televisie optredens en concerten op verschillende festivals in Europa waaronder het Montreux Jazz Festival en ook weer het North Sea Jazz.
Niet lang daarna verliet Tim Satink de band en besloten de bandleden het voortaan zonder drummer te doen. Na onenigheden met de platenmaatschappij stapte de band over naar Munic Records.
Het kwartet maakte in dat jaar, het is inmiddels 2002,een theatervoorstelling “Heel de band is favoriet” in samenwerking met de vader van Wim, Lex Lammen, historicus, drummer en presentator van onder meer de KRO-programma’s Tombola en Jazzconnection. De voorstelling ging over Nederlandse jazzmuziek tijdens de Duitse bezetting. Het was in die tijd in Nederland verboden om in het Engels, ‘de taal van de vijand’, te zingen. Jazz was populair en daarom werden er veel Nederlandstalige jazzliedjes geschreven. Harold en Frank selecteerden de mooiste stukken uit die tijd en Harold her- arrangeerde ze voor een kwartet. Bij de theatervoorstelling verscheen ook een Cd De twee jaar die volgden stonden vooral in het teken van deze theatervoorstelling.
Het kwartet werd weer een kwintet, dit keer was de vijfde man geen drummer, maar een violist: Jelle van Tongeren. Het kersverse kwintet maakte meteen een nieuwe Cd, “Op de bonnenfooi”, waarop de nieuwe mogelijkheden werden uitgeprobeerd: lijnen van sax, viool en gitaar en bedjes van klarinet en viool waarop de melodie van de gitaar of van de zang mooi uitkwamen.
Die ene viool gaf opeens tal van muzikale mogelijkheden. Deze nieuwe formatie stond weer op het North Sea en verder op zomerfestivals in Oostenrijk, Noorwegen, Duitsland en Italië.
Het kwintet nam nog een Cd op: “Swing de Paris”, dat geheel in het teken stond van het Franse chanson. Deze plaat kwam niet meer bij Munic Records uit, maar op het label Chamsa Records, een muzikantencollectief.
Toen in 2007 Eric Bednarz de band verliet, besloot Frank bas te gaan spelen. Nu was de band weer een kwartet, maar zo klonk het niet. De ruimte die ontstond doordat de slaggitaar weg was, gaf nieuwe ritmische mogelijkheden: klepperende saxofoonkleppen, raspende vioolsnaren, getik op klankkasten, met of zonder trouwringen. Zo was er opeens een heel nieuw bandgeluid. In 2009 verscheen de Cd van het nieuwe kwartet, “Bella Ciao”, waarop de nieuwe sound goed te horen was.
De Hot Club de Frank speelt nog steeds in deze bezetting. Er zijn sindsdien geen nieuwe Cd’s meer uitgekomen, behalve dan een heruitgave door Sam Sam Music van het cassettebandje uit 1991 “Laughing in the rhythm” dat onlangs met de aanbeveling: ‘de lang verwachte nieuwe Cd van de Hot Club de Frank’ op internet verscheen. Dat betekent niet dat er geen Cd’s meer zullen verschijnen. In tegendeel zelfs: de opnames voor een nieuwe plaat waarop slechts eigen stukken van de bandleden staan zijn bijna afgerond.
Wilt u meer weten, ga naar onze site: www.hotclubfefrank.nl.
Voor boekingen: info@hotclubdefrank.nl
Frank Meester
Klarinettist bij o.a. Lollo Meier, Feigeli Prisor……
Mijn naam is André Donni en ik ben Jazzmuzikant in België en ik geef occasioneel ook les in klarinet en sax en notenleer.
2. Wanneer ben je begonnen met klarinet te spelen en waarom?Ik ben begonnen met klarinet spelen op 8-jarige leeftijd onder impuls van mijn vader de Jazzgitarist Willy Donni, hij liet me naar platen luisteren van Louis Armstrong met de klarinettist Barney Bigard en die vond ik fantastisch. Dat heeft me zin gegeven om klarinet te leren en ook Jazz-muzikant te worden zoals mijn vader. Ik wist al vrij jong dat ik er m’n beroep wilde van maken.
3. Bespeel je nog andere instrumenten, zo ja welke?
Op 16 jarige leeftijd ben ik begonnen met tenorsax te studeren om m’n mogelijkheden te vergroten op de arbeidsmarkt want saxofonisten worden nu eenmaal meer gevraagd dan klarinettisten in de Jazz.
Dit komt door het feit dat de klarinet niet echt ‘n evolutie heeft meegemaakt in de Jazz. Je had oude stijl New Orleans, Dixieland, en soms ook in de Swing maar daarnaast had je niet veel klarinettisten in de modernere Jazz.
Ik speel ook andere stijlen dan Gipsy Jazz maar Jazz blijft Jazz voor mij, als het nu Mainstream, Swing of Moderne Jazz is, er moeten echter bepaalde voor waarden aanwezig zijn en dat is Swing. Het ritme is heel belangrijk in de Jazz en de muziek moet dansbaar blijven. Jazz is voor mij dansbare muziek.
5. Met wie, en met welke groepen heb je zoal gespeeld?Ik speelde in België veel met m’n vader Willy Donni en later met de Belgische pianist/componist Charles Loos die met ‘n oude stijlgroep begonnen was. Hij is echter
‘n moderne muzikant maar die ook het principe hanteert dat er Swing moet aanwezig zijn in Jazz zelfs al is het Modernere Jazz. We hebben in Marokko ook ’n Cd opgenomen met Arabische muziek en Jazz samen met Charles Loos. Verder speelde ik geregeld in Parijs en heb ‘n tijdje in New York verbleven. Ik heb ook nog één jaar in de Muziekkapel van de Zeemacht gespeeld en dat was dan klassieke muziek.
6. Leeft in België de Gipsy Jazz ook zoals in Nederland?Neen in België is er veel minder Gipsy Jazz dan in Nederland. Er zijn ook geen verenigingen zoals in Nederland die zich bezig houden met het promoten van Gipsy Jazz.
‘n Optreden met m’n vader in Parijs met het nummer dat ik voor m’n vrouw gecomponeerd heb Getiteld: ”Annick 13”.
8. Is er iemand die jij enorm respecteert en waarom?Duke Ellington uiteraard, omdat die zoveel prachtige muziek geschreven heeft en ook de noemer Jazz niet gebruikte. Music is music, zei hij, je moet niet alles in hokjes plaatsen. De term Jazz wordt gebruikt ook voor te veel vormen van muziek die niets met de definitie van de authentieke jazz te maken hebben, namelijk swing.
9. Heb je ergens spijt van op muzikaal gebied?Dat er niet zoveel werk meer is als vroeger. In de jaren ‘90 was er nog veel werk in België maar sedert het jaar 2000 is het echt naar beneden gegaan met het werk. Er zijn veel muzikanten in België die noodgedwongen les moeten geven omdat er zo weinig werk is in optredens e.d.
10. Wat zijn je toekomst plannen?Afwachten totdat er meer werk is en dan anticiperen op de plaats waar er het meeste werk te vinden is. ‘n Beetje uitkijken dus.
John Desmares
Louis Pattenotte.
Oude met veel littekens maar goed bespeelbaar en klinkende Louis Pattanotte gitaar
Incl. koffer en ( begin jaren 80 ! ) Big Tone element ingebouwd in de kam.
Prijs: € 600,00
renevermaes@gmail.com
Ik ben op zoek naar een gitarist om mee te jammen en eventueel op te treden. Hij moet zowel kunnen begeleiden als soleren. Omgeving Deventer. Graag contact opnemen met: Domenico Graziano Tel: 06-13614348
John Desmares
Het Cd album ‘Fetela’ van Feigeli Prisor & Prisor Jazz Band heeft lovende recensies opgeleverd. Francis Couvreux van Django Station noteert: “Deze 3de Cd van de Nederlandse manouche jazz gitarist is opgedragen aan Fetela Schäfer met wiens dochter hij is getrouwd en naar wie het album is vernoemd. Het gelijknamige nummer ‘Fetela’ is een prachtige compositie die volledig als solo wordt uitgevoerd (in overeenstemming met de solo improvisaties van Django Reinhardt) met een gefraseerd geluid dat gevoeligheid en helderheid op een perfecte manier articuleert. Bij de vier andere composities van de hand van Feigeli, hoewel met verschillende inspiraties, tapt hij uit het zelfde vaatje: ‘Donni’s Blues’, het zingende ‘Mystérieux’, belicht door een chorus van een onovertroffen helderheid, het zeer overtuigende ´Giovanni´, nogmaals een gelegenheid om de finesse en de ontspannenheid van Feigeli’s frasering te waarderen, of ‘Rue du Bois’ een wals met een opmerkelijk begin maar die vervolgens op een vreemde manier op een swingende wals lijkt.
Bij de manouches is de muziek altijd een familiezaak: Tchawo Adell, Feigeli’s zwager, speelt contrabas en Sendelo Schäfer, zijn neef, speelt ritme gitaar (hij brengt ook één van Django’s soloversies ten gehore: ‘Improvisiation’ en zijn autoriteit is indrukwekkend); een ritme met een buitengewone drive, dat niet is veranderd sinds Gypsy’s Heart, de vorige Cd uit 2008.
Zij vormen een trio met een zeldzame samenhang ref ‘Clouds’, het eerste stuk van de Cd : na een briljante ontwikkeling van het thema door Feigeli, waarin gevoel, finesse en gratie samenkomen, neemt het tempo toe naar een opzwepende swing waarbij eerst Feigeli en vervolgens Tim Kliphuis, uitgenodigd voor de viool partijen, de sterren van de hemel spelen. Vanaf het eerste nummer wordt de kleur al duidelijk bekend, dan breekt de klasse van deze manouche swing los en de rest is van het zelfde kaliber. Behalve de zeer overtuigende Tim Kliphuis (te vergelijken met dhr Paganini, referentie uit de jaren dertig), kruisen onze paden zich, naar gelang de nummers die volgen, met de uitstekende André Donni ( brother in arms van Lollo Meier) op sax en klarinet, Peter Krijnen, producent van de Cd, op de contrabas en Nidja Prisor, Feigeli’s dochter, die twee nummers zingt: ‘ What a little moonlight can do’, een ander standaardwerk uit de dertiger jaren en ‘Cry me a river’, een gevoelig jazzy lied van het soort dat de manouches in hun hart dragen. Dan krijgen we nog ‘Folie à Amphion’ en ‘Lentement Mademoiselle’ van Django, ‘Crazy Rythm’ en steeds weer die onverbiddelijk ritmische hartslag en de altijd bijzonder knap opgebouwde en
geïnspireerde chorussen (bv. tijdens ´Donauwellen´ waar het lijkt alsof Feigeli’s gitaar “geëlektrificeerd” is. Kortom, u heeft het onderhand al begrepen; Het gaat hier om een Cd waar men niet om heen kan, van één van de beste vertegenwoordigers van de Nederlandse manouche jazz school. Een geweldige orkest dat internationaal zou moeten doorbreken.
Vertaling: John Krijnen, Genève
Walter Weber uit Duitsland schrijft over het Cd-album ‘Fetela’:
“De nieuwe Feigeli Cd kwam hier een tijdje geleden binnen. Ik moet zeggen het is een echt meesterwerk. Ik heb 400 jazz manouche Cd’s om mee te vergelijken. Het geluid wordt gevangen in dezelfde ongelooflijke warmte en aanwezigheid als op de oude lp’s van WASO. Felicitaties aan uw technici!
Daarnaast is er een prachtig evenwicht tussen de luidheid, helderheid en de aanwezigheid van de verschillende instrumenten. Het is net alsof de muzikanten in je woonkamer spelen. Het is een delicate mix. De bas wordt weergegeven in zijn natuurlijke schoonheid, een zeldzaam succes. En natuurlijk de muzikanten zijn van uitstekende kwaliteit en Feigeli’s dochter is zo ongeveer de beste Gipsy jazz zangeres, die ik tot nu toe heb gehoord. Al met al een nauwgezette kunstwerk dat in de hele wereld gewaardeerd moet worden. Voel je vrij om mijn reactie te publiceren, want het is niets dan de waarheid. Zet je goede werk voort”
Walter Weber
Opm.: Django Reinhardt is inderdaad in Kopenhagen geweest. In 1939 heeft hij met het Quintette du Hot Club de France vier concerten gegeven in slechts twee dagen.
De kartonnen Cd box is in een soort schilderij van Mondriaan vormgegeven. Boven de kleinste rechthoek staan de muzikanten genoemd. In die kleinste rechthoek een foto van Finn Poulsen met zijn Suzuki Sirius chromatische mondharmonica; in de tweede rechthoek Robert Pilgaard, de ritme gitarist met een D-gat gipsy gitaar, aangeschaft in Parijs en daterend ergens uit het jaar 1935, in de derde Jesper Riis met prachtige witkleurige contrabas in 2008 gebouwd door Emmanuel Vilfer terwijl in de rechter, grootste rechthoek, welke bovenaan in een pijl vorm eindigt, staat Jens Fuglsang zelf, bandleider, sologitarist, zanger, met zijn ovaal-gat gipsygitaar (tenminste nu is het zijn gitaar, op de Cd wordt hij bespeeld door de ritme man en is van het merk Klimus met als vorige eigenaars Popy Basily en de familie Limberger). Op de binnenkant van de boekvormige doos links vier horizontale rechthoeken van verschillende afmetingen. In de rode rechthoek weer de namen van de muzikanten en instrumenten welke zij bespelen in welke hoedanigheid. In de
tweede rechthoek hun contactadres en hun websites: www.reve.dk, hun video site www.youtube.com/reveboheme en de meer sociale website www.facebook.com/reveboheme. In de blauwe derde rechthoek, eindigend in een pijl vorm, welke naar de Cd op de rechter pagina wijst staat wat achtergrond informatie: alles opgenomen en gemixt in herfst 2011 door Jens Fuglsang en Rêve Bohème in de Eckersberg Studio. De mastering werd gedaan door Pelle Fridell. Het hoesontwerp komt van Maria Tran Larsen. Alle foto’s van de camera van Odd Endre Pettersen.
De nummers:
1 I can’t believe that you’re in love with me (Gaskill/McHugh): Begint langzaam met arpeggio’s tot Jens zijn stem heeft gevonden voor het volgende deel. Dan bij een spelversnelling komt de hele band tot leven. De mondharmonica is duidelijk aanwezig, overal waar nodig accenten leggend. Dit nummer komt uit het beroemde American Songbook, maar wordt niet zo vaak ten gehore gebracht. Na het derde couplet gaan we over op instrumentaal, eerst Jens op Reitz, dan Finn op zijn Suzuki, vervolgens tezamen terwijl ze de melodie neuriën. Natuurlijk komt na de derde ronde de melodie tot een gezongen einde.
2 Time on my hands (Gordon/Adamson/Youmans). Rustige slow-Swing instrumental met een aardige Reitz solo met Suzuki arpeggio’s, de regie overgevend aan de stem van Jens waarbij de mondharmonica de ruimtes opvult. Na een driewerf turn around is het afgelopen. Finn lijkt het laatste woord te krijgen, maar Jens neemt dat uit zijn handen. Leuk te horen.
3 So real (J. Fuglsang): Op een ritme, dat op Paso Doble lijkt, hetgeen niet de meest gemakkelijke soort is, gaat het in up tempo swingend verder. Jens zingt op beide ritmes. Het lijkt erop, dat het PD gedeelte de melodie draagt en het Swing gedeelte het refrein. Knap gedaan. Een regel tekst blijft me bij: “so hold on to the September rain” en leidt tot de mondharmonica solo van Finn. Jens gaat door met arpeggio’s op zijn Reitz Favino stijl, wat hij weer opvolgt door te gaan zingen, waarbij hij je alles laat vergeten. Beide ritmes mengen zich prachtig tot het einde.
4 Hit by happiness (F.Poulsen): Een Swingende melodie in up tempo, niet alleen geopend op de Suzuki mondharmonica, maar ook door Finn gezongen. Je kan zijn humor en lachrimpels door zijn spel en woorden heen horen. Sommige regels tekst worden in duo met Jens gezongen. De gezongen delen zijn naast het gebruik van de mondharmonica best moeilijke stukken. Ook Jens’ solo werk komt goed uit de verf. Na een duet, wat een plezier is voor het oor brengt de Suzuki het stuk tot een eind.
5 Jimmy jazz (Strummer/Jones): Mondharmonica opent in de stijl van Toots Tielemans ´Bluesette´, daarbij verzoekend om absolute stilte om het perfectionisme goed te kunnen beluisteren. Jens start zingend, daarbij opgevolgd door de mondharmonica op gitaarslagen. Dan wordt het ritme wat normaler terwijl Jens verder zingt. Het tempo gaat omhoog, waarbij de suzuki accenten legt, waar ze thuishoren. Bij het volgende deel aangekomen vertraagt het tempo
duidelijk naar het originele formaat en wordt weer gezongen. Dit ritme wisselen gaat nog enige tijd door zonder te vervelen. Dan bij het laatste tragere deel aangekomen krijgt de mondharmonica toch zijn gewenste laatste woord.
6 Rêve Bohèmien (J.Privat): Mooie wals. Natuurlijk, Jo Privat! Hier vertel ik niet veel over. Wees gerust, het is een aller aardigste melodie. Gitaar arpeggio’s en mondharmonica lijntjes houden u bij de les.
7 Caravan (Mills/Tizol). Het harde woestijnritme krijgt in deze uitvoering een nieuwe betekenis. Jens zingt gepassioneerd. Finn legt accenten op de juiste plek. Tijdens het B deel gaat het ritme meer richting tango. Tijdens het tweede A-tje vliegen de arpeggio’s van Jens je rond de oren. Man, deze jongen kan er wat van. Finn weet de spanning op te voeren tijdens zijn meer rustige solo op een overigens nog wild ritme. De ritme groep houdt voet aan de grond tijdens al die moeilijke ritme- veranderingen. Samen wordt het lied tot een goed einde gebracht.
8 It’s just a minor blues (J.Fuglsang): Bas en mondharmonica starten het nummer op tot het moment waarop Jens begint te zingen. Na het tweede couplet gaat het ritme meer richting “Peggy Lee, in Fever”, maar dat leidt tot een meer up tempo swing, die weer uitmondt in een geweldige gitaar solo. Gitaar en mondharmonica krijgen elk een goede solopartij, waarna de stem van de heer Fuglsang op het “Fever” ritme het overneemt. Op swing wordt het lied beëindigd en we horen aansluitend net nog een tevredenheidskreet “Okay”.
9 Ania’s (F.Poulsen): Hier rijst meteen de vraag wie is Ania? Rest hier het antwoord, dat zij de levensgezellin van Finn is in deze fase van beider levens. Toen ik met Willemien in 2011 de Vesterlyng Gypsy Days bezocht was zij voor ons de perfecte gastvrouw. Op een mooi Gipsy bossa ritme gaat Finn aan kop en wordt daarbij op de voet gevolgd door de andere bandleden, daarna komt de Reitz met een mooie solopartij. Dan gaat Finn verder. Dit spel herhaalt zich op heel natuurlijke wijze een paar maal. Leun achterover en laat de muziek over u komen . . . .
10 The very thought of you (R.Noble): Jens begint door aan zijn Reitz diverse arpeggio’s te ontlokken, hetgeen verleidend overgaat in de melodie, die ook door de solo gitarist wordt gezongen. Ik herinner me de American Songbook vertolkingen van Rod Stewart (4 Cd’s), waarbij hij ook dit nummer ten gehore brengt. Hier echter in de kleinere bezetting heerst een meer intieme sfeer. Ook is het zonder die “Maggie May” stem ietwat aangenamer om naar te luisteren. Na het tweede couplet de mondharmonica solo, daarna gitaar en aansluitend wordt een gedeelte met verve duo-sono gespeeld. Jens zingt vervolgens tot het einde met een mooi geslagen ritme als ondergrond. Finn mag afsluiten.
11 Django goes Wes (J.Fuglsang): Zou hier zomaar Wes Montgomery worden bedoeld. Dit laat ik aan u ter beoordeling. Jens opent op Reitz, waarop de Suzuki volgt en waarbij het ritme heel ingewikkeld klinkt. Dan gaan ze over op een uptempo swing en gaat Jens los in zijn solo. Gitaar en mondharmonica blijken ook heel knap in duo-sono te kunnen samenwerken. Deze sequentie gaat nog even
door: duo-sono, gitaar solo, mondharmonica solo, duo-sono, knap gedaan en je houdt je aandacht er bij. Als gezegd, het ritme in deze melodie is moordend in zijn moeilijkheidsgraad, maar deze band laat het klinken of het allemaal als vanzelf gaat.
12 Sunday morning (Reed/Cale): Nou ken ik van vroeger die grote namen als Lou Reed en J.J. Cale, maar nog niet eerder werden zij door een gipsy jazz band op hun programma gezet. Deze vertolking mag er zeker ook zijn. Jens zet een zijde zachte stem op, waarbij je het volume van je stereo op zou willen schroeven, daarbij de buren even vergetend. Na driemaal door de melodie te zijn gegaan gaat Jens op solo gitaar verder. Uiteraard weer in de inmiddels bekendere een-tweetjes met de mondharmonica. “Easy listening” ten top. Welk een mooie melodie. En wat een leuke manier om een slot aan deze Cd te breien. Fijne herinneringen blijven je bij!
Perscontacten lopen via Peter Kehl / +45 40967666 / info@calibrated.org / peter@calibrated.org / www.calibrated.org / en Calibrated Music / +45 70201137 / CC Music ApS. Vesterbrogade 95H, 1620, Copenhagen V, de CD draagt het Calibrated nummer CALI127.
De band is te boeken via www.hotclubdenmark.dk / v. Esben Mylle Strandvig / Fynsgade 65 / 7000 Frederica / +45 27588877 / jazz@jassens.dk.
Erratum van de bandleader:
Finn bespeelt een Suzuki Sirius chromatische mondharmonica; Jesper een Emmanuel Vilfer bas uit 2008, bespannen met Obligato snaren; Robert bespeelt een Favino stijl Klimus gitaar, onder gebruikmaking van het dikst bekende Wegen plectrum. Op de voorplaat houdt Jens deze vast. De gitaar kent een voorgeschiedenis via Popy Basily en de familie Limberger. Zijn andere gitaar, een Maccferri model, D-gat, heeft Robert in Parijs aangeschaft en stamt ergens uit 1935 en dient hier voor de show. Jens heeft na de opname sessies de Klimus van Robert overgenomen. Jens bespeelt op de CD een Deens gebouwde Reitz gitaar met ovaal-gat, voor hem gebouwd in 2006. Hij speelt met Dunlop Tortex plectrums in een dikte van 1,5 en 2mm, teneinde de mondharmonica niet te overstemmen.
Menno v. d. Reijden
La Cordonnière, Valse De L’ivresse, Minor, My Room, Swing 49, Pour Joseph, La Déesse, Danse Norvégienne, Bossa Boldini, Abandon, Songe D´Automne, Vamp, Pêche À La Mouche.
Reinier Voet: solo gitaar,
Jelle van Tongeren: Viool,
Jan Brouwer: slaggitaar.
Jet Stevens: bas.
De bezoekers van de laatste reünie van HCdF in Best hebben de promotie van de Cd “MY ROOM” mee kunnen maken. Reinier, Jan, Jet en Jelle speelden een aantal stukken van deze Cd Het was een leuk begin van de reünie. Elegant, dat is misschien wel de beste beschrijving hoe Reinier zijn composities laat horen. Geavanceerde gitaarloopjes in mooie intro’s, zoals “Swing” en “Pour Joseph”. Ik was meteen weer weg van muziek die de groep liet horen en ik heb ook meteen de Cd gekocht.
Dat Reinier Voet een bewonderaar is van Django Reinhardt is duidelijk te horen. Met zijn kennis en liefde voor de jazzmuziek uit vroegere jaren verwerkt hij deze invloeden in zijn eigen composities. “Eén goed geplaatste noot kan immers meer zeggen dan een eindeloze notensliert zonder kop of staart” volgens Reinier. Dit hoor je niet alleen in de composities die Reinier zelf schrijft maar ook in de vertolking van Standards uit het jazzrepertoire.
Dan de nummers:
1 LA CORDONNIÈRE (Reinier Voet): Het nummer wordt samen met Jelle van Tongeren met enthousiasme ingezet, een tempo waar de viool goed in uit komt. Ook mooie improvisaties waarin de melodie duidelijk herkenbaar blijft. De bas is even weg en dan is duidelijk het fijne werk van Jan Brouwer op de ritmegitaar te horen. Mooie loopjes van Reinier. Het is een opening van de Cd, die iedereen zal aanspreken. Ik ben in ieder geval meteen benieuwd hoe deze Cd verder gaat.
2 VALSE DE L’IVRESSE (Reinier Voet): Weer een compositie van de meester zelf. Een heerlijk walsje, waarin opvalt hoe goed de musici op elkaar zijn ingespeeld.
3 MINOR SWING (Django Reinhardt & Stefane Grappelli): Na een kort intro, unisono door viool en gitaar, gaat meteen de stuwende bas van start. Jet Stevens geeft haar kwaliteiten even door. De bas, duidelijk de leader in het tempo, maar nergens storend of te veel aanwezig. Het moet je een fijn gevoel geven om hier een improvisatie op te zetten. De groep geeft hier een nieuwe dimensie aan het origineel van Django en Stephane.
4 MY ROOM (Reinier Voet): Fantastische opening van viool en gitaar. Wat een fijne melodie. De elektrische gitaar prima versterkt, een sierlijke toon. Je hoort hier een schitterende compositie van Reinier. Ik heb het nummer veel gedraaid en het verveelde me nooit.
5 SWING 49 (Reinier Voet): Een opening Balkan-stijl. Daarna een heerlijke swing, alles wel netjes binnen de lijntjes gehouden.
6 POUR JOSEPH (Reinier Voet): Zoals al gezegd een mooie Flamingo-achtige opening, fijne gitaarloopjes. Alles heel precies uitgevoerd. De meester wil even zich zelf alleen laten horen en dat verveelt geen moment.
7 LA DÉESSE (Reinier Voet): En al weer een werkje van de meester en weer die meesterlijke swing er in. Bravo.
8 DANSE NORVÉGIENNE (Edvard Grieg): Ja, zo moet het gespeeld worden. Hier is de melodie stuwend en dus voor iedereen prettig om naar te luisteren. Mijn complimenten voor Jelle. Struin internet maar af, zoals het hier vertolkt wordt hoor je nergens. Klasse, meteen inlijsten deze versie.
9 BOSSA BOLDINI (Reinier Voet): Een feilloze samenzang van de gitaar met de viool. Er is veel geoefend denk ik, perfecte timing. Het loopt als een trein. Ritme en improvisaties vallen heel precies in elkaar. Ik word steeds enthousiaster over deze Cd Maar dat hebt u al gemerkt, denk ik.
10 ABANDON (Babik Reinhardt): Leuke opening van de bas, daarna neemt Reinier meteen de melodie op. Syncopisch benadrukt hij de melodie met losse toontjes en mooie invulakkoordjes. Het een schitterend samenspel van gitaar en bas. Jammer dat het zo snel voorbij is.
11 SONGE D´AUTOMNE (Archibald Joyce): De begeleiding maakt hier het nummer. De lastige tempoverschillen gaan naadloos in elkaar over zodat de solisten de melodie kunnen laten dansen. Reinier en Jelle vullen elkaar hier naadloos aan.
12 VAMP (Django Reinhardt): Wanneer dit nummer begint, denk ik meteen aan “Les Fenêtre de Moscou” van de vorige Cd. Even rust met in het tweede gedeelte weer die prachtige toon van Reinier. Ik kan er naar blijven luisteren
13 PÊCHE À LA MOUCHE (Django Reinhardt): Een heerlijke uitswinger. Jan Brouwer en Jet Stevens zorgen er weer perfect voor dat Reinier en Jelle ongedwongen hun gang kunnen gaan. Vooral hun unisono stukjes zijn perfect.
We mogen blij zijn dat het weer mogelijk is geweest om deze Cd op te kunnen nemen. Er hangt een prettige sfeer over. Ik denk dat men tijdens de opnames zelf heeft genoten. Bent u nieuwsgierig geworden, u kunt de Cd bestellen bij:
info@pigalle44.nl
Rob Huijsmans
Fleur de Lavande; Chez moi; Manoir de mes rêves; You’re driving me crazy; Vous qui passez sans me voir; Ménilmontant; Mélodie au Crépuscule; Body and Soul; Domino; Please be kind; Larmes (Tears); Sugar; Troublant Boléro; Undecided.
De kleurrijke tekening van Marina Lankester (inderdaad, de dochter van) op de voorkant, typeert de sfeer van deze Cd: het Parijs van de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw. Met de swingende muziek van Django Reinhardt en zijn kompanen, met Peter Swart en Ita van Dijk in de hoofdrol. Eerlijk gezegd prefereerde ik tot nu toe wat Peter betreft de saxofonist boven de klarinettist.
Maar na het beluisteren van deze Cd ben ik geheel om. Op acht van de veertien stukken speelt hij klarinet en ik heb er van genoten. Mooie klankkleur door vaak de lagere registers te gebruiken. De dagen van Hubert Rostaing lijken te zijn teruggekeerd. En dan is er natuurlijk Ita van Dijk. Haar zang levert een belangrijke bijdrage aan die Parijse sfeer. Op deze Cd is ze op en top chansonnière, met haar mooie warme stem, haar uitstekende dictie en de perfecte Franse uitspraak. De beide gitaristen Georg Lankester en Arther Siero en bassist Eric van Buijsen leggen een gedegen swingende basis.
Het instrumentale openingsnummer, Fleur de Lavande, is een compositie van Fapy Lafertin en dus nooit door Django gespeeld, maar onze meester-gitarist zou dit zomaar zelf geschreven kunnen hebben. Niet alleen past Fapy’s nummer naadloos in Django’s oeuvre, het wordt door de Quatre Tickets ook in de stijl van het beroemde Quintette gespeeld, in de klarinetbezetting. Een solo van Georg wisselt de klarinet van Peter af. Verwacht van Georg geen technische hoogstandjes met snelle notenreeksen zoals tegenwoordig gebruikelijk is in ons genre. Hij houdt het klein maar fijn, met single string noten en met akkoorden, passend in het geheel van de Quatre Tickets.
Zoals Fapy ooit zei: Het is niet de snelheid of de techniek die telt, muziek is emotie, gevoel.
In het tweede nummer, Chez moi, nodigt Ita haar geliefde uit bij haar thuis te komen en je zou er zo heen rennen! Mooie saxsolo van Peter trouwens en ook Georg weert zich goed. Django heeft van zijn Manoir de mes rêves in de loop van de tijd twaalf versies opgenomen, de eerste in 1943, de laatste tien jaar later in 1953. De dromerig-melancholische uitvoering van Peter op klarinet, met een mooie solo van Georg, is gebaseerd op de versie van 1943. In de klassieker You’re driving me crazy horen we weer de swingende tenorsax van Peter.
Het is wel duidelijk wie zijn inspiratoren zijn: de saxofonisten uit de swingperiode als Hawkins en Young en natuurlijk zijn idool Scott Hamilton, die hij vorig jaar voor een concert naar Bathmen haalde. Hij heeft zo’n zelfde lekker vet geluid. Vervolgens draagt Ita haar droefheid uit omdat haar beminde haar niet ziet staan in Vous qui passez sans me voir. Opgewekter is ze in Ménilmontant. Dit stuk stond ook op de vorige Cd van de Tickets, maar in een instrumentale uitvoering. Ik opperde toen in de recensie dat dit ook een bij haar passend zangnummer zou kunnen zijn en met deze uitvoering blijkt dat ik dat toch aardig had gezien. Leuke solo van Georg.
Django’s Mélodie au Crépuscule met Peter weer op klarinet en een mooie bijdrage van Georg krijgt dezelfde dromerig-weemoedige uitvoering als Manoir de mes rêves. Peter mag zich uitleven op tenorsax in het nummer dat elke tenorist op zijn repertoire heeft: Body and Soul, op dansavonden vroeger een echt zwijmelnummer. Domino vind ik het minste nummer van de Cd; maar dat komt waarschijnlijk omdat ik dat, toen het in mijn jeugd een hit was, ook al niks vond. Ik heb overigens het idee dat de gekozen toonsoort aan de hoge kant is voor Ita, wat ten koste gaat van de warmte in haar stem. Please be kind is een heerlijk ‘niks-aan-de-hand-melodietje, met zo’n huppelritme waar je vrolijk van wordt. Django zette het in 1938 op de plaat in Londen als solonummer, alleen begeleid door Stéphane Grappelli op piano.
Tears, een van de mooiste nummers die ik ken, heet in het Frans natuurlijk Larmes. Ita van Dijk maakt er een ontroerende versie van. In Pete Kelly’s Blues, een film uit 1955 spelend in de Amerikaanse gangsterwereld van de jaren twintig over een jazzkornettist, zong Peggy Lee in de rol van nachtclubzangeres Sugar. De Tickets geven het een relaxte en lichtvoetig swingende uitvoering, onder aanvoering van tenorist Peter Swart. Mooi ingehouden gespeelde solo van Georg. Troublant Boléro, met het bekende intro, gespeeld door bassist Eric van Buijsen en gitarist Arthur Siero, brengt Les Quatre Tickets de Swing weer terug in de sfeer van het fameuze Quintette. Peter speelt de melodie op klarinet, waarna Georg het overneemt met een prima solo. Peter sluit het thema tenslotte af. Het American Songbook levert met Undecided het slotstuk van deze Cd Peter ondersteunt op tenorsax de zang van Ita. Jammer alleen dat, waar Domino mijns inziens iets te hoog is voor Ita, dit stuk duidelijk te laag is. Maar al met al hebben de Quatre Tickets de Swing plus Ita van Dijk met ‘Swinging & Singing’ een mooi stuk werk geleverd, waarbij vooral de Franse titels u in de sfeer brengen vóór uw Franse vakantie en u laten nagenieten ná uw Franse vakantie.
Deze Cd is opgenomen in eigen beheer.
De illustratie op de voorkant van deze Cd is gemaakt door Marina Lankester
Informatie en boekingen: www.quatreticketsdeswing.nl mail: info@swing4all.nl
Rien Nicasie
Reinier Voet & Jan Brouwer, IJ-kantine, Mt. Ondinaweg 15, Amsterdam.(Noord). In principe elke zondagmiddag van 15.30 – 18.00 u. www.pigalle44.nl
Redactie: John Desmares
redactiequintette@gmail.com
Vormgeving: Ton van der Steen
Teksten: John Desmares, Georg Lankester, Menno v.d. Reijden, Rob Huijsmans,
Frank Meester, Rien Nicasie, Walter Weber, John Krijnen
Foto’s: Georg Lankester, Rob Huijsmans, e.a.,
De redactie behoudt zich het recht voor ingezonden artikelen te weigeren dan wel te redigeren of in te korten.
Voor de inhoud van de ingezonden stukken berust de verantwoordelijkheid bij de auteur.
ISSN: 138-3052
Wil je op de hoogte blijven van onze activiteiten, concerten en sessies? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief.
Vind jij het ook belangrijk dat de gypsy jazz in Nederland bekend gemaakt en gehouden wordt? Steun ons dan in ons doel en word donateur!
Meer informatie
Ophemertsestraat 11
4061 RA Ophemert
Nederland
E: contact@hcdf.nl
T: 06 - 4262 7976
IBAN:NL83 INGB 0005311022
BIC/Swift: INGBNL2A
